Ξεκαρδιστικό: Οι νόμοι του Μεζεδοπωλείου που ΚΑΘΕ παρέα οφείλει να σέβεται!

Μπαίνουν τρεις φίλοι σε ταβερνάκι. Ταβερνάκι. Στέκονται μπροστά στην πόρτα. Εμποδίζουν. Δεν τους νοιάζει. Σκανάρουν τον χώρο. Σερβιτόρος με δίσκο προσπαθεί να περάσει. Του κάνουν σκριν, τον σταματάνε με τζαρτζάρισμα, τον ρωτούν: Πες μας πού θα κινείσαι να κάτσουμε κοντά.

Κι αυτός είναι ο Νόμος νούμερο 1. Συνεχίζουμε με τους υπόλοιπους:

 

Κάθε παρέα που θέλει να λέγεται «παρέα» και σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να παίρνει πιάτα για τη μέση. Αλλιώς, ούτε αυτή λέγεται παρέα, ούτε το μαγαζί ταβέρνα.

Το τραπέζι πρέπει να είναι κοντά στον σερβιτόρο ώστε η συνεννόηση να γίνεται με τα μάτια.

Γινόμαστε αρκετά επικοινωνιακοί μαζί του ώστε να αναπτύξουμε χημεία που θα τον βάλει απευθείας στο νόημα.

Το τραπέζι δεν είναι ένα. Είναι δύο, ενωμένα, για ευνόητους λόγους χωρητικότητας. Κι ας ξινίζει ολόκληρο το μαγαζί με τις άδειες καρέκλες «για τις τσάντες» που δεν έχουμε.

Η σωστή, η μορφωμένη, η μερακλίδικη παρέα αρκείται στην ατάκα «ξεκίνα φέρνε».

 

 

Άτομα που λένε «εγώ ένα κυρίως για μένα θέλω» δεν έχουν θέση στο τραπέζι. Δεν έχουν θέση πουθενά, βασικά.

Αυτόν που ζητάει λιγότερα κρεατικά από ορεκτικά τύπου βλήτα, τυροκροκέτες, μπουρεκάκια τον χτυπάμε απαλά στην πλάτη και του ψιθυρίζουμε: «Σσσςςςς. Ηρέμησε. Άσε να μιλήσουν αυτοί που πρέπει».

Αυτόν που παίρνει φόρα και αραδιάζει ορεκτικά τον αφήνουμε να δοκιμάσει πρώτος.

Τζατζίκι και τυροκαυτερή μαζί χωράνε. Άνετα.

Η μερίδα πατάτες δεν μπορεί ΠΟΤΕ να είναι μόνο μία.

Όποιος δεν τρώει λουκάνικο, τρώει «για την παρέα». Στα μεζεκλίκια δεν χωράνε οπαδικά.

Όταν σκάει πιατάκι με 9 κεφτέδες για τριμελή παρέα, πριν αυτό προσγειωθεί στο τραπέζι, η μαθηματική πράξη ΕΝΝΕΑ ΔΙΑ ΤΡΙΑ γίνεται φωναχτά. Ο Αλέφαντος δεν έβγαζε τυχαία εντεκάδες με κεφτεδάκια.

 

 

Ντροπές στο τελευταίο μεζεκλίκι δεν υπάρχουν αφού έχει γίνει εξαρχής η διαίρεση. Ο κάτοχος θα το πάρει κοιτάζοντας τους υπόλοιπους στα μάτια με πανηγυρικό χαμόγελο και νιανιανιανιανια ύφος.

Στην ερώτηση «κοντοσούβλι ή κοκορέτσι», η απάντηση είναι «και τα δύο».

Κομματάκι από ψαχνό πέφτει πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο. Το τρώμε. Δια τρία.

«Θα μας φέρεις και τρία πιατάκια για να βάζει ο καθένας στο δικό του;».

Οι σωστοί φίλοι τρώνε από μέσα.

Το «οι φιλίες δεν χαλάνε για το λιπάκι της πανσέτας ρε μαλάκα» δεν ισχύει στην προκειμένη.

 

 

Στον φίλο που λέει ΜΑΑΑΚΑ ΚΑΗΚΑ ΓΕ ΜΑΑΑΑΚΑ ρίχνουμε νερό να τον δροσίσουμε από σεβασμό στην ανυπομονησία και την τόλμη του να δοκιμάσει χωρίς να περιμένει νανοσεκόντ για να κρυώσουν.

Τραπέζι χωρίς την τριπλέτα πατάτες-τζατζίκι-χωριάτικη είναι ένα δυστυχισμένο τραπέζι.

Η παπάρα στη σαλάτα δεν επιτρέπεται, επιβάλλεται.

Μαυρισμένο φρυγανισμένο τρίμμα πατάτας μόνης στην άκρη του πιάτου το τρώμε χωρίς να κοιτάξουμε αν μας κοιτάνε.

Ψημένο ψωμί και πίτες κομμένες για τη μέση δεν είναι πλεονασμός, είναι πρόληψη.

Κάθε κουβέντα στο τραπέζι περιστρέφεται γύρω από τα πιάτα που υπάρχουν στο τραπέζι.

 

 

Η βούτα σε άδειο πιάτο για μερικές σταγονίτσες σαλτσούλας από κρέας καλό είναι να γίνεται.

Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει το ρέψιμο στο τραπέζι.

Η ασίστ του κρέατος σε σκυλάκια και γατάκια τριγύρω δεν σε κάνει ζωόφιλο. Και σίγουρα όχι φιλόζωο.

Τιμή και δόξα σε εκείνον που στο τέλος έχει τσιτσί στο δόντι.

Πηγή: Ratpack.gr