Πόσο αμήχανο είναι να βλέπεις γυναίκες να χορεύουν… ζεϊμπέκικο;

Ένα από τα «κάστρα» που έχουν πέσει λέγεται «Ζεϊμπέκικο». Κι όπως σε κάθε επανάσταση, οι πρώτες μέρες/εβδομάδες/μήνες/χρόνια της νέας εποχής, χαρακτηρίζονται από… λύσσα, έτσι και οι γυναίκες θέλουν λυσσασμένα να χορεύουν ζεϊμπέκικο. Ώπα. Κι όχι για το χορό. Για τον χώρο. Αφήστε μας κάτι και εμάς κορίτσια…

Και εξηγούμαι αντιγράφοντας από την Wikipedia: Ο ζεϊμπέκικος ως παλιός χορός είναι αυστηρά ανδρικός γι’ αυτό και ορισμένες φορές αποκαλείται, εξαιτίας των χορευτικών του κινήσεων από άνδρες, ως “χορός του αετού”.

Προσέξτε: Αυστηρά ανδρικός. ΑΝΔΡΙΚΟΣ.

O Νίκος Συρίγος βαρούσε παλαμάκια στο ζεϊμπέκικο του Απόστολου Γκλέτσου μέχρι που άκουσε τη δήλωσή του για το ψήσιμο των ψαριών.

Και γιατί όσο και να πεις, οι κινήσεις του δεν είναι κολακευτικές για το γυναικείο κορμί αλλά και γιατί θαρρώ πως στην μεγάλη Ιστορία της ελληνικής μουσικής, ουδείς έγραψε ένα ζεϊμπέκικο, έχοντας στο μυαλό του, την κυρία με τα Christian Louboutin και το φόρεμα ΜΙU MIU…

Αντίθετα, αυτός που αποφάσισε να κάνει τον νταλκά του τραγούδι, είχε πάντα στο νου του ότι το έγραφε για να το χορέψει κάποιος όπως ο Νίκος Κούρκουλος. Ο Κούρκουλος που ακόμη κι αν δεν έριξε μισή βόλτα στις συγκεκριμένες σκηνές, πιστώνεται το κορυφαίο ίσως ζεϊμπέκικο όλων των εποχών: Το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» (Πλέσσας-Παπαδόπουλος) με τον μέγα Στράτο Διονυσίου στο «Ορατότης Μηδέν». Είναι όμως αυτός που είτε στο πανί, είτε στην κανονική ζωή, κάθε φορά που σηκωνόταν για να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο, παρέδιδε μαθήματα ανδροπρέπειας.

Πώς; Χορεύοντας απλά με την ψυχή του. Λιτά κι απέριττα. Δωρικά. Γιατί εν τέλει αυτό είναι το ζεϊμπέκικο. Μια στιγμή για πάρτη σου. Για σένα. Αν θες φιγούρα και χρυσόσκονη κάνε κάτι άλλο. Είπαμε. Είναι ο χορός του αετού. Όχι του παγωνιού.

Γι’αυτό και η εικόνα του άνδρα που χορεύει φιγουρατζίδικα είναι ίσως χειρότερη και από αυτή της γυναίκας που χορεύει ζεϊμπέκικο. Κι αυτή που πιθανότατα να δίνει το δικαίωμα σε κάποιες γυναίκες να τρέχουν πρώτες στην πίστα για να χορέψουν ζεϊμπέκικο… Ακόμη και το «Εγώ δεν ζω γονατιστός είμαι της γερακίνας γιος». Μιλάω εκ πείρας… Γι’αυτό και η βραδιά τελείωσε απότομα και αδόξως. Επεισοδιακώς μεν αλλά αδόξως. Σφήνος. Το ταίρι ξέρει.

Για να μην λέμε πολλά για ένα θέμα που δεν σηκώνει πολλά: Ας κάνουμε μια συμφωνία κυρίων. Βιδωνόμαστε στην καρέκλα όταν παίζει κάποιο τσιφτετέλι για να μείνετε στη θέση σας όταν ακούτε ζεϊμπέκικο. Για την ισορροπία. Και για το φλερτ. Αυτό που χάνεται, μπασταρδεύεται στο πέρασμα των χρόνων. Αυτά.