Ο Ρεθυμνιώτης ροκάς από το Σπήλι στην κορυφή της μουσικής σκηνής!

Απ’ το διπλανό τραπέζι, ο “Τζον Φλάουερ” (Γιάννης Λουλούδης), ο πιο φανατικός “σκορδαλικός” και πειραχτήρι του χωριού – μεταξύ τύρου και οίνου (και ντάκου!) – μας είχε πάρει στο… ψιλό: “Αν σας αφήσουνε, θα μιλάτε μέχρι αύριο”. Τον σιγόνταραν και οι συνδαιτυμόνες του και μας διέκοπτε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πάλι καλά, δηλαδή. Κάθε παύση συνοδευόταν από μία φευγαλέα… ματιά προς το ρολόι. Πόσο γρήγορα περνούσαν τα λεπτά! Κλείσαμε τρίωρο και χαμπάρι δεν πήραμε.

Κάθε φορά που διαβαίνει το κατώφλι του πατρικού του, λίγο πιο πάνω από την Κεφαλοβρύση στο Σπήλι, ο Θοδωρής Βλαχάκης, ο εκ των ιδρυτών και “νονός” του συγκροτήματος Magic De Spell, ανοίγοντας τα παντζούρια της ψυχής του, “ξεσκονίζει” την παρτιτούρα των αναμνήσεών του.

Ο “Μαθητής”… που πέρασε και από το Διδασκαλείο του “Μαρκογιώργη”, το … κουνελοτροφείο στο Μπραχάμι, ο λιθοβολισμός στο Άκτιο, οι “Διακοπές στο Σαράγεβο” και η τραγωδία της Γεωργιούπολης: Ποια ιστορία να αφήσεις έξω από αυτές που τον προ(σ)καλέσαμε να μας αραδιάσει…

“Πώς ανακάλυψα το ροκ”

Ανήσυχο και ασυμβίβαστο πνεύμα, παιδιόθεν, το πρώτο έναυσμα για να ασχοληθεί με την μουσική του το έδωσε ο περίγυρός του – τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, ίσως και ο συνονόματος παππούς του, που ήταν ψάλτης στην εκκλησία του χωριού: “Έζησα τα εφηβικά μου χρόνια εδώ στο Σπήλι. Κάποια πράγματα με καταπίεζαν. Είχαμε χούντα. Ήταν δεκαετία ‘60, αρχές δεκαετίας ‘70 που τα ήθη και τα έθιμα στην Κρήτη ήταν αρκετά σκληρά. Ήθελα με κάποιο τρόπο να αντιδράσω και να ξεφύγω! Ήθελα να εκφράσω την αντίδρασή μου για τα άσχημα πράγματα που έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μου”.

Το είδος της μουσικής που υπηρετεί μπήκε στη ζωή του εντελώς… τυχαία: “Κάποια στιγμή ανακάλυψα το ροκ της δεκαετίας του ‘70. Ήρθε μια ξαδέρφη μου από την Αθήνα και μου έφερε μία κασέτα που είχε από τη μία όψη τον δίσκο των Deep Purple “Machine Head” και από την άλλη τον δίσκο “Killer” του Alice Cooper . Ξετρελάθηκα!”.

Γρήγορα βέβαια κατάλαβε πόσο τον έχει επηρεάσει “συνειδητά ή ασυνείδητα” η κρητική μουσική. “Εκτίμησα την μουσική παράδοση του Σπηλίου και προσφορά του Θανάσου Σκορδαλού”.

Στο υπόγειο του “Μαρκογιώργη”

Ξεκίνησε για λαουτιέρης, στο υπόγειο του Γιώργη Μαρκογιαννάκη (“Μαρκογιώργη”), όμως η κλίση του ήταν αλλού. “Με γοήτευε το λαούτο, ήθελα να μάθω. Μου έδειχνε ο Μαρκογιώργης. Αλλά ποτέ δεν κατάφερα να μάθω. Για μένα τα έγχορδα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Δεν το έχω και το κατάλαβα γρήγορα. Ένας άλλος λόγος είναι ότι είμαι αριστερόχειρας και τότε – τουλάχιστον – δεν υπήρχαν λαούτα στην Κρήτη για αριστερόχειρες. Έπρεπε να το κρατάω ανάποδα, κι αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα”.

Το Διδασκαλείο του Μαρκογιώργη ήταν “πολύτιμο για όλους. Πηγαίναμε πάρα πολλά παιδιά και κάναμε παρέες, στο σπίτι του κι εκτός σπιτιού. Όλη η παρέα ήθελε να μάθει λαούτο, κι αυτός με χαρά προσπαθούσε να μας δείξει. Και παρότι ήταν παραδοσιακός, ήθελε να μαθαίνει κι από τα δικά μας ακούσματα. Ο Μαρκογιώργης, που είναι πατριάρχης μιας σπουδαίας καλλιτεχνικής οικογένειας, συντηρούσε την παράδοση της κρητικής μουσικής, μεταξύ του κενού που υπήρχε από την εποχή του Ροδινού στην εποχή του Σκορδαλού. Και θεωρώ ότι δεν έλαβε την αναγνώριση που του αναλογεί”.

Διαβάστε τη συνέχεια στο cretalive