Ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα ταξιδεύουν απ’το 2013 με τη βέσπα τους | ΦΩΤΟ

Ο Στέργιος Γκόγκος και η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου είναι οι “worldvespa”. Ταξιδεύουν από το 2013 με τη βέσπα τους, μια PX200 του 2003 και στόχο έχουν να μη σταματήσουν αν δεν γυρίσουν πρώτα όλο τον κόσμο.

Μέχρι σήμερα, έχουν ταξιδέψει στην Ευρώπη, την Αφρική και τη και συνολικά έχουν διανύσει 180.000 χιλιόμετρα πάνω στο ίδιο βεσπάκι. Καταγράφουν την ιστορία τους, φωτογραφίζουν και φτιάχνουν βίντεο τα οποία μοιράζονται στο ίντερνετ θέλοντας να πείσουν όσο περισσότερους συνανθρώπους τους γίνεται, να ταξιδέψουν. Δεν τους αρέσουν οι “ηρωικές” ιστορίες και δεν πιστεύουν πως χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα για να κάνει κάποιος αυτό που επέλεξαν να κάνουν. Βρήκαμε τον Στέργιο και την Αλεξάνδρα και συνομιλήσαμε μαζί τους για τον…γύρο του κόσμου με μία βέσπα.

-Αφορμή για μια τέτοια απόφαση;

Στ. – Η αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι ήταν η ανάγκη να φύγω απ’ την Ελλάδα και να δω πώς είναι η ζωή αλλού στον κόσμο. Από το ’10 και μετά, όταν ξεκίνησε η “κρίση”, η καθημερινότητά μου γινόταν όλο και χειρότερη. Μισθός, εργασιακά δικαιώματα, προοπτικές, όλα μου έδειχναν πως δεν έχουν πιθανότητες βελτίωσης. Προσπαθούσα για τον κλάδο μου, για τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα της γενέτειράς μου, της Χαλκιδικής, που έχουν προκληθεί απ’ τις πολιτικές για τα μεταλλεία και για όσα πίστευα σημαντικά. Παράλληλα, άκουγα όλες αυτές τις κλισέ φράσεις: “Δε θα πεινάσουμε όπως στην Αιθιοπία!”, “Δε θα γίνουμε Αργεντινή!”, “Εμείς δεν είμαστε Ζάμπια!” και τόσα άλλα, οπότε είπα να πάω να δω με τα δικά μου μάτια, μπας και καταλάβω κάτι παραπάνω.

-Πείτε μας τους προορισμούς που πήγατε;

Στ. – Απ’ τη στιγμή που πήρα τη βέσπα το ’06, άρχισα να ταξιδεύω στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Το εγχείρημα “ο γύρος του κόσμου με Vespa” ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2013 απ’ την Ελλάδα. Πήγα στην Ιταλία κι από εκεί, με πλοίο έφτασα στο Μαρόκο. Απ’ τον Νοέμβριο του 2013 ως τον Ιανουάριο του 2015 ταξίδεψα στην Αφρική περνώντας απ’ τις εξής χώρες: Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Γκάνα, Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία, Καμερούν, Δημοκρατία του Κονγκό, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Νότια Αφρική και Λεσότο.

Απ’ τον Ιανουάριο του 2015 ως τον Μάρτιο του 2016 συνέχισα στη Νότια Αμερική – Απ’ τη Νότια Αμερική κι έπειτα το ταξίδι συνεχίζεται δικάβαλο (με την κοπέλα μου, στην ίδια βέσπα). Οι χώρες που πήγαμε μέχρι τώρα είναι: η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Παραγουάη, η Βολιβία, το Περού, η Χιλή και η Βραζιλία. Επόμενο πλάνο είναι να ταξιδέψουμε ως την Κεντρική Αμερική κι από εκεί στις Η.Π.Α και τον Καναδά, ως την Αλάσκα. Μετά βλέπουμε…

-Πως συναντηθήκατε; Τι έκανες Αλεξάνδρα στο Κονγκό;

Αλ. – Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Εγώ βρισκόμουν εκεί στα πλαίσια μιας έρευνας για το διδακτορικό μου κι ο Στέργιος πέρασε με τη βέσπα. Πολλοί Έλληνες δεν υπάρχουν στο Κονγκό, οπότε δεν ήταν δύσκολο να βρεθούμε στον χώρο της Ελληνικής Κοινότητας του Λουμπουμπάσι (πόλη στα νοτιοανατολικά της Λ.Δ. του Κονγκό). Λίγο καιρό μετά, ξανασυναντηθήκαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ (Νότια Αφρική) κι αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί για έναν μήνα στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Όταν πέρασε αυτός ο μήνας, δε βρίσκαμε πια κανέναν λόγο γιατί να μη συνεχίσουμε μαζί το ταξίδι.

-Ποιοι προορισμοί σας γοήτευσαν;

Στ.+Αλ. – Κάθε τόπος έχει κάτι ενδιαφέρον, είτε έχει να κάνει με τα τοπία είτε με τους ανθρώπους. Τα καταπράσινα τροπικά δάση και τα απομονωμένα χωριουδάκια με τους φιλόξενους κατοίκους στη Δυτική και την Κεντρική Αφρική, τα σεληνιακά τοπία στη Βολιβία που βρίσκονται σε υψόμετρο 5000μ πάνω στις Άνδεις, τα ερείπια των Ίνκας στο Νότιο Περού, τα παζάρια και οι αγορές σε Αφρική και Νότια Αμερική κι άλλα τόσα που αν ξεκινήσουμε να αφηγούμαστε, θα μας πάρει πολλές ώρες.

-Πως χρηματοδοτείτε τα ταξίδια σας;

Στ. – Η βασική μας χρηματοδότηση προέρχεται από εμάς τους ίδιους. Όταν ξεκίνησα το ταξίδι, πούλησα ό,τι είχα στην κατοχή μου και μπορούσα να πουλήσω (τη δεύτερη μοτοσυκλέτα μου, το κινητό μου τηλέφωνο, το ποδήλατό μου κτλ). Έβαλα κι ό,τι χρήματα είχα μαζέψει από δουλειές, υποτροφίες από τη σχολή και με αυτά που συγκέντρωσα, αποφάσισα να προσπαθήσω να μείνω στον δρόμο για όσο περισσότερο καιρό γίνεται. Όταν ξεκίνησα να μοιράζομαι τις ιστορίες και τις φωτογραφίες του ταξιδιού στο μπλογκ και να φτιάχνω βίντεο, βρέθηκαν κάποιοι φίλοι που τους άρεσε η δουλειά μου και συνεισέφεραν, ο καθένας με τον τρόπο του σ’ αυτό. Το πλάνο ήταν (και είναι) να περνάμε τη μέρα με όσο λιγότερα χρήματα γίνεται. Οι χορηγοί που έχουμε μας έχουν βοηθήσει με εξοπλισμό που χρειαζόμαστε (ανταλλακτικά, εξοπλισμό κάμπινγκ, κράνος) κι εδώ και λίγο καιρό συνεργαζόμαστε με περιοδικά που ενδιαφέρονται για τη δουλειά μας.

Αλ. – Όταν με τον Στέργιο αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μαζί, “επένδυσα” τα χρήματα που είχα κρατήσει για το διδακτορικό μου, στο ταξίδι. Το πλάνο “ξοδεύουμε όσο γίνεται λιγότερα” δουλεύει μια χαρά κι έχουμε καταφέρει να ζούμε με λιγότερα από 20 ευρώ τη μέρα (συνολικά και οι δυο μαζί) ταξιδεύοντας. Το επόμενο σχέδιο είναι να φτιάξουμε μια ταινία για το ταξίδι στην Αφρική και να γράψουμε ένα βιβλίο.

-Έχει κάποιο όνομα η βέσπα σας; Αν ναι πως τη λένε; Γιατί την λένε έτσι;

Στ. – Το βεσπάκι το ονόμασα “Κίτσο”. Δεν έκατσα να κάνω τελετή ονοματοδοσίας, αλλά κάθε φορά που βούταγα στις λάσπες, αυθόρμητα του φώναζα “Έλα Κίτσο αγόρι μου, μπορείς!”, λες και ήταν γάιδαρος και χρειαζόταν ενθάρρυνση. Με τόσο φόρτωμα και τόσες δυσκολίες, ένα τέτοιο όνομα του πήγαινε.

– Ποιες είναι οι δυσκολίες στην Αφρική και Λατινική Αμερική;

Στ.+Αλ. – Δυσκολίες βρίσκεις αν θες να βρεις. Όλα είναι θέμα προοπτικής. Για κάποιον μπορεί να είναι δυσκολία να κοιμάται στη σκηνή, αλλά για εμάς είναι τρόπος ζωής. Σίγουρα, το να τσαλαβουτάμε στις λάσπες δεν το λες κι ευκολία, αλλά αν θες πραγματικά να δεις μέρη του κόσμου τόσο διαφορετικά, δε σε ενοχλεί τίποτα. Καταστάσεις όπως η έλλειψη οξυγόνου και το κρύο στα μεγάλα υψόμετρα, ή η ατέλειωτη γραφειοκρατία με τις βίζες για την Αφρική και οι σχεδόν ανύπαρκτοι δρόμοι μας κούρασαν, αλλά αυτό ακριβώς είχαμε πάει να δούμε. Αν θέλαμε πολυτελή ξενοδοχεία και δυτικού τύπου ανέσεις, δε θα πηγαίναμε εκεί που πήγαμε.

-Σας έχουν κλέψει ποτέ;

Στ.+Αλ. – Ποτέ. Βέβαια προσέχουμε, ωστόσο ποτέ δε νιώσαμε κάποια σοβαρή απειλή.

-Στη διάρκεια του ταξιδιού σας ποια θα θυμόσαστε ως την καλύτερη “εικόνα” – στιγμιότυπο φιλοξενίας;

Στ.+Αλ. – Όλο το μέχρι τώρα ταξίδι μας επιφύλασσε ευχάριστες εκπλήξεις στο θέμα της φιλοξενίας. Θα ήταν άδικο να αναφέρουμε 2-3 στιγμιότυπα, γιατί σίγουρα κάτι θ’ αναγκαστούμε ν’ αφήσουμε απ’ έξω. Το κοινό στοιχείο όλων εκείνων που μας πρόσφεραν μια θέση για να στήσουμε τη σκηνή μας, ένα πιάτο φαγητό ή ένα κρεβάτι για να κοιμηθούμε, είναι πως ό,τι μας έδωσαν, σίγουρα δεν τους περίσσευε. Σε κάθε περίπτωση, την πραγματική αλληλεγγύη τη συναντήσαμε σ’ εκείνους με τα λιγότερα υλικά αγαθά.

– Ποια θα επιλέγατε ως περισσότερο χαρακτηριστική στιγμή του ταξιδιού σας;

Στ.+Αλ. – Οι χαρακτηριστικές στιγμές του ταξιδιού έχουν να κάνουν κυρίως με τις πιο έντονες εμπειρίες που ζήσαμε ως τώρα. Οι τρεις βδομάδες ταξιδιού με φορτηγό στη Λ.Δ. του Κονγκό για 2.500χλμ, όταν χάλασε η βέσπα, ήταν σίγουρα μια απ’ αυτές. Τα δεκάδες παιδάκια σε διάφορα απομονωμένα χωριά που γελούσαν ασταμάτητα και μας ακολουθούσαν παρατηρώντας όλες μας τις κινήσεις. Το μοναδικό συναίσθημα όταν μετά από μέρες πεζοπορίας πατήσαμε σ’ έναν απ’ τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της αυτοκρατορίας των Ίνκας ή όταν περάσαμε από μια διαδρομή στη Βολιβία – που έφτανε στα 5000μ υψόμετρο, off-road – που όλοι μας είχαν συστήσει να μην επιχειρήσουμε…

-Υπήρξαν φορές που είπατε πως θα εγκαταλείπατε το εγχείρημα;

Στ.+Αλ. – Ούτε μία.

-Υπάρχει κάτι περίεργο που συνέβη και θέλετε να μας περιγράψετε;

Στ.+Αλ. – Το αν κάτι είναι περίεργο ή όχι, συνήθως καθορίζεται απ’ το περιβάλλον και τις συνήθειες ενός ανθρώπου ή ενός λαού. Στα μάτια μας ίσως φάνηκε περίεργη η κατανάλωση κάποιων ειδών κρέατος στην Αφρική. Όπως σίγουρα φάνηκε περίεργο σε κάποιους ανθρώπους στην Παραγουάη το γεγονός πως δεν είμαστε παντρεμένοι και δεν έχουμε παιδιά. Τίποτα από μόνο του δεν είναι περίεργο, αλλά εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς.

-Θεωρείς ότι η φωτογράφηση και το ρεπορτάζ για τον εκάστοτε προορισμό είναι πράξεις αλληλένδετες;

Στ.+Αλ. – Δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες φωτογράφοι, ούτε δημοσιογράφοι. Συνεπώς, ούτε οργανωμένη φωτογράφιση κάνουμε, ούτε το ταξίδι μας το βλέπουμε “ρεπορταζιακά”. Αποτυπώνουμε με λόγια και με εικόνες τις εμπειρίες μας, προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε σ’ αυτό και χαιρόμαστε όταν το αποτέλεσμα εκτιμάται. Σκοπός μας από την αρχή ήταν το ίδιο το ταξίδι. Στην πορεία, θεωρήσαμε καλή ιδέα να το μοιραστούμε μέσω του μπλογκ μας και τώρα πια το βλέπουμε σαν τρόπο ζωής που μας ωθεί να γινόμαστε πιο δημιουργικοί.

 

Πηγή: cnn