Η μέρα που γνώρισα τον Μάρκο…

Δεν του έσφιξα ποτέ το χέρι. Δεν έπαιξε ποτέ δίπλα μου το “Νόστιμο τρελό μικρό μου” ή το “Κορόιδο“. Δεν το έσκασε ποτέ δίπλα μου. Δεν κάθισε ποτέ να μου πει face to face ιστορίες για ναργιλέδες, για τεκέδες, για την τετράς τη ξακουστή και για τις γυναίκες του Περαία.

Αλλά εγώ ωστόσο τον γνώρισα. Πού τον γνώρισα;

Κάπου στην τετάρτη, μπορεί και πέμπτη δημοτικού, όταν έκανα για λίγο στην μπάντα τον Χατζιδάκι και κάτι εύκολα κομματάκια του Σαββόπουλου που έβγαζα στο αρμόνιο και έπιασα έναν μπαγλαμά που ‘χαμε ξεχασμένο στο σπίτι.

Ε, εκεί λοιπόν, κάθισα και άκουσα την πρώτη ιστορία του Μάρκου, για μια όμορφη γυναίκα που είχε καψουρευτεί, εν ονόματι Φραγκοσυριανή. Και σβέλτα τα δάκτυλα πάνω στο μπαγλαμαδάκι “Μία φούντωση, μια φλόγα, έχω μέσα στην καρδιά, λες και μάγια μου ‘χεις κάνει, Φραγκοσυριανή γλυκιά…”

Περισσότερα στο Provocateur.gr