Πόσο εκνευριστικό είναι να πηγαίνεις σε γάμους μετά τα 30;

Για κάποιους οι γάμοι είναι ευλογία και για άλλους κατάρα. Κάποιοι χαίρονται να είναι καλεσμένοι και άλλοι σιχτιρίζουν την ώρα και την στιγμή που τους ήρθε η πρόσκληση.

Έτσι έγινε και με τους δύο συντάκτες μας, Χρήστο Μπαρούνη και Κώστα Χρήστου, που καλέστηκαν στον ίδιο γάμο από συνάδελφό τους. Ο ένας πέρασε ζωάρα και ο άλλος βάρεσε ενέσεις. Και εξηγούν το γιατί.

Διάβασε, ταυτίσου και ίσως κάπου εκεί ανάμεσα στις αράδες να βρεις και εσύ τα χίλια σου τα δίκια.

 

Ο Κώστας Χρήστου βάρεσε ντάγκλες

Δεν συνηθίζω να είμαι μίζερος. Ωστόσο ο ενθουσιασμός του Μπαρούνη για τον γάμο, ήταν τόσο υπερβολικός που ένιωθε λες και πηγαίναμε στη Disneyland.  Καταλαβαίνω το γεγονός να παραστώ στο μυστήριο, αλλά δεν ξέρω τι βρίσκουν όλοι στις δεξιώσεις. Ωστόσο για τον συγκεκριμένο γάμο παίζει ξεκάθαρα εμπάθεια γιατί η φάση δεν ξεκίνησε καλά από την αρχή.

 

Με το που φτάσαμε, συνειδητοποιήσαμε πως είμαστε σε χωριστά τραπέζια. Ο κουμπάρος κοινώς, τα έκανε σαν τα μούτρα του ο βλογιοκομμένος. Καλά ρε, βλέπεις ότι έρχονται δύο άνθρωποι μαζί, από την ίδια δουλειά και η φαεινή ιδέα που έχεις είναι να τους χωρίσεις; Έπεσα σε ένα τραπέζι με δύο γκόμενες που έδειχναν σαν να έχουν ξεμυτίσει από το Κατηχητικό, κάτι μπαρμπάδες που πλακωνόντουσαν για τα πολιτικά και μία θείτσα που προσπαθούσε όλη τη νύχτα να μου φορτώσει το τρίμπαζο την ανηψιά της για νύφη. Ε όχι ρε πούστη μου δεν το αξίζω αυτό. Όλα αυτά με την κλισέ ατάκα «από πού το ξέρεις το ζευγάρι;». Σε μία γιαγιά της απάντησα «από την φυλακή». Της άξιζε.

 

 

Δεν θέλω καν να αναφερθώ στον μύθο ότι θα βρεις γκόμενα. Να πάρεις μάτι ναι. Να βγάλεις γκόμενα δύσκολο. Παίζει πολύ συγγενολόι για να κάνεις κίνηση. Εκτός και αν πέσεις στην περίπτωση που είναι καλεσμένη καμιά φίλη όπως ήμασταν και εμείς.  Έχω πάει σε αρκετούς γάμους ωστόσο και διαπιστώνω πως αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Ειδικά έτσι όπως χαλβάδιαζε ο Μπαρούνης, αν ήμουν γκόμενα όχι τηλέφωνο δεν θα του έδινα. Ούτε να μου κρατάει την τσάντα μέχρι να πάω για κατούρημα.

 

 

Ο μπουφές καλός, αλλά όταν υπάρχει μπουφές, ξέρεις ότι ο κόσμος δεν πρόκειται να συμπεριφερθεί κόσμια. Δεν μας θέλει ρε παιδί μου, είμαστε Βαλκάνιοι. Είμαι βέβαιος πως ένα μεγάλο ποσοστό των καλεσμένων σε γάμους, δεν τρώει σκόπιμα όλη μέρα για να ξεκοιλιαστεί στο φαγητό του γάμου. Το ίδιο και εκεί. Μιλάμε για σκηνικό που πλησίαζε το ΚΨΜ του στρατού. Ένας να βουτάει από τη μία πιατέλα, άλλος να πηγαίνει πάνω-κάτω ψάχνοντας μην τυχόν του ξέφυγε κάτι και άλλοι να φτιάχνουν πύργους με την τροφή που έχουν φορτώσει στο πιάτο. Καλοντυμένοι και καλοντυμένες, οι οποίοι συμπεριφερόντουσαν χειρότερα από τους Σταυροφόρους όταν μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη. Έβαλα πέντε πράγματα στο πιάτο και φοβόμουν μην με δολοφονήσει κανείς με το πηρούνι.

 

Η μπάλα ξεκινάει και χάνεται όταν ξεκινήσει το πιώμα. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα ειδικά με το κρασί; Ότι δεν το σηκώνουν όλοι. Ζαλίζει γρήγορα και εύκολα. Το καλό είναι ότι πέφτουν όλοι στο χορό. Το κακό είναι ότι μεθούν και κάνουν βλακείες. Τρεις φορές πήγαν να με σηκώσουν. Δεν θέλω ρε φίλε, με το στανιό δηλαδή; Γκόμενες τρεκλίζουν, άντρες τρώνε σαβούρες όταν πάνε να χορέψουν ζεμπεκιές και παππούδες αρχίζουν και την πέφτουν στα κοριτσόπουλα. Τουλάχιστον πέρασε καλά ο Χρήστος.

 

 Μιας και μιλάμε για γάμους, μήπως ετοιμάζεσαι για κουμπάρος; Γιατί τότε πρέπει να διαβάσεις αυτό.

 

Ο Χρήστος Μπαρούνης έκανε ζωάρα

Και ξέρετε γιατί πέρασα καλά; Γιατί μας έβαλαν σε χωριστά τραπέζια με τον Κώστα! Το τροπάριό του σε όλο το δρόμο για την εκκλησία ήταν μεγαλύτερο κι απ’ αυτό που διάβασε μετά ο παπάς. Η γκρίνια του όταν πηγαίναμε στο τραπέζι έμοιαζε με κρεβατομουρμούρα γυναίκας, χωρίς το κρεβάτι: «Και τι πάμε να κάνουμε τώρα εκεί;» και «στρίψε εδώ δεξιά να πάμε κανά Αλκατράζ καλύτερα» και πολλά άλλα τέτοια. Σε μια στιγμή νόμιζα ότι πάμε σε κηδεία… Άσε με ρε άνθρωπε να χαρώ το πάρτι. Αυτό είναι για μένα ο γάμος. Ένα πάρτι. Αρκεί να μην είμαι εγώ αυτός που το διοργανώνει (if you know what I mean). Να είμαι απλά καλεσμένος. Ή και όχι. Σκάω κι έτσι αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Γιατί; Δεν κατάλαβα. Ο Owen Wilson και ο Vince Vaughn ναι, αλλά εγώ όχι; Για σε παρακαλώ…

 

Όταν ο συνάδελφος με κάλεσε στον γάμο του, χάρηκα πιο πολύ για μένα παρά γι’ αυτόν. Και φυσικά το «άντε βρε, βίον ανθόσπαρτον, να ζήσετε να ευτυχήσετε» ήταν για μένα κάτι του στυλ «άντε βρε, θα τα γαμήσουμε όλα στο τραπέζι». Θα σας εξηγήσω ακριβώς τους λόγους που οι γάμοι ΤΑ ΣΠΑΝΕ και ο Κώστας Χρήστου είναι ένας μίζερος ξενερουά τύπος. 

Ήταν μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία, ή μάλλον, ήταν Η Ευκαιρία, ίσως και η τελευταία μου, να φορέσω επιτέλους εκείνη την πανάκριβη κοστουμιά που είχα στη ντουλάπα μου. Και είχε βγάλει σκελετό. Με φανταζόμουν πολλές φορές με αυτό το σακάκι και αυτή τη γραβάτα. Αλλά πού να το βάλω; Στο ποτό; Χλιμίτζουρας. Το έβαλα και ένιωσα πιο ξεχωριστός κι απ’ τη νύφη. «Η δικιά μου μέρα είναι μωρή, θα σου κλέψω τη δόξα!» μπουχαχαχα…

 

Τσάμπα φαΐ. Πολύ φαΐ. Όποτε πηγαίνω σε γάμους φροντίζω να μην έχω φάει από την προηγούμενη. Σοβαρά. Και, ειλικρινά, δεν με νοιάζει αν με πείτε γύφτο, κάθομαι περισσότερη ώρα στον μπουφέ, παρά στο τραπέζι μου. Περνάω βέβαια καμιά φορά κι απ’ αυτό για να δουν ότι είμαι καλά. Αν συμπαθώ και κανέναν τον καλώ κρυφά για παρέα. «Εγώ εκεί κάθομαι, δίπλα στο παιδί με το άσπρο πουκάμισο που αλλάζει τις πιατέλες.» Αυτό δε, στους ελληνικούς γάμους, που έχεις φάει τα πάντα και στο τέλος βλέπεις να βγαίνει κι ένα αρνί πώς λέγεται να δεις; Α, ναι. Οργασμός. Την επομένη του γάμου ξυπνάω, πεινάω και στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να έχω τα χθεσινά. Αναρωτιέμαι καμιά φορά γιατί αντί για μπομπονιέρες δεν μοιράζουν  ταπεράκια.

 

 

Το άλλο; Λένε πως μία γυναίκα είναι συναισθηματικά ευάλωτη και εύκολος στόχος για κάθε γύπα μετά από χωρισμό, μετά από χυλόπιτα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα και στη μέση μίας ταινίας τύπου «Ημερολόγιο». Όλα τα παραπάνω, μαζέψτε τα κι ελάτε να μας τα κλάσετε πείτε σε έναν γάμο. Εκεί κι αν είναι ευάλωτη μια γυναίκα. Που βλέπει την κολλητή της (ακόμα μία) να παντρεύεται κι αυτή ακόμη μιλάει στο Tinder. Επίσης, δύο είναι οι περιπτώσεις που θα βρεις μία γυναίκα τόσο εντυπωσιακά φτιαγμένη. Ενδυματολογικά και συναισθηματικά: Στον γάμο και στα μπουζούκια. Με το που πατάς στην εκκλησία γίνεσαι αμαρτωλός σκάουτερ, σκανάρεις παντού και πας διαβασμένος στο τραπέζι. Εκεί, οι ευκαιρίες είναι άπειρες. Αν είσαι τυχερός και είσαι «με τη νεολαία» στη φέρνουν και ντελίβερι.

 

 

Αλλιώς, θα έχεις ευκαιρίες. Στον μπουφέ, στις ομαδικές φωτογραφίες, μα το καλύτερο, στον χορό. Εκεί στα τσάμικα, όπου δεν ξέρεις και τα βήματα, λες καμιά βλακεία, κοροϊδεύεις, κάνεις πως κοιτάς απ’ τη δίπλα και πιάνεις κουβέντα. Εύκολο.Αν έχεις πιει και λίγο. Τσάμπα εννοείται, για να μην ξεχνιόμαστε…

Άσε ρε Κωστάκη μίζερε.

Πηγή: Ratpack.gr