«Όχι ρε πo@στη Χάρε δεν θα το πάρεις το παιδί»

Στις 14 Οκτωβρίου του 2012 ο Παναγιώτης Σπύρου θα φύγει από την ζωή, έχοντας, χάσει για μοναδική φορά σε αυτόν τον άνισο πόλεμο. Ο άνθρωπος που είχε «νικήσει» χιλιάδες φορές τον χάρο, ο καρδιοχειρουργός που έσωσε χιλιάδες ασθενείς του, αυτός που άνοιξε τον δρόμο για τις μεταμοσχεύσεις καρδιάς στην Ελλάδα.

«Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο. Ο διευθυντής ήταν ήδη εκεί.. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του αναισθησιολόγοι, καρδιοχειρουργοί, αγγειοχειρουργοί, παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε ….

Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο χειουργείο του. Να δω τον θρύλο να ζωγραφίζει. Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον δάσκαλο.

Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που και με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου…

Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών. Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του —από καρωτίδα μέχρι αορτή– ένας αιχμηρότατος σωλήνας. Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης και του τραύματος. Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.

Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο .. Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, αν δεν μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε δεν μπορούσε κανείς…

Ο διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε και αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του. Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 15 με 20 ώρες. Η προσπάθεια υπεράνθρωπη από όλους. Το παιδί «έφυγε» 3 φορές κ το επανέφεραν άλλες τόσες.

Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο άλλα απολυτά συγκροτημένος φώναζε κ έβριζε. «Όχι ρε π… Χάρε, δεν θα το πάρεις το παιδί». Και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα και οι φωνές του Σπύρου. Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κι αν είχε τελειώσει το ωράριο μας. Όλοι εκεί δίπλα του. Μέχρι το τέλος.

Ξημερώματα πια, κατάκοποι όλοι μας, μόλις τελείωσε το χειρουργείο. Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές. Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα και να φύγουμε. Κανένας δεν έφευγε ακόμη. Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί και να βγούμε όλοι μαζί.

Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει.

Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο, ασθενείς, συνοδοί, άσχετοι άνθρωποι. Και ξαφνικά σηκώνεται μια νέα γυναίκα όρθια, με πρόσωπο πρησμένο από το κλάμα.

Δεν είπε τίποτα, μας πλησίασε, πήγε δίπλα στον διευθυντή, δεν του μίλησε…

Η σιωπή αυτή ήταν σαν μαχαίρι….. Έπεσε στα γόνατα της και άρχισε να φιλάει τα πόδια του Σπύρου και το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει ήταν ένα επαναλαμβανόμενο «Ευχαριστώ…..Σε ευχαριστώ….», πριν την σηκώσει αμέσως. Ο Σταύρος είχε ζήσει και είχε κ άριστη μετεγχειρητική πορεία….».