Δύο χρόνια χωρίς τον Κώστα Βουτσά – Οι 7 σκηνές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Όταν κάποτε ο Κώστας Βουτσάς βρισκόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης και όπως είχε πει έριχνε «μαύρη πέτρα» πίσω του, σχεδόν κανείς δεν θα περίμενε να αποτελέσει μετά από δεκαετίες έναν από τους πλέον καταξιωμένους και αγαπητούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Ήθελε να ξεχωρίσει κάνοντας αυτό που είχε αγαπήσει από μικρή ηλικία και πίστευε διαρκώς πως θα του πρόσφερε το μέλλον που ονειρευόταν…

Γράφει ο Αντώνης Τσαλίκης για το Daynight.gr

Ο Κώστας Βουτσάς καθώς πέρναγαν τα χρόνια κατάφερε να πρωταγωνιστεί σε δεκάδες επιτυχημένες ταινίες, θεατρικά έργα και άλλες παραγωγές. Πάντα ξεχώριζε για το ιδιαίτερο χιούμορ του, τον δυναμικό του  χαρακτήρα και επίσης την γοητεία του μπροστά στο φακό. Αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό και φεύγοντας από την ζωή ακριβώς πριν από δύο χρόνια, μας άφησε μια τεράστια «κληρονομιά» ηθοποιίας και κινηματογραφικών στιγμών που δεν θα ξεχάσει κανείς.

Γυρνώντας πίσω στις σκέψη στις δεκαετίες που μας «συντρόφευσε» κινηματογραφικά και θεατρικά ο Βουτσάς, αντιλαμβανόμαστε πως ήταν πάντα αγαπητός γιατί ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Διαρκώς απλός και χωρίς τις τάσεις άλλων ηθοποιών για εγωισμό, μας έμαθε πολλά μέσα από πολλές συνεντεύξεις και δημόσιες συζητήσεις. Δεν ήταν απλά ένας ακόμη ηθοποιός του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν μπορούμε να πούμε ένα πρόσωπο «σύμβολο» της γενιάς του που με ανοιχτό μυαλό και θετική διάθεση κατάφερε να παραμείνει σημαντικός και για τους νεότερους καθώς περνούσαν οι δεκαετίες.

Με όσα έλεγε σε κάθε ευκαιρία και με όλη του την στάση ζωής, αποτέλεσε δίχως αμφιβολία «σταθμό» του καλλιτεχνικού χώρου της Ελλάδας. Πρόσφερε λόγους για προβληματισμό, μοντέρνες απόψεις σε εποχές που σχετικά σπάνιζαν και βεβαίως άφθονο γέλιο μέσα από αμέτρητες σκηνές που έχουν περάσει πια στην ιστορία…

Μια τέτοια ημέρα, δεν μπορούσαμε παρά να απολαύσουμε για ακόμη μία φορά τις αγαπημένες μας σκηνές με τον Κώστα Βουτσά που δεν θα ξεχάσουμε όσα χρόνια και αν περνάνε. Παρακάτω, 7 σκηνές που έμειναν για πάντα στο «πάνθεον» του ελληνικού κινηματογράφου:

«Φστ μπόινγκ» Κάτι να καίει (1963)

«Αμάν μου κόβει τα μαλλιά» Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967)

«Μένουμε πάντα παιδιά» Ραντεβού στον αέρα (1965)

 «1.800 το μήνα και δόξα το θεό» Ξυπόλητος πρίγκηψ (1966)

«Με είπε χαλβά» Νύχτα Γάμου (1967)

«Come in Jack» Γαμπρός Από Το Λονδίνο (1967)

«Δυστυχώς δεν μας χρειάζεται» Είκοσι Γυναίκες κι Εγώ! (1973)