49 χρόνια από το ζεϊμπέκικο που συγκλόνισε την Ελλάδα

Λίγα λεπτά πριν το φονικό στην πίστα

Παρά την αρχικά θετική διάθεση όλων, το κέφι όλο και λιγόστευε μιας και οι τσακωμοί ιδιαίτερα μεταξύ του Νίκου Κοεμτζή και της κοπέλας του ήταν έντονοι. Τα νεύρα και η κακή διάθεση επικρατούσαν καθώς «κύλαγε» το βράδυ αλλά φυσικά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την ένταση των επόμενων στιγμών και το ασύλληπτο έγκλημα.

Μέσα στο κλίμα δυσαρέσκειας και εκνευρισμού, ο Νίκος θα ζητήσει από τον αδερφό του να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο για χάρη του. Έτσι και έγινε. Ο Δημοσθένης θα ζητήσει από την ορχήστρα του κέντρου το «Τα δυο σου χέρια πήρανε» του Μάρκου Βαμβακάρη, πιο γνωστό σήμερα ως «Βεργούλες». Ο τραγουδιστής ωστόσο αρνήθηκε λέγοντας πως δεν γνωρίζει το τραγούδι και επίσης πως δεν ήταν δυνατόν να πει σε όσους βρίσκονταν στην πίστα να κατέβουν.

Ο μικρός Δημοσθένης όμως δεν δέχεται απλά ότι άκουσε αλλά ξεκίνησε να απειλεί πως θα «σπάσουν» με την παρέα του τα πάντα αν δεν του κάνουν την χάρη για αυτή την «παραγγελιά». Αν και ο Κώστας Καρουσάκης αρνήθηκε, ο επόμενος τραγουδιστής που πήρε το μικρόφωνο, ο Τάκης Αθανασιάδης, έπειτα από προτροπή του μαγαζάτορα ξεκίνησε να λέει το τραγούδι που ζήτησε ο μικρός αδερφός του Νίκου Κοεμτζή. Ο ιδιοκτήτης Δήμητρης Σχίζας μάλιστα ζήτησε από τον κόσμο να κατεβεί από την πίστα για να χορέψει το ζεϊμπέκικο ο εκνευρισμένος νεαρός.

Αν και η κατάσταση ηρέμησε για λίγο, την επόμενη στιγμή ξέφυγε ξανά όταν δύο αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας σηκώθηκαν από τις καρέκλες και άρχισαν να τον ενοχλούν όσο εκείνος προσπαθούσε να χορέψει. Τελικά πιάστηκαν στα χέρια και τον πέταξαν με δύναμη πάνω στα σπασμένα πιάτα που είχαν πετάξει οι πελάτες προηγουμένως στην πίστα. Ο μικρός Δημοσθένης τραυματίστηκε ελαφριά και αμέσως ανέβηκε στην πίστα ο Νίκος…

Οι δραματικές στιγμές εκείνης της βραδιάς μέσα από την αφήγηση του τραγουδιστή Κώστα Καρουσάκη: 

«Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν». «Σάββατο βράδυ, στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα. Τελείωνα το πρώτο μέρος του προγράμματος μου όταν κατέφθασε μια παρέα έξι ατόμων. Τρεις άνδρες, τρεις γυναίκες. Εκατσαν μπροστά αλλά γωνία, δίπλα στη σκάλα που οδηγούσε στα καμαρίνια. Κάποια στιγμή ο αδελφός του Κοεμτζή μου ζητάει να τραγουδήσω τις «Βεργούλες» του Βαμβακάρη. Εγώ αρχικά έκανα το κορόιδο. Στο μεταξύ βλέπω τις γυναίκες της παρέας να φεύγουν και να μένουν μόνο οι άντρες. Δεν του άρεσε αυτό…Ο Κοεμτζής επέμενε: «Παίξε τις “Βεργούλες” να χορέψει ο αδελφός μου». «Δεν το ξέρω το τραγούδι» του απαντώ εγώ για να τον αποφύγω. Επειδή όμως είδα την επιμονή του, παρακάλεσα τον Τάκη Αθανασιάδη, που δουλεύαμε μαζί, να το πει. Φυσικά δεν ήταν καθόλου εύκολο να κατεβάσουμε τόσο κόσμο από την πίστα. Ανέβηκε να χορέψει ο αδελφός του Κοεμτζή και μαζί χόρευαν κι άλλοι. Άκουσα τις φωνές, κοίταξα να δω τι συμβαίνει και τον είδα να έχει βγάλει ένα μαχαίρι και να καρφώνει κόσμο… Στην πίστα το αίμα έτρεχε ποτάμι. Βγαίνοντας εγώ προς τα έξω, με σπρώχνει ένας φίλος μου στην άκρη για να με προστατέψει γιατί ο Κοεμτζής φώναζε: «Πού είναι ο Καρουσάκης να τον σφάξω…».

Σκηνή από την ταινία «Παραγγελιά», σε σενάριο και σκηνοθεσία Παύλου Τάσιου.

Όταν «βγήκε» ο σουγιάς ήταν αργά

Νεκροί στο κέντρο ήταν: ο υπενωμοτάρχης της τότε Χωροφυλακής, Μανόλης Χριστοδουλάκης, 28 χρονών, ο αστυφύλακας της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, Δημήτρης Πεγιάς, 31 χρονών, και ο Γιάννης Κούρτης, 34 χρονών, μηχανικός και βαφέας αυτοκινήτων. Ο τρίτος ήταν στην παρέα τους και σηκώθηκε να χορέψει μαζί τους.

«Όταν το αδερφάκι μου τους ζήτησε να κατέβουν κάτω για να χορέψει εκείνοι του απάντησαν: τι είπες ρε Κοεμτζάκι; Θες και ειδική παραγγελιά; Ετοιμάσου και εσύ και μάγκας ο αδερφός σου να φάτε την ξεφτίλα της ζωής σας» θα πει χρόνια αργότερα ο Νίκος Κοεμτζής σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Το ίδιο υποστήριξε και τότε ενώπιον του δικαστή, ότι οι αστυνομικοί τον είχαν αναγνωρίσει και δεν ήταν τυχαία η κίνησή τους να του «χαλάσουν» την παραγγελιά…

Μέσα σε λίγες ημέρες έπειτα από εκείνο το βράδυ στην Κυψέλη, ο Κοεμτζής θα συλληφθεί στη Δάφνη, μετά την «καρφωτή» από τον φίλο του που υποτίθεται θα τον βοηθούσε να το σκάσει στο εξωτερικό. Μόλις οι αστυνομικοί τον εντόπισαν και τον περικύκλωσαν, συνειδητοποιώντας ότι πλέον δεν είχε καμία ελπίδα, θα βγάλει ξανά το μαχαίρι του και θα αρχίσει να τους φωνάζει πώς ή θα τον σκοτώσουν ή θα τους σκοτώσει! Ένας απ’ τους αστυνομικούς θα τον πυροβολήσει στο πόδι, και η καταδίωξη θα τελειώσει εκεί.

Οι εφημερίδες τις εποχής όπως ήταν αναμενόμενο τον χαρακτηρίζουν «κτήνος» αλλά και εκείνος στην απολογία του μπροστά στον ανακριτή θα ζητήσει συγγνώμη προς όλους. «Ξέρω ότι δεν αλλάζει κάτι αλλά ζητάω συγγνώμη. Επισπεύστε τις διαδικασίες για να εκτελεστώ», θα πει.

Παρότι ο ίδιος δεν θα δώσει πολιτική χροιά στις δολοφονίες του, η συσχέτιση λόγω της εποχής και λόγω των θυμάτων-αστυνομικών, είναι αναπόφευκτη. Με καταγωγή από αριστερό πατέρα ο ίδιος, αντάρτη του ΕΛΑΣ, από μικρός ήταν στο μικροσκόπιο των αρχών, σε ένα άτυπο «κυνηγητό» που συνεχιζόταν μέχρι και τη βραδιά του μακελειού. Οι συλλήψεις και το ξύλο ήταν συχνό φαινόμενο εκείνη την εποχή. Κάποια στιγμή όπως έχει καταγραφεί από αφηγήσεις θα του πουν: «αφού είσαι καμένο χαρτί γιατί δεν έρχεσαι να δουλέψεις για εμάς; Θα μας λες όσα ξέρεις ή ακούς και εμείς θα σε προσέχουμε. Θα έχεις και τα τυχερά σου». Όπως φάνηκε αρνείται να γίνει ρουφιάνος και το ξύλο γίνεται χειρότερο…

Όλα τα παραπάνω θα γίνουν γνωστά ευρέως γνωστά κατά την διάρκεια της δίκης, αλλά δεν θα φέρουν κανένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Θα υποστηρίξει επίσης ότι ήταν πιωμένος και ότι βγήκε εκτός εαυτού από την προσβολή. Ο δικηγόρος του θα πει ότι είχε επίσης μέχρι και ψυχολογικά προβλήματα και ως απόδειξη θα φέρει το γεγονός ότι δεν υπηρέτησε στον στρατό. Οι δικαστές βεβαίως δεν θα πειστούν. Λίγες ημέρες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 θα τον καταδικάσουν σε τρεις φορές εις θάνατον και επτά φορές ισόβια. Θα καταδικάσουν και τον αδερφό του σε φυλάκιση τριών ετών για σωματικές βλάβες σε βάρος ενός χωροφύλακα, ενώ τον τρίτο της παρέας, τον Θωμά Καραμάνη θα τον κρίνουν αθώο. Το 1977 η ποινή του θα μετατραπεί σε ισόβια και μετά από το πέρασμα 23 χρόνων θα αποφυλακιστεί.

«Έψαχνα να βρω μια λύση, να διορθώσω το κακό που σκόρπισα», γράφει στο βιβλίο του. «Υπέφερα τρομερά και προσπαθούσα απεγνωσμένα να ξεχωρίσω μια εικόνα από τη σφαγή, και δεν μπορούσα. Κι ούτε τώρα μπορώ, αν και αγωνίζομαι ακόμα. Ως φαίνεται την ώρα που σκορπούσα το θάνατο χωρίς να δουλεύει το μυαλό μου και κινιόμουν σαν ένα ρομπότ, με είχε κυριέψει ο δαίμονας ή το κτήνος που φωλιάζει μέσα μου».