Κορίνα Τσοπέη : Όταν με άφησε ο άντρας μου με 3 παιδιά ήταν κόλαση

Η ζωή & τα όνειρα της πανέμορφης γυναίκα που έκανε τους Έλληνες υπερήφανους με τη στέψη της στο διαγωνισμό ομορφιάς Μις Υφήλιος 1964. Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου του 1944.-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Κορίνα Τσοπέη.  Στο άκουσμα του ονόματός της, στο μυαλό μου έρχεται η ελληνική ομορφιά. Μια εντυπωσιακή, πανέμορφη, chic γυναίκα με φινέτσα η οποία κατάφερε με το μοναδικό της στυλ να κερδίσει τον τίτλος της Μις Υφηλίου 1964. Η πρώτη Ελληνίδα που κέρδισε τα εν λόγω καλλιστεία.

Νίκησε τις Μις Ισραήλ, Μεγάλη Βρετανία και Σουηδία και κατέκτησε τον τίτλο.  Από τότε, έχει συμμετάσχει αρκετές φορές στο διαγωνισμό αλλά υπό την ιδιότητα του μέλους της κριτικής επιτροπής.

Η Κορίνα Τσοπέη έκανε καριέρα στο Χόλλυγουντ παίζοντας σε διάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές της Αμερικής. Ανάμεσά τους: A Man Called Horse, Daniel Boone, Lost in Space, Valley of the Dolls and A Guide for the Married Man. Παντρεύτηκε τον ατζέντη του Χόλλυγουντ Φρέντι Φιλντς, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στα 84 του χρόνια, δέκα χρόνια πριν.

Η εντυπωσιακή Ελληνίδα, εκτός από το μόντελινγκ και την υποκριτική, έχει μεγάλη αδυναμία στα παιδιά και είναι πρόεδρος μιας οργάνωσης για την καταπολέμηση της παιδικής λευχαιμίας.

Ποιός είναι άραγε ο ρόλος της ομορφιάς για εκείνη;

“Η ομορφιά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Υπάρχουν απίστευτα όμορφες κοπέλες σε ολόκληρο τον κόσμο. Το θέμα είναι να ξέρεις να τη χρησιμοποιήσεις κατάλληλα. Εγώ προσπαθούσα να κάνω όλες τις δουλειές για να επιβιώσω εκεί. Για να μείνω εκεί. Για να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Και το πέτυχα.”

Εξηγεί ότι τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαίτερα σκληρά για εκείνη…

“Τα τρία πρώτα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου συνεχώς να κλαίει. Να είμαι απογοητευμένη. Τότε κάποιος Ελληνας μου είπε: “αν δεν μπορείς εδώ, να τα μαζέψεις και να φύγεις πίσω στην Ελλάδα”. `Ομως στην Ελλάδα δεν θα είχα κανένα απολύτως μέλλον. Εκανα πέτρα την καρδιά μου και είπα “θα ζήσω μόνιμα στην Αμερική”.”

Τί είναι επιτυχία για την Κορίνα Τσοπέη;

“Κάθε όνειρο που είχα, εκπληρώθηκε. Πήρα έναν τίτλο, έκανα παιδιά, απέκτησα εγγόνια, προσπαθώ να βοηθήσω κόσμο. Κάθε πρωί όταν σηκώνομαι λέω “δόξα τω Θεώ, δεν μου πονάει τίποτα, είμαι καλά”. Δεν έχω πλέον να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Αυτό για μένα είναι επιτυχία.”

Πίσω από το αστραφτερό χαμόγελό της και τα λαμπερά εξώφυλλα, η ζωή της δεν ήταν πάντα ρόδινη. Πέρασε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο που την χαρακτηρίζει ως εφιαλτική…

“Για μένα ήταν ο πρώτος μου γάμος, που διαλύθηκε, με τον δόκτορα Ζακ. Ο άντρας μου με άφησε με τρία μικρά παιδιά σε μια ξένη πατρίδα. `Ηταν εφιάλτης. Φοβόμουν για το τι θ’ απογίνουν τα παιδιά μου, πώς θα τα μεγαλώσω. Επειτα ήταν τραγικές οι μέρες εκείνες, γιατί μέχρι τελευταία στιγμή δεν το είχα πει στη μητέρα μου. Δεν ήθελα να την πικράνω. Το κρατούσα μέσα μου. Μερόνυχτα να κλαίω, χωρίς να μπορώ να το πω πουθενά. Σε μια ξένη πατρίδα, μόνη. Αργότερα έζησα οδυνηρά με τους θανάτους των γονιών μου και του δεύτερου συζύγου μου.”

Ωστόσο, φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, οι δυσκολίες δεν την νικούν αλλά καταφέρνει να τις προσπεράσει…

 “Περνώντας τα χρόνια, βλέπεις τα αποτελέσματα του χωρισμού και όχι τις αιτίες. Το αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσω τον δεύτερο σύζυγό μου,  με τον οποίο πέρασα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Αν δεν με άφηνε ο πρώτος μου σύζυγός, δεν θα γνώριζα τον δεύτερο. Γι’ αυτό και δεν είμαι θυμωμένη με τον πρώην μου. Γιατί έκανα μια καλύτερη ζωή. Και δεν σου κρύβω ότι αργότερα ευχαρίστησα τον πρώτο μου σύζυγο που με εγκατέλειψε, γιατί γνώρισα έναν απίστευτο άνθρωπο. Υστερα από λίγους μήνες, γίναμε φιλαράκια με τον πρώτο μου σύζυγο και εγώ του γνώρισα την καλύτερη φίλη μου για σύζυγό του. Ηθελα τα παιδιά μου, όταν πηγαίνουν στο σπίτι του πατέρα τους, να έχουν ένα οικείο πρόσωπο. Και αυτό ήταν η καλύτερη φίλη μου.”

Οι απόψεις της για το Θεό, την πίστη, τη μοίρα είναι αφοπλιστικές…

“Δεν πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω στην καλοσύνη του ανθρώπου. Οσοι πιστεύουν στον Θεό, έχουν δίκιο να πιστεύουν και ίσως βοηθιούνται στη ζωή τους από αυτή την πίστη. Δεν τους κατηγορώ. Αλλά λόγω των θρησκειών έχουν γίνει τα χειρότερα πράγματα στον κόσμο. Κάνω καλό γιατί το θέλω. Οχι για να πάω στον παράδεισο. Κάθε μέρα πρέπει να κάνεις ένα καλό, για να αισθάνεσαι εσύ καλύτερα. Πιστεύω απλώς σε κάποια ανώτερη δύναμη. Ο καθένας φτιάχνει τη μοίρα του. Πού είναι ο Θεός για αυτούς τους πρόσφυγες;”

Πηγή:klik.gr

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Νίκου Νικόλιζα -Εφημερίδα Freddo