Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης θα ήταν 27 ετών και θα γιόρταζε την ονομαστική του εορτή…

Τι ντροπή για αυτή την κοινωνία. Έπρεπε να πεθάνει για να νιώσουμε τι σημαίνει εκφοβισμός. Έπρεπε να μαρτυρήσει επειδή δεν έμοιασε σε ένα πρότυπο. Αν είχε συμβεί μάλιστα παλαιότερα μπορεί και να του αρνούνταν την ταφή.

Μέχρι και η εκκλησία εξελίχθηκε και τον κήδευσε παρουσία μητροπολίτη και χιλιάδων κόσμου. Έσβησε το χαμόγελο του Βαγγέλη κι έμεινε μια χαρακιά στις ψυχές μιας ολόκληρης χώρας.

Οι κοντινοί του στωικά, ήσυχα και διακριτικά συνεχίζουν τις ζωές τους, όπως και η μητέρα του Άλεξ Μεσχισβίλι που ούτε μια κανονική κηδεία δεν μπόρεσε να κάνει στον γιο της.

Γιατί οι άνθρωποι μισούν τόσο τον άνθρωπο που δεν είναι σαν αυτούς;

Είναι αστείος κάποιος που δεν είναι σαν τα μούτρα μας; Δεν αξίζει όσο εμείς; Πρέπει να τον ξεκάνουμε;

Η ατιμωρησία παραμένει της μόδας; Η καταδίκη εξαρτάται από το ήθος του καθένα; Η ηθική έχει πάει περίπατο;

Βαγγέλη χαμογέλα από εκεί ψηλά, όσο δύσκολο κι αν είναι με όσα συμβαίνουν εδώ κάτω…

Χαμογέλα να μας φωτίζεις!

Στίχοι από το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη:

Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.