Τίτλοι τέλους για το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο Ρέθυμνο

Με ανάρτησή του στο Facebook το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο Ρέθυμνο, ανακοίνωσε την παύση της λειτουργίας του μετά από 12 χρόνια.
Ήταν Ιούνιος του 2008 όταν γεννήθηκε το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο Ρέθυμνο. Μια ιδέα που συνελήφθη πολύ πριν την κρίση όταν μια υγειονομικός συνειδητοποίησε την πληθώρα των ανασφάλιστων μεταναστών χωρίς έγγραφα, οι οποίοι δεν είχαν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας και αποφάσισε να κάνει κάτι γι αυτό. Ένα όραμα που άρχισε να σχηματίζεται όταν περισσότεροι υγειονομικοί και εργαζόμενοι στην κοινωνική υπηρεσία του Δήμου συμφώνησαν ότι αυτοί οι “αόρατοι” για το σύστημα άνθρωποι που έμεναν στην πόλη μας, που πήγαιναν στα σχολεία της και που δούλευαν στις επιχειρήσεις της είχαν κι αυτοί ανάγκη και δικαίωμα να έχουν πρωτοβάθμια φροντίδα, να κάνουν εμβόλια, να φροντίζουν τα χρόνια προβλήματα υγείας τους, να έχουν φάρμακα. Πολύ πριν τα σενάρια για υγειονομικές βόμβες, στο Ρέθυμνο νιώσαμε ότι η υγεία της πόλης μας είναι η υγεία του συνόλου αυτών που την κατοικούν, και ότι καλή υγεία σημαίνει πρόσβαση σε δωρεάν περίθαλψη και φάρμακα.
Έτσι έκανε δειλά τα πρώτα του βήματα το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης με εθελοντές απ’ όλους τους χώρους της υγείας και όχι μόνο, μια ομάδα ανθρώπων που λειτουργούσε συλλογικά και ισότιμα κι έπαιρνε αποφάσεις μέσα από συνελεύσεις. Διαφορετικοί άνθρωποι, από διαφορετικούς χώρους είχαμε μια κοινή πίστη: η υγεία είναι δικαίωμα, η Πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει πρόσβαση στην πρόληψη και στην περίθαλψη. Έτσι εμείς θα φροντίζαμε για τους μη έχοντες πρόσβαση, πιέζοντας παράλληλα την Πολιτεία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της. Τελικός στόχος: να μην έχουμε αντικείμενο και χρησιμότητα και να αυτοκαταργηθούμε.
Πολλοί ήταν οι συμπαραστάτες του Ιατρείου σε αυτό του το εγχείρημα. Πρώτος ο Δήμος το στήριξε, το φιλοξένησε και του πρόσφερε μια ” επίσημη” όψη, όπου χρειαζόταν, μια που το Ιατρείο δεν ήταν ΜΚΟ ούτε επιχείρηση. Ο Ιατρικός Σύλλογος όπως και ο Οδοντιατρικός Σύλλογος πρόσφεραν την αιγίδα τους και έφεραν περισσότερους εθελοντές, σε μια τέλειο πρότυπο σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η Περιφέρεια ενίσχυσε επίσης και σε είδος και σε χρήμα. Το νοσοκομείο προσέφερε δωρεάν εξετάσεις. Αυτοί όμως που ήταν οι μεγαλύτεροι και πολυπληθέστεροι συμπαραστάτες του ήταν όλοι οι Ρεθυμνιώτες. Ο κόσμος αγκάλιασε κι αγάπησε το Ιατρείο. Έδωσε τα φάρμακα που του περίσσευαν για να χρησιμοποιηθούν από αυτούς που δεν είχαν. Έδωσε από το υστέρημά του για να αγοραστούν φάρμακα κι εμβόλια,  πρόσφερε εργασία και υλικά χωρίς να περιμένει διαφήμιση ή δημόσιες ευχαριστίες. Ήρθε στις εκδηλώσεις του για να το ενισχύσει. Στη συνείδηση των Ρεθυμνιωτών το Ιατρείο ήταν κάτι καλό και δίκαιο που γινόταν σωστά κι άξιζε τη στήριξη τους. Με τη σταθερή παρουσία του κέρδισε την εμπιστοσύνη και την αγάπη τόσο των ασθενών του, όσο και ολόκληρης της πόλης.
Με αυτά τα εφόδια λοιπόν, το Ιατρείο μεγάλωσε και προχώρησε. Απέκτησε δικό του χώρο, απέκτησε ένα επίσημο πρόσωπο, το σύλλογο των Φίλων του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, απέκτησε περισσότερους εθελοντές, προσέφερε περισσότερες υπηρεσίες μέσα κι έξω από το χώρο του, πάντα με την αλληλεγγύη των μελών του και των φίλων του που ήταν σταθερά δίπλα του όταν χρειαζόταν κάτι: καινούριους χώρους, υλικά, υπηρεσίες, χρήματα. Το λέγαμε Ιατρείο, αλλά ήταν και Οδοντιατρείο και Φαρμακείο και Κέντρο Συλλογής Προμηθειών και Κέντρο Πληροφόρησης για νομικές διαδικασίες και Κέντρο Αναφοράς για όποιον χρειαζόταν στήριξη. Η φήμη του ξεπέρασε τα τοπικά όρια κι αποτέλεσε πρότυπο για τη δημιουργία άλλων Ιατρείων. Έτσι ήταν έτοιμο και πλήρως ετοιμοπόλεμο όταν η οικονομική κρίση έφερε την ανεργία και την απώλεια εισοδήματος σε εκατοντάδες συνανθρώπους. Οι ασθενείς άλλαξαν χρώμα και γλώσσα: η κρίση έδιωξε πολλούς μετανάστες και οδήγησε πολλούς συμπολίτες μας να χάσουν την ασφαλιστική τους ικανότητα. Οι εθελοντές ανασκουμπώθηκαν και βάλθηκαν να εξασφαλίσουν στους ανθρώπους που είχαν χάσει τόσα, τουλάχιστον αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική και οδοντιατρική περίθαλψη κι εμβόλια για τα παιδιά τους. Όχι από λύπηση ή φιλανθρωπία. Από αλληλεγγύη και πίστη ότι είναι δίκαιο να έχουν όλοι δικαίωμα στην υγεία. Γι αυτό και συμμετείχε στις συναντήσεις των ιατρείων όλης της Ελλάδας που ξεπήδησαν για τον ίδιο σκοπό. Γι αυτό και οργάνωσε και συμμετείχε σε εκδηλώσεις και συζητήσεις μεταφέροντας την εμπειρία του. Γι αυτό και πήγε στα σχολεία φέρνοντας το παράδειγμά του σαν ένα διαφορετικό πρότυπο μίμησης στη γενιά που έρχεται.
Κι όταν έφτασε η εποχή που ο στόχος του σχεδόν επιτεύχθηκε, όταν οι ανασφάλιστοι απέκτησαν μέσω του ΑΜΚΑ τα ίδια δικαιώματα με τους ασφαλισμένους, πάλι το Ιατρείο συνέχισε. Γιατί υπήρχαν ακόμα άνθρωποι, λίγοι βέβαια, που αν και ζούσαν εδώ δεν μπορούσαν να αποκτήσουν ΑΜΚΑ. Γιατί υπήρχε η πλημμύρα των θαλασσοπνιγμένων στη Μυτιλήνη και στη Χίο, με το αβέβαιο μέλλον, άνθρωποι που μέσα στα πιθανά σενάρια ίσως γίνονταν κι αυτοί συμπολίτες μας. Και γιατί, αν και οι εθελοντές φαρμακοποιοί μας έβλεπαν ότι αυτοί που χρειάζονταν τα φάρμακα μας ήταν ολοένα και λιγότεροι, δεν μπορούσαμε να αφήσουμε να σταματήσει αυτό το επίτευγμα της ανακύκλωσης των φαρμάκων, επίτευγμα από οικολογική άποψη, αλλά κυρίως παράδειγμα αλληλεγγύης μιας ολόκληρης πόλης, ενός ολόκληρου νομού.
Κάθε καράβι όμως φτάνει σ΄ ένα λιμάνι, κάθε ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης εκπλήρωσε το σκοπό του. Το είχαμε φανταστεί διαφορετικά: δεν περιμέναμε ότι το δικαίωμα όλων στην υγεία θα σήμαινε ότι ανασφάλιστοι και ασφαλισμένοι θα είχαν την ίδια πτωχή, υποστελεχωμένη σε προσωπικό, υλικά και υπηρεσίες δωρεάν περίθαλψη. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπάρχει ισότιμη πρόσβαση σε αυτή την ελλιπή δωρεάν περίθαλψη. Για τους λίγους που δεν την έχουν, το ταμείο του Ιατρείου θα διοχετευτεί σε αυτό τον σκοπό. Δυστυχώς η φυσική φθορά κάποιων μηχανημάτων και υλικών, η ψυχική κόπωση και κυρίως η πανδημία οδήγησε σε ένα τέλος λιγότερο αντάξιο του μεγάλου ταξιδιού. Δεν πειράζει όμως. Αποδείξαμε τι μπορούμε να κάνουμε ως Ρέθυμνο όταν πιστέψουμε σε ένα σκοπό και δουλέψουμε γι αυτό. Σας ευχαριστούμε.