«Νιώθω ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ κάθε φορά που παίρνω το δρόμο για το Χωριό μου!» | ΦΩΤΟ

Δεν περνάνε οι μέρες… Ξέρετε, μιλάω για εκείνη την αντίστροφη μέτρηση που κάνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όταν οι μέρες του Πάσχα φαντάζουν (και είναι) κοντινές κι αδημονούμε να μας επισκεφτούν για να νιώσουμε λύτρωση κι ευλογία!

Λύτρωση γιατί οι πασχαλινές ημέρες θα μας βγάλουν από την βάσανο της καθημερινότητας, από τα άγχη και τις σκοτούρες που έρχονται -θέλουμε δεν θέλουμε- απρόσκλητες στο κεφάλι μας.

Ευλογία γιατί οι ημέρες του Πάσχα στο χωριό μας, στο μέρος δηλαδή που τραβάνε οι ρίζες του καθενός και της καθεμιάς, είναι μια διαρκής υπενθύμιση, ένα αέναο ξαναζωντάνεμα των πιο όμορφων αναμνήσεών μας: αυτών που μας προικοδότησε η παιδική μας ηλικία.

 

Ανηφορίζοντας τον πιο όμορφο δρόμο του κόσμου!

Μία μικρή δόση από την λύτρωση αυτή και την ευλογία, έλαβα χτες. Χτες που μπήκα στο αμάξι, παρέα με την πιο όμορφη συντροφιά του κόσμου, την κόρη μου, για να ανηφορίσουμε από το Ρέθυμνο στο Μοναστηράκι.

Το πανέμορφο (όχι μόνο στα δικά, εντόπια μάτια) χωριουδάκι του Αμαρίου, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, φοράει τα καλά του και καμαρώνει τα στολίδια που το «κερνάει» η Ελληνική Φύση. Το αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει με κάθε χωριό της χώρας…

Ανέβηκα, που λέτε, στο Μοναστηράκι για να ξαναδώ την πλατεία που αλώνιζα πιτσιρικάς, για να ξαναδώ από το μπαλκόνι μου τον περήφανο Ψηλορείτη που συνεπής με χαιρετά κάθε που στρέφω το κεφάλι γεμάτος δέος προς την μεριά του. Ανέβηκα για να ξαναδώ το μέρος εκείνο (μη γελάτε, η εικόνα είναι η πιο ανεξίτηλη της παιδικής μου ηλικίας) όπου με έλουζε με πείσμα και φροντίδα η γιαγιά μου η λατρεμένη.

Αυτό εδώ το μέρος, δηλαδή:

Ανέβηκα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα, για να ξανανιώσω τις ρίζες μου να με αγκαλιάζουν σφιχτά και να μου υπενθυμίζουν εκείνους που η εικόνα τους θολώνει με το χρόνο, αλλά δε λησμονιέται.

Ανέβηκα για να δω όλα αυτά που θα δείτε κι εσείς στο παρακάτω φωτογραφικό άλμπουμ…

[Best_Wordpress_Gallery id=”245″ gal_title=”Μοναστηράκι-Αμάρι-Ρέθυμνο”]

 

Το δικό μου Μοναστηράκι…

Το δικό μου Μοναστηράκι έχει περίπου 100 μόνιμους κατοίκους, αλλά καθόλου δεν συμβαδίζει με το κυρίαρχο πρότυπο της ελληνικής επαρχίας, που θέλει τα χωριά ερειπωμένα, με γερόντους και γερόντισσες στυλοβάτες.

Εδώ θα δεις παιδιά, μπόλικα παιδιά, θα δεις και νέους που έχουν πάρει τα κοινά στα χέρια τους, βοηθώντας το Μοναστηράκι να πάει μπροστά και να συμβαδίσει με τις επιταγές της εποχής.

Διαβάστε επίσης: Κρητίκαρος 98 χρονών από το Μοναστηράκι, «βάζει τα γυαλιά» στους νεότερους με το χορό του! | ΦΩΤΟ

Το δικό μου Μοναστηράκι κάθε καλοκαίρι πλημμυρίζει από κόσμο, πλημμυρίζει από Αθηναίους, πλημμυρίζει από γελαστούς ανθρώπους που έρχονται να γευτούν την ομορφιά, την ησυχία, την πηγαία φιλοξενία των μόνιμων κατοίκων.

Κι αν δεν μπορείς να έρθεις να το γνωρίσεις φέτος το Πάσχα, μη σκας… Θα σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και θα σου ορίσω ραντεβού για τις 17 Ιουλίου: εκεί, στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, να φάμε, να πιούμε, να χορέψουμε.

Να ζήσουμε!

Βασίλης, από το Μοναστηράκι Ρεθύμνης, Απρίλιος 2022