Ανωγειανοί Αθήνας για το φονικό: «Ώρα να αναλάβουμε δράση…»

Ανακοίνωση-τομή από τους Ανωγειανούς της Αθήνας που αναλαμβάνουν δράση για την αλλαγή νοοτροπίας στον τόπο καταγωγής τους.

Όπως σημειώνουν χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή τους: “Ας ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ, πριν να είναι πολύ αργά…” με αφορμή τα γεγονότα στα οποία έπεσαν νεκροί οι Λευτέρης Καλομοίρης και Γιώργης Ξυλούρης.

Ο Σύλλογος των Ανωγειανών της Αθήνας “Ο Ψηλορείτης” παρεμβαίνει, μη αντέχοντας άλλο την ντροπιαστική κατάσταση που φέρνουν τετοια γεγονότα, που αμαυρώνουν τη φήμη και την ύπαρξη των ίδιων που ζούν εκτός του τόπου καταγωγής τους.

Οι Ανωγειανοί της Αθήνας δηλώνουν “βροντερό παρόν” για να “ανοικοδομηθεί” η νοοτροπία που κάνει τον τόπο να μετρά απώλειες: Ανθρώπινες και ηθικές.

Αναλυτικά η ανακοίνωση των Ανωγειανών της Αθήνας που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “η Φωνή των Ανωγείων” που εκδίδουν οι Ανωγειανοί της Αθηνας:

Δεύτερη φορά μέσα σε τρία (3) χρόνια τ’ Ανώγεια «βυθίζονται» στη δίνη της… «κακιάς στιγμής».

Θύματα αυτή τη φορά οι συγχωριανοί μας Λευτέρης Καλομοίρης και Γιώργης Ξυλούρης

Εμβρόντητοι και συντετριμμένοι παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα να εκτυλίσσεται ένα ακόμα δράμα στ’ Ανώγεια. Δυο συγχωριανοί μας, ο καθένας με την δική του θέση και προσφορά στην οικογένεια και τον τόπο του, έχασαν τη ζωή τους, σε μια… «κακιά στιγμή».
Από το βράδυ της 2ας Μαΐου 2020, πολλά ειπώθηκαν κι ακόμα περισσότερα γράφτηκαν για το θλιβερό συμβάν του διπλού φονικού, που έφερε για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια, τ’ Ανώγεια στο προσκήνιο της επικαιρότητας σε πανελλήνιο επίπεδο.

Στο διάστημα αυτό, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Ανωγειανών Αθήνας και η Συντακτική Ομάδα της «Φωνής των Ανωγείων» επέλεξαν τη σιωπή. Όχι γιατί δεν είχαν να εισφέρουν στη «συζήτηση» που επανεκκίνησε, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, για την παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία και κυρίως για τη βαθιά ριζωμένη και νοσηρή νοοτροπία που την τροφοδοτεί. Αλλά γιατί πιστεύουμε, όσοι εμπλεκόμαστε ως μέλη των δύο οντοτήτων, ότι ναι μεν, οφείλουμε συλλογικά και ο καθένας προσωπικά, να τοποθετηθούμε και να συμμετάσχουμε στην ανταλλαγή απόψεων για την οριστική επίλυση του ορατού και επικίνδυνου «ιού» της παράνομης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, περισσότερο όμως οφείλουμε να δράσουμε και μάλιστα άμεσα.

Για μας τους απόδημους Ανωγειανούς, που δεν ζούμε και δεν μετέχουμε στην καθημερινότητα των Ανωγείων, μια τέτοια συνθήκη, όπως αυτή που για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, βίωσε τον περασμένο Μάιο το χωριό μας, σε συνέχεια του άδικου θανάτου του Μανώλη Στρατάκη την άνοιξη του 2017, είναι πολλαπλά δύσκολη.

Πρώτον, γιατί μας στερεί, λόγω φυσικής απόστασης, τη δυνατότητα ενεργούς και άμεσης συνδρομής στις αρχές και τους συντοπίτες μας, στη στιγμή αυτή της έντασης και της κρίσης. Τη δυνατότητα, σα φορείς που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα αυτού του τόπου, να συμμετέχουμε στην επιτόπια προσπάθεια στήριξης των οικογενειών των εμπλεκομένων στο περιστατικό, αλλά και στη συντονισμένη δράση αποσόβησης και αποτροπής παρόμοιων τέτοιων περιστατικών, εκφράζοντας πρωτίστως την έμφυτη εσωτερική ανάγκη προσφοράς και αλληλεγγύης, που η κοινή καταγωγή μας μας επιβάλλει.

Περαιτέρω, γιατί εισπράττουμε και «απορροφούμε» πρώτοι απ’ όλους την αρνητική κριτική όλων εκείνων των «καλοθελητών», που αναζητούν πάντα την «ευκαιρία» να τονίσουν πόσο υπερτιμημένα τελικά είναι τ’ Ανώγεια…Εν μέσω της αυτονόητης θλίψης, που προκαλεί η ουσία των πρόσφατων γεγονότων, που δεν είναι άλλη από την άδικη απώλεια δύο ακόμα ανθρώπινων ζωών, τιθέμεθα, από τα πράγματα, σε άκαιρη θέση άμυνας, απέναντι σε όλους εκείνους που ούτως ή άλλως, αναζητούν, για προσωπικούς τους λόγους ο καθένας, αφορμές να μειώσουν την προσφορά των Ανωγείων στην ιστορία, το πολιτισμό και την παράδοση της Κρήτης.

Εκείνο όμως που μας «αφοπλίζει» στιγμές σαν αυτή, που καλούμαστε να λάβουμε θέση υπεράσπισης των τόσων σπουδαίων κεκτημένων μας, είναι ότι, δυστυχώς, τις αφορμές αυτές εξακολουθούμε σαν τόπος, να τις δίνουμε. Μεμονωμένες ίσως αφορμές. Όμως υφιστάμενες. Και, προϊόντος του χρόνου, από σπάνιες, τείνουν, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, επαναλαμβανόμενες.

Η πατρογονική παρακαταθήκη της πρεπειάς, του φιλότιμου, της αλληλεγγύης, της υπερηφάνιας, της αντρειοσύνης, της μουσικής, υφαντικής, γαστρονομικής και χορευτικής παράδοσης, κινδυνεύει πλέον να μην είναι αρκετά πειστικό επιχείρημα, αν δεν σπεύσουμε άμεσα να φροντίσουμε για την έμπρακτη και συνειδητή συνέχισή της. Κι αυτή η συνέχεια σίγουρα δε θα έρθει με το όπλο ζωσμένο στη μέση ή τοποθετημένο στο ντουλαπάκι ή το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε που επιλέξαμε τον δύσβατο και άγονο τούτο τόπο για να φτιάξουμε τη «φωλιά» μας.

Εμείς είμαστε που δε μάθαμε ποτέ να σκύβουμε το κεφάλι σ’ εκείνους, που με τη βία θέλησαν να μας καθυποτάξουν.

Εμείς είμαστε που αφήνοντας πίσω ότι, μικρό ή μεγαλύτερο μας χώριζε, αναγεννήσαμε τρεις φορές τον τόπο μας από τις στάχτες του, φτιάχνοντάς τον κάθε φορά καλύτερο και δυνατότερο, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει δύσκολο και ακατόρθωτο για μας, φτάνει να θελήσουμε κάτι πολύ.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε σήμερα, που καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και, με πράξεις, όχι λόγια, τώρα, σήμερα, όχι σε βάθος χρόνου, κυρίως όμως όλοι μαζί, ενωμένοι και συνειδητοποιημένοι, να «ξεριζώσουμε» οριστικά ότι μας βαραίνει και μας κρατά πίσω. Ότι μας βγάζει απ’ το δρόμο της παράδοσης και του πολιτισμού μας. Ότι μας στερεί αγαπημένους μας. Ότι μας διχάζει και μας κρατά σε απόσταση.

Κι αυτό το «κάτι» δεν είναι καθεαυτό το όπλο που κρατάμε στη χέρα ή ζώνουμε στη μέση μας. Όχι. Είναι η νοοτροπία που κάθε φορά το οπλίζει. Η ίδια νοοτροπία που μας γεννά ελεύθερους, περήφανους και δημιουργικούς, αλλά εξακολουθεί να κρατά μια σκοτεινή, αδάμαστη πλευρά, που από καιρό σε καιρό βγαίνει στην επιφάνεια για να κηλιδώσει ότι με κόπο έχουμε κερδίσει…

Δεν υπάρχει τίποτα που όλοι μαζί, ενωμένοι, δεν μπορούμε να καταφέρουμε. Η ιστορία μας το έχει αποδείξει. Ούτε υπάρχουν «γκρίζες» ζώνες, που δεν «αγγίζονται». Μαζί, συλλογικά και ατομικά, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε δράση. Γιατί τα ολοκαυτώματα και τις καταστροφές δεν τα προκαλούν τα όπλα. Όχι. Τα εκκινούν και τα προκαλούν οι νοσηρές σκέψεις και νοοτροπίες.

Κι είναι αυτές που καλούμαστε, χωρίς καμιά χρονοτριβή, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση όλοι εμείς οι Ανωγειανοί να «πολεμήσουμε», σ’ έναν κοινό αγώνα, που η νίκη είναι μονόδρομος, αν θέλουμε να συνεχίσουμε την λαμπρή και ένδοξη πορεία των γεννητόρων μας.

Σ’ αυτό τον κοινό και αναγκαίο αγώνα, οι Ανωγειανοί της Αθήνας, όπως εκπροσωπούνται από το Σύλλογό τους, όπως εκφράζονται σχεδόν μισό αιώνα μέσα από τη «Φωνή» τους, τη «Φωνή» των απανταχού Ανωγειανών, δηλώνουν το βροντερό παρόν.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ. Όπως το 1945 ο προκάτοχός μας «Σύλλογος των εν Αθήναις Ανωγειανών «Ο Ψηλορείτης» ιδρύθηκε και έδρασε για την εκ θεμελίων ανοικοδόμηση των Ανωγείων, μετά την ισοπέδωσή τους από τα γερμανικά στρατεύματα, έτσι και τώρα, ο Σύλλογος Ανωγειανών Αθήνας, θα είναι παρών στην νέα, και πλέον αναγκαία για τη βιωσιμότητα και την ευημερία των Ανωγείων, «ανοικοδόμηση», αυτή της κοινής μας νοοτροπίας, στο μέτρο που μας οδηγεί να θρηνούμε θύματα και να μετράμε απώλειες. Ανθρώπινες και ηθικές.

Ας ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ, πριν να είναι πολύ αργά…

Πηγή: flashnews