ΡΕΘΥΜΝΟ | Δύο Μετανάστριες κι ένας Πρόσφυγας ανοίγουν την ψυχή τους στο Daynight

* Γράφει η Ιωάννα Καψάλη για το Daynight.com.gr

Σήμερα, 18 Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών. Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο που εμείς ως Έλληνες έχουμε ταυτιστεί μαζί της. Είτε στις παλαιότερες δεκαετίες που πολλοί από τους προγόνους μας έφευγαν στο εξωτερικό, είτε στη σύγχρονη εποχή που βλέπουμε μεγάλες μεταναστευτικές ροές να διαπερνούν τη χώρα μας, αλλά και πολλούς νέους συμπατριώτες μας να ακολουθούν το δρόμο της ξενιτιάς για να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο από αυτό που μπορεί να τους προσφέρει η Ελλάδα του σήμερα,

Σε κάθε περίπτωση, καθημερινά βλέπουμε γύρω μας, είτε μετανάστες που έχουν έρθει στην χώρα μας για οικονομικούς λόγους, είτε πρόσφυγες που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους για πολιτικούς-θρησκευτικούς λόγους, αλλά και ξένους που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας μόνο και μόνο επειδή συνάντησαν εδώ τον επίγειο παράδεισό τους.

Σκέφτηκα, λοιπόν, να βγω στους δρόμους του Ρεθύμνου και να μιλήσω με 3 ανθρώπους από την κάθε κατηγορία!

 

Η Μετανάστρια

Το πρώτο άτομο είναι από Αλβανία, συγκεκριμένα από το Dures, ένα χωριό κοντά στα Τίρανα. Η Αλβανία πλέον, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, θεωρείται η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην Ευρώπη, μετά από τη Βοσνία. Η Laurita Mohameitai βρίσκεται στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στο Ρέθυμνο μαζί με όλη την οικογένεια της. Δεν πρόκειται για ομαδική μετανάστευση μιας και το 1996 που ήρθε πρώτα ο άντρας της Arthour Mohameitai ήταν μια περίοδος που αρκετοί Αλβανοί έρχονταν Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο ο Arthour τέλειωσε το σχολείο με προσχεδιασμένο μέλλον για μια καλύτερη ζωή εδώ. Αργότερα, το 2005, η Laurita Mohameitai γέννησε το γιο τους και ήρθαν εδώ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα ήρθαν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους. Τώρα εργάζονται εδώ τόσα χρόνια, η Λάουρα ως καθαρίστρια σε σπίτια και ο Αρθούρος ως μπογιατζής, ο γιος τους 12 χρονών πλέον, συνεχίζει τα σχολικά του χρόνια εδώ. Δείχνουν να είναι ευτυχισμένοι με την επιλογή τους, αλλά και ενταγμένοι πλέον στις συνθήκες διαβίωσης και τη νοοτροπία του τόπου. Η Λάουρα μου σχολίασε βέβαια ότι ο Αρθούρος ήρθε τόσο μικρός εδώ που πλέον στα 45 του χρόνια έχει ζήσει τα περισσότερά του χρόνια στην Ελλάδα από ότι στην Αλβανία.

 

Ο Πολιτικός Πρόσφυγας

Το δεύτερο άτομο που επικοινώνησα, είναι ο κ. Παναγιώτης Μυρωδιάς. Ο κ. Παναγιώτης μένει ήδη 37 χρόνια στο Ρέθυμνο, όμως για να καταλήξει εδώ πέρασε από κάποια επεισοδιακά στάδια. Σε ηλικία 10 ετών ζούσε με την οικογένειά του στην Κωνσταντινούπολη. Εκείνη την εποχή, δηλαδή το 1963 – 1965, ήταν μια εποχή που η μειονότητα των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη ανέρχονταν στο 20% του συνολικού πληθυσμού της Πόλης. Μια εποχή που οι Τούρκοι ήθελαν να απελάσουν τους ανθρώπους που διέθεταν την Ελληνική υπηκοότητα. Ο κ. Παναγιώτης μας διηγείται πως ο πατέρας του διατηρούσε την Ελληνική υπηκοότητα παρότι η υπόλοιπη οικογένεια είχε Τουρκική και για το λόγο αυτό ξαφνικά μια μέρα εμφανίστηκαν κάποιοι Τούρκοι στο συνεργείο που είχε ο Πατέρας του προκειμένου να κάνουν καταγραφή. Αυτό σήμαινε ότι θα κατέγραφαν ό,τι έβλεπαν και φεύγοντας από την Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να αφήσουν τα πάντα πίσω, περιουσίες και προσωπικά είδη. Ο κ. Παναγιώτης σαν πιτσιρικάς τότε, βοηθούσε τον πατέρα του στο συνεργείο, όταν συνέβη η καταγραφή: Δε θα ξεχάσει χαρακτηριστικά ότι γύρισε και είπε στον πατέρα του «Ούστα, μπεν γιέμε ε γκιντιορούμ», δηλαδή «Μάστορα, πηγαίνω για φαγητό», αφήνοντας τον πατέρα του άφωνο από αυτή την συμπεριφορά, μιας και υποκρίθηκε ότι ήταν ένας υπάλληλος και όχι ο γιος του. Έτσι έτρεξε να προειδοποιήσει την υπόλοιπη οικογένεια για το τι τους περίμενε. Κατέβηκε με φόρα την κατηφόρα και τρέχοντας την επόμενη ανηφόρα για να φτάσει γρήγορα στο σπίτι τους να πει ότι έρχονται για καταγραφή. Μέσα σε μια ώρα προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπόρεσαν από την περιουσία τους κρύβοντάς τα στο γειτονικό σπίτι. Έτσι πήραν την απόφαση να φύγουν νωρίτερα από τον τελικό διωγμό, πήγαν στην Αθήνα μένοντας ένα χρονικό διάστημα σε συγγενείς και προσπαθώντας να ορθοποδήσουν σε μια καινούρια πόλη. Ο κ. Παναγιώτης περιπλανήθηκε μεγαλώνοντας και προσπάθησε να βρει ένα τόπο να του ταιριάζει. Θυμάται χαρακτηριστικά ότι για 5 χρόνια γυρνούσε μέρη μέχρι να βρει σε ποιο τόπο θα μπορέσει να μείνει στο υπόλοιπο της ζωής του. Δεν του άρεσε κανένας τόπος ώσπου ήρθε στην Κρήτη και αναφώνησε «εδώ είμαστε!».

 

Ο… Τουριστικός Μετανάστης

Άλλη μια περίπτωση μετανάστη που συναντάμε συχνά εδώ στο Ρέθυμνο είναι αυτή του «τουριστικού μετανάστη» μιας και αρκετοί άνθρωποι από άλλες χώρες πιο ευκατάστατες επιλέγουν να μείνουν εδώ για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. H Ola Manston είναι Πολωνή και έμενε χρόνια στη Γερμανία με τον άντρα της. Ήρθαν στην Κρήτη πρώτη φορά πριν από 7 χρόνια για διακοπές και αμέσως ερωτεύτηκε τον τόπο μας. Έπειτα έμεινε χήρα και στην προσπάθειά της να βρει τον εαυτό της ήρθε διακοπές και ένοιωσε πως εδώ ήταν το σπίτι της. Από τότε αποφάσισε να περνάει ένα μήνα στο Ρέθυμνο και ένα μήνα στη Γερμανία όπου διατηρεί ένα Bar και λόγω εργασίας δεν μπορεί να το αμελήσει τελείως. Παρ’ όλα αυτά, ξεκίνησε να νοικιάζει ένα διαμέρισμα και πλέον τα τελευταία δύο χρόνια αγόρασε ένα διαμέρισμα για να μπορεί να συνεχίσει σταθερά τη ζωή της εδώ το μισό διάστημα του χρόνου. Η ζωή της κινείται ήδη στους ρυθμούς του Ρεθύμνου, ενώ έχει πολλούς φίλους Έλληνες για τους οποίους δηλώνει ότι είναι οι καλύτεροι που θα μπορούσε να έχει. Μας σχολιάζει επίσης πως υπάρχουν αρκετοί ξένοι φίλοι της που ζουν εδώ από επιλογή. Σήμερα δηλώνει πολύ ευτυχισμένη που ζει και στο Ρέθυμνο και τον τελευταίο χρόνο μάλιστα κάνει μαθήματα στην ελληνική γλώσσα για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα.