Για τον Κωνσταντίνο! Είχες τεράστιο ανάστημα… Καλή αντάμωση φίλε | BINTEO

Ο Κωνσταντίνος Κριτζάς, το Κρητικόπουλο που αν και βρισκόταν καθηλωμένο από πολύ μικρή ηλικία σε αναπηρικό αμαξίδιο κατάφερε να υπερκεράσει όλες τις δυσκολίες και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του, δε βρίσκεται πια μαζί μας… Ο μαχητής της ζωής, που έκανε περήφανους την πατρίδα του, το σχολείο του και φυσικά την οικογένειά του, καταφέρνοντας να γίνει σημαιοφόρος του σχολείου του και να εισαχθεί στη Νομική Αθηνών, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 20 ετών.

Γράφει ο Νικόλας Αγγελίνος

«Σε γνώρισα τον Οκτώβριο του 2013.Ήσουν 15 χρονών παιδί. Σε συνάντησα στο σπίτι σου για να σου πάρω συνέντευξη: Λίγες μέρες μετά θα ήσουν παραστάτης στην παρέλαση του σχολείου σου και ήσουν πολύ περήφανος γι’ αυτό. 

Αρχικά κόμπιαζες να μου μιλήσεις. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, έκοψες τον… πληθυντικό, αναθάρρησες κι άρχισες να μου μιλάς για σένα: Ήθελες να γίνεις σημαιοφόρος του 3ου Λυκείου… Το κατάφερες! Ήθελες να περάσεις στη Νομική… Το κατάφερες κι αυτό!

Ήθελες να κάνεις κι άλλα πολλά πράγματα… Ήθελες να μάθεις να οδηγείς μηχανή, όταν κατάφερνες να περπατήσεις ξανά. Θα έκανες με αυτήν τον γύρο της Ευρώπης. Ήθελες ακόμη να ασχοληθείς με την Εγκληματολογία και το θέατρο. Να ανέβεις κάποια στιγμή στο “σανίδι”, έστω για μια μοναδική παράσταση, όπως μου είχες πει. 

Πίστευες στη δύναμη της Επιστήμης και έπαιρνες κουράγιο από την εξέλιξη της Ιατρικής. Γι’ αυτό και ήλπιζες ότι κάποια στιγμή θα μπορέσεις να περπατήσεις ξανά. «Δε γεννήθηκα με το πρόβλημα που έχω», μου είχες πει… «Περπάτησα κανονικά και θυμάμαι πώς είναι. Ακόμα βλέπω στα όνειρά μου ότι περπατάω», μου είχες πει εκείνο το απόγευμα.

Τα λόγια σου αυτά χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μου. Γι’ αυτό και θα θυμάμαι για πάντα τη μέρα που σε γνώρισα. Κι ας μην πρόλαβα να στο πω ποτέ… Με είδες μόνο να βουρκώνω και χαμήλωσες – ντροπαλός όπως ήσουν – τα μάτια σου, για να μη με φέρεις σε δύσκολη θέση! Τόσο συνεσταλμένος και καλόψυχος ήσουν…

Δεν ήσουν όμως μόνο καλόψυχος. Είχες και μυαλό “ξυράφι”! Τι κι αν ήσουν μόνο 15; «Εάν πληρώνονταν στην Ελλάδα οι γερμανικές αποζημιώσεις, θα μπορούσε να αποπληρωθεί μεγάλο μέρος του χρέους», μου είχες πει.

Έφυγες νωρίς, Κωνσταντίνε… Ήσουν όμως πραγματικός “μαχητής”! Δύο χρόνια μετά την πρώτη φορά που σε συνάντησα κι αφού είχες κάνει πραγματικότητα ένα από τα όνειρά σου (να γίνεις σημαιοφόρος του σχολείου σου), μου μίλησες και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αμαξίδιο.

Μου μίλησες για τις ανύπαρκτες ή τις μπλοκαρισμένες από ασυνείδητους συμπολίτες μας ράμπες. Μου μίλησες και για τα άλλα παιδιά που βρίσκονται στη θέση σου κι όμως το κράτος δεν μπορεί να τους παράσχει ούτε τα απολύτως απαραίτητα, όπως είναι ένα καροτσάκι! 
«Κάτω από το σπίτι μας έχουμε ειδική πινακίδα για το παρκάρισμα. Πολλές φορές, ωστόσο, οι οδηγοί παρατούν τα αμάξια τους στο σημείο για ώρες ολόκληρες και δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στη μετακίνησή μου. Αν δε βλέπουν την πινακίδα, έχει καλώς. Αν όμως τη βλέπουν και δεν της δίνουν σημασία, τότε δεν μπορώ να τους συγχωρήσω…», μου είχες πει πριν τρία χρόνια.

Θέλω να ελπίζω ότι ο χαμός σου θα αλλάξει τη νοοτροπία των συνανθρώπων μας, αλλά και τη στάση της Πολιτείας, η οποία δεν αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες. Ας γίνει κάτι επιτέλους για να μην αντιμετωπίζονται παιδιά όπως εσύ ως πολίτες “β κατηγορίας”. Γιατί όσο συνεχίζει να συμβαίνει αυτό, τότε τα δάκρυα των συμπολιτών αλλά και των αρμοδίων για το φευγιό σου θα αποδειχτούν “κροκοδείλια”…

«Το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του» είχε γράψει κάποτε ο Αργύρης Χιόνης. Κι εσύ, Κωνσταντίνε, είχες τεράστιο ανάστημα… Καλή αντάμωση φίλε!»

Έφυγε από τη ζωή ένας μαχητής της ζωής

Πλήθος κόσμου έδωσε το “παρών” στη νεκρώσιμη ακολουθία που εψάλη στον Ιερό Ναό της Ανάληψης του Σωτήρος, στο Ηράκλειο. Η μητέρα του, ο αδερφός του, και πλήθος ακόμη συγγενών, φίλων, συμμαθητών του, αλλά και καθηγητών βρέθηκαν χθες στην Ανάληψη, αλλά και στο νέο κοιμητήριο Ηρακλείου, όπου ετάφη ο Κωνσταντίνος.

Ο Κωνσταντίνος Κριτζάς αντιμετώπιζε από μικρό παιδάκι μια πολύ σοβαρή πάθηση, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο στην ηλικία των 8 ετών. Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ωστόσο, ο Κωνσταντίνος δε σταμάτησε να “κυνηγάει” ποτέ τα όνειρά του. Με την αμέριστη συμπαράσταση και της οικογένειάς του, η οποία κατάφερνε να υπερνικά όλα τα εμπόδια που ορθωνόταν στο διάβα της, ο Κωνσταντίνος ήταν πάντα «μαχητής». Έτσι, κατάφερε να κάνει πραγματικότητα πολλά από τα όνειρά του…
Από πολύ μικρή ηλικία ο Κωνσταντίνος Κριτζάς έδωσε βάρος στα μαθήματά του και το διάβασμα. Το 2015 τελείωσε τη Β’ Λυκείου με βαθμό 19,9 και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παρέλασε ως σημαιοφόρος του σχολείου του. «Στη ζωή αξίζει η προσπάθεια. Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που συναντά κάποιος, ανεξάρτητα από τον χαμένο χρόνο και τον κόπο, πρέπει να μην τα παρατά, να μην το βάζει ποτέ κάτω»ν είχε δηλώσει τότε στη “Νέα Κρήτη” ο Κωνσταντίνος, ο οποίος λίγους μήνες μετά εισήχθη στη Νομική Αθηνών! Όπως μας είχε πει τότε, δεν ήθελε να γίνει δικηγόρος, δικαστής ή εισαγγελέας. Επιθυμούσε να σπουδάσει νομικά και να γίνει εγκληματολόγος.

Πηγή: neakriti.gr