Αυτός ο “Κρητίκαρος” κουραζόταν να περπατήσει και τώρα τρέχει σε αγώνες 170 χιλιομέτρων!

Κάπου εκεί γύρω στις ηλικίες 25-35, αρχίζουμε να χτίζουμε τις όποιες βεβαιότητες θα μας ακολουθήσουν για το υπόλοιπο της ενήλικης ζωής μας. Κάποιες με θετικό και κάποιες άλλες με αρνητικό πρόσημο. Στις τελευταίες ανήκει και μια πεποίθηση που εδραιώνεται εκεί κοντά στα 30, ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να το γυρίσουμε στον αθλητισμό, οποιαδήποτε στροφή σε μια καθημερινότητα που θα συμπεριλαμβάνει τη γυμναστική, είναι μάταιη και χωρίς νόημα. “Μας πήραν τα χρόνια, αδερφέ… Πού να τρέχουμε τώρα σε γυμναστήρια και σε αθλητικά κέντρα;”

Και κάπου εκεί, έρχεται ένας τύπος που ακούει στο όνομα Γιάννης Ανδρέου, ο οποίος ζει κι εργάζεται στα Χανιά για να σου γκρεμίσει τις δεδομένες αυτές πεποιθήσεις. Οι συστάσεις απαραίτητες και φαντάζομαι πως αυτό το βιντεάκι θα σπάσει τον πάγο με τον καλύτερο τρόπο:

Ναι, ο Γιάννης είναι ένας από αυτούς τους δρομείς. Βασικά, δεν ξέρω αν μπορείς να χαρακτηρίσεις νέτα-σκέτα “δρομέα” κάποιον που είναι ικανός να τρέχει χωρίς σταματημό επί ένα ολόκληρο διήμερο σε βουνά και λαγκάδια. Κάποιον που στο άκουσμα της λέξης “Μαραθώνιος” όχι μόνο δεν τρομάζει, αλλά μπορεί και να χαμογελάει συγκαταβατικά μιας και το θεωρεί ένα εμπόδιο υποφερτό. Ναι, ο Γιάννης είναι ένας υπερμαραθωνοδρόμος.

Είναι. Δεν γεννήθηκε. Να φανταστείς μέχρι τα 26 του δεν έτρεχε καν. Σήμερα, στα 31, βρίσκεται στα Χανιά, εργάζεται στην πολεμική αεροπορία, απολαμβάνει τις ομορφιές του νομού και ολόκληρου του νησιού, ζώντας μια καθημερινότητα προικισμένη από τα καλούδια της αγροτικής ζωής. Έπεσα πάνω στην περιπτωσάρα του πριν από μερικές μέρες και σήμερα που τον πήρα τηλέφωνο από το γραφείο για να τα πούμε, τον πέτυχα αραχτό στην παραλία… Πόνεσα λίγο, αλλά έκατσα και τον άκουσα. Όχι τίποτε άλλο, είχε να μου πει ωραία πράγματα ο μπαγάσας…

Run Giannis! Run!

“Σκέψου“, μου λέει, “πως όταν με παρότρυνε ένας φίλος μου πριν από 5 χρόνια να πάμε να τρέξουμε παρέα, στα τρία χιλιόμετρα είχα πέσει νεκρός στο πεζοδρόμιο.”

Η ημιλιπόθυμη κατάσταση στην οποία βρέθηκε, άρχισε σιγά-σιγά να αποτελεί μια αστεία και ξεθωριασμένη ανάμνηση. Ο Γιάννης έβρισκε αφορμές να πηγαίνει για τρέξιμο όλο και πιο συχνά. Λίγα και χαλαρά χιλιόμετρα, κυρίως στο βουνό. Μέχρι που ήρθε η μέρα να συμμετάσχει στον πρώτο του αγώνα: 10 χιλιόμετρα στην Πάρνηθα. Και μετά ο δεύτερος: 20 χιλιόμετρα στο Μαίναλο. Ωστόσο, αυτό που θα του μείνει από τον συγκεκριμένο αγώνα, δεν ήταν αυτός καθαυτός ο αγώνας αλλά μια κουβέντα που πήρε το αυτί του στο λεωφορείο που μετέφερε τους δρομείς στο βουνό.

“Σε μια παρέα συζητούσαν για τον επόμενό τους αγώνα κι από αυτούς άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη ‘υπερμαραθώνιος’. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως δεν είναι με τα καλά τους που θα πάνε να τρέξουνε αγώνα 100 χιλιομέτρων. Μου φάνηκε αδιανόητο και υπεράνθρωπο“. Στην παρέα αυτή, τρύπωσε σιγά σιγά και ο Γιάννης κι όλοι μαζί συγκροτούν σήμερα μια συντροφικότητα υπερμαραθωνοδρόμων, την “Goji Berry Team”. Μαζί τρέχουν, μαζί ιδρώνουν, μαζί πονάνε, μαζί τερματίζουν.

“Πολλές φορές ταξιδεύουμε και μαζί”, έρχεται να συμπληρώσει κι όταν τον ρωτάω που τον έχει βγάλει ο δρόμος των υπερμαραθωνίων και των μικρότερων αγώνων, μου αραδιάζει: “Μαίναλο, Ζαγόρι, Δελφοί, Ταΰγετος, Παρνασσός, Ζήρεια, Δίρφη, Πήλιο, Γεράνι, Ύδρα, Ψηλορείτης, Μέτσοβο, Όλυμπος, Ροδόπη..”. Όπου βουνό κι ο Γιάννης, πραγματικά.

Το highlight των εμπειριών του, πάντως, βρίσκεται έξω από τα σύνορα της χώρας. “Ο πιο ιδιαίτερος αγώνας που έχω συμμετάσχει, είναι το UTMB (Ultra-Trail du Mont-Blanc). Ένας ορεινός υπερμαραθώνιος 170 χιλιομέτρων τον οποίο κατάφερα να τελειώσω σε 43 ώρες. Το να τρέχεις στις Άλπεις ‘παραβιάζοντας’ εναλλάξ τα σύνορα Γαλλίας, Ιταλίας και Ελβετίας, είναι νομίζω μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω βιώσει. Η αντίστοιχη ελληνική του εκδοχή, είναι το “Olympus Mythical Trail” στο οποίο συμμετείχα επιτυχώς βγάζοντας 100 χιλιόμετρα από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι την κορυφή, τον Μύτικα. Σύνολο 7.000 υψομετρικά πόδια.” Περιττό να αναφέρω πως οι υπερμαραθωνοδρομικές του εξορμήσεις στην Κρήτη, είναι και οι αγαπημένες του.

Τσίμπα μία, τσέκαρε και αριθμούς:

Και τι σκέφτεσαι ρε φίλε για όλα αυτά που εξιστορείς λες και είναι απλή καθημερινή ρουτίνα; “Πέρα από τα αυτονόητα που μου δίνουν δύναμη για να μείνω όρθιος, την οικογένεια μου, δηλαδή, την κοπέλα μου τους φίλους μου, εκείνο που με τροφοδοτεί με κουράγιο είναι όλα εκείνα που βλέπω γύρω μου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα: η φύση, τα τοπία, αυτά είναι ουσιαστικά η κινητήριός μου δύναμη. Αλλά να ξέρεις πως το να λυγίσεις δεν είναι ασυνήθιστο. Συμβαίνει, συνήθως, στις πρώτες σου συμμετοχές και το κλάμα είναι το αντίτιμο της κούρασης και της υπερπροσπάθειας. Το βίωσα στον Όλυμπο, όπου σε μια φάση της διαδρομής ένιωσα τη ψυχή να βγαίνει έξω από το σώμα μου… Όπως και να ‘χει, η συντροφικότητα είναι το αντίδοτο και η ενθάρρυνση που παίρνεις από τους υπόλοιπους δρομείς είναι τέτοια που δεν σου περνάει καν από το μυαλό η πιθανότητα της εγκατάλειψη του αγώνα.”

Καθόλου ύπνος, μερικές μόνο στάσεις σε κάποιον σταθμό ανεφοδιασμού για να πιουν κάτι και να τσιμπήσουν στα όρθια κάνα τζελ, κάποιο φρούτο, λίγο τυρί… Τρέξιμο σε χαλαρό ρυθμό κι αν χρειαστεί και λίγο βάδην, οι παλμοί της καρδιάς ρυθμικοί, παίζουν έναν σκοπό του οποίου το ρεφρέν περιλαμβάνει μία και μόνο λέξη: ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ.

Ο Γιάννης είναι τόσο τίμιος που δεν αυτολανσάρεται ως υπεράνθρωπος, μου αφηγείται και σκηνικά από αγώνες που δεν κατάφερε να τερματίσει. Καμία εμμονή, καμία εγωπάθεια. Δεν τον απασχολεί η διάκριση.

Βάζει μπροστάρισσα την απόλαυση της συμμετοχής και το καταλαβαίνεις από τον τόνο της φωνής του πως το εννοεί: “Ένα χιλιόμετρο αρκεί. Απλά σήκω και κάν’ το. Γέμισε το χρόνο σου με κάτι που σε ευχαριστεί, με μια απασχόληση που θα γεμίσει τα μάτια σου με εμπειρίες. Δεν χρειάζεται να τρέξεις. Ένα κίνητρο χρειάζεται, μια αφορμή για να σηκωθείς από την καρέκλα και να αρχίσεις την παραγωγή εμπειριών προτού περάσουν τα χρόνια και μετανιώσεις που δεν έκανες ποτέ την αρχή.”

Κι όλα αυτά στα λέει ο Γιάννης. Στα 25 του πεζός που ασθμαίνει, στα 31 υπερμαραθωνοδρόμος με ένσημα…