Η ερωμένη του Κάστρο που έγινε πράκτορας της CIA, με αποστολή να τον δηλητηριάσει

Όταν η Μαρίτα ήταν 5 χρονών, φυλακίστηκε με τη μητέρα της στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν Μπέλσεν. Αφέθηκαν ελεύθερες μετά το τέλος του πολέμου και μετακόμισαν οικογενειακώς στην Αμερική.

Φιντέλ Κάστρο

Το 1959 η 19χρονη Μαρίτα συνόδευε τον καπετάνιο πατέρα της, στο κρουαζιερόπλοιο «Μπερλίν». Έπλεαν στα ανοιχτά της Κούβας, όταν παρατήρησαν μια βάρκα να τους πλησιάζει. Ήταν ο Φιντέλ Κάστρο και το επιτελείο του. Ο Κάστρο ανέβηκε στο πλοίο και γνώρισε τον καπετάνιο και την όμορφη, νεαρή του κόρη. Αδιαφόρησε για τον καπετάνιο, αλλά όχι και για την κόρη του. Η Μαρίτα επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, αλλά ο Φιντέλ συνέχισε να την πολιορκεί.

Όπως γράφει στην αυτοβιογραφία της, ο κουβανός τηλεφωνούσε καθημερινά και μετά από λίγο καιρό, έστειλε το προσωπικό του τζετ για να την παραλάβει. Η Μαρίτα έμεινε στην Κούβα για ένα χρόνο ως η επίσημη ερωμένη του Κάστρο. Τον Οκτώβριο του 1960, η Μαρίτα ήταν 6 μηνών έγκυος. Μία νύχτα ένιωσε έντονη αδιαθεσία και λιποθύμησε.

Όταν ξύπνησε βρισκόταν στο νοσοκομείο. Της είπαν ότι είχε χάσει το παιδί. Η Μαρίτα ήταν πεπεισμένη ότι είχε πιει δηλητήριο που προοριζόταν για τον Φιντέλ. Γύρισε στην Αμερική φοβισμένη και απογοητευμένη, επειδή ο ισχυρός άνδρας της Κούβας αντέδρασε ψυχρά όταν τον ενημέρωσε για την αποβολή.

Ο πράκτορας της CIA

Στην Κούβα γνωρίστηκε με τον αμερικανό διπλό πράκτορα της CIA, Φρανσίσκο Φιορίνι, ο οποίος αργότερα άλλαξε το όνομά του σε Φρανκ Στέρτζις. Έγινε γνωστός ως ένας απ’ τους «υδραυλικούς» στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, που έριξε την κυβέρνηση του Νίξον. Όταν η Μαρίτα επέστρεψε στην Αμερική εξοργισμένη με τη συμπεριφορά του Κάστρο, ο Στέρτζις την στρατολόγησε στη CIA.

Πρώτη της αποστολή ήταν η δολοφονία του Φιντέλ Κάστρο

Η Μαρίτα θα επισκεπτόταν τον Κάστρο για ένα ρομαντικό διήμερο και θα έριχνε δηλητήριο στο ποτό του. Όταν είδε τον Κουβανό ηγέτη μπροστά της αποφάσισε ότι δε θα έφερνε εις πέρας την αποστολή. Τον αγαπούσε ακόμα. Πέταξε τα χάπια στα σκουπίδια και πέρασε άλλη μία ερωτική νύχτα μαζί του. Γύρισε στην Αμερική, όπου την περίμεναν έξαλλοι οι ανώτεροί της: «Υπέροχα», της είπαν, «τώρα θα πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο στον Κάστρο».

Στο «χαρέμι» του Μάρκο Περέζ  Χιμένεζ

Το Μάρτιο του 1961, η νέα αποστολή που της ανατέθηκε ήταν να παραλάβει 200 χιλιάδες δολάρια από τον πρώην δικτάτορα της Βενεζουέλας Μάρκο Περέζ Χιμένεζ, ο οποίος είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο Μαϊάμι. Όπως θυμόταν, ήταν «κοντός, χοντρός, καραφλός και έτρωγε τα νύχια του μανιωδώς». Η περιουσία του έφτανε τα 700 εκατομμύρια δολάρια, πολλά από τα οποία ξόδευε για «δωράκια» στις ερωμένες του. Η Μαρίτα προστέθηκε στο «χαρέμι» του Χιμένεζ και του χάρισε και μία κόρη, τη Μόνικα. Ζούσε σαν τη «Βασίλισσα του Μαϊάμι» έως τις 16 Αυγούστου του 1963, οπότε ο στρατηγός Ντίαζ απελάθηκε και φυλακίστηκε στη Βενεζουέλα.

Η δολοφονία του Κένεντι

Σύμφωνα με την Μαρίτα Λόρενζ, το 1963 γνωρίστηκε με τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, μελλοντικό δολοφόνο του Προέδρου Κένεντι. Η ομάδα του Στέρτζις, της οποίας ήταν μέλος η Μαρίτα, ήταν πολύ εχθρική προς τον Κένεντι. Ειδικά μετά την αποτυχία στον Κόλπο των Χοίρων, ο Κένεντι είχε πολύ λίγους υποστηρικτές στη CIA.

Όπως υποστηρίζει, λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του Κένεντι, στις 22 Νοεμβρίου του 1963, η Μαρίτα, ο Στέρτζις, ο Όσβαλντ και μερικοί άλλοι πράκτορες ταξίδεψαν οδικώς στο Ντάλας. Τα αυτοκίνητά τους ήταν γεμάτα όπλα, τα οποία υποτίθεται ότι προορίζονταν για αντικομουνιστικές οργανώσεις στο Τέξας. Η Μαρίτα αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Μαϊάμι την επόμενη μέρα, γιατί κάποια απ’ τα μέλη της ομάδας αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν γυναίκες στην αποστολή. Παρακολούθησε τη δολοφονία του Προέδρου από την τηλεόραση, όπως όλοι οι Αμερικάνοι.

Το 1978 η Μαρίτα κατέθεσε στην Επιτροπή Δολοφονιών που ερευνούσε τον θάνατο του Κένεντι, αλλά η ιστορία της δεν έπεισε για την εγκυρότητά της. Το 1993 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της με τον τίτλο «Μαρίτα: Η εκπληκτική ιστορία αγάπης και κατασκοπείας από τον Κάστρο στον Κένεντι». Φυσικά εκτός από τη μαρτυρία της, δεν υπάρχουν άλλα τεκμήρια των ισχυρισμών της. Έτσι δεν κάνουν όμως οι καλοί πράκτορες; δε φροντίζουν να μην υπάρχουν ποτέ στοιχεία της δράσης τους;