Τραγικό: Δασκάλα αποκαλύπτει σε 6χρονα παιδάκια ότι ΔΕΝ υπάρχει Άγιος Βασίλης!

Θα το γράψω όσο πιο απλά και ξεκάθαρα γίνεται, χωρίς ίχνος «σάλτσας»: αναπληρώτρια δασκάλα στο δημοτικό σχολείο Cedar Hill του Νιού Τζέρσι, απολύθηκε διότι είπε σε 22 εξάχρονα παιδιά ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Ότι οι γονείς τους βάζουν τα δώρα κάτω από το δέντρο, ότι οι τάρανδοι δεν μπορούν να πετάξουν, ότι δεν υπάρχουν ξωτικά, ούτε πασχαλινό λαγουδάκι, ούτε η νεράιδα των δοντιών.

Με άλλα λόγια, μια κυρία που – υποτίθεται ότι – ασκεί το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, που σμιλεύει παιδικές ψυχές, που ενισχύει τα όνειρα και τη δημιουργικότητά τους, αποφάσισε να καταστρέψει την παιδικότητά τους. Να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα από τα 6 τους χρόνια. Να τους χαλάσει όχι απλά τις γιορτές των Χριστουγέννων αλλά τις γιορτές γενικώς. Επειδή ήταν αναπληρώτρια και τις τραγουδούσαν οι συνάδελφοι «δεν θα γίνεις μόνιμη ποτεεεεέ»; Επειδή έχει τα θέματά της και δεν βρήκε τρόπο να τα λύσει; Την παράτησε ο γκόμενος χρονιάρες μέρες; Της το χάλασε κάποιος το «παραμύθι των Χριστουγέννων» κι αποφάσισε να πάρει εκδίκηση, «τιμωρώντας» 22 παιδάκια; Είναι απλά σκατόψυχη;

Κανείς δεν ξέρει. Και δεν έχει και σημασία.

 

 

Έχω ένα αγόρι 12 ετών και έχω και μια πολύ ξεκάθαρη άποψη για τα Χριστούγεννα, τον Άγιο Βασίλη, τα δώρα, την προσμονή αυτών την ημερών. Δεν είχα τζάκι στο πατρικό μου, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι ο τροφαντός Άγιος κατεβαίνει σπίτι από τους σωλήνες του καλοριφέρ (παλιά, άναβε το καλοριφέρ στην πολυκατοικία…), ούτε από τις καμινάδες, αλλά η χαρά παρέμενε το ίδιο «άγρια» το πρωί που ξυπνούσα κι έβρισκα τα δώρα κάτω από το δέντρο. Σαν να λέμε «ήξερα, αλλά παρίστανα πως δεν ήξερα». «Καταλάβαινα, αλλά έκανα το χαζό». Ποιος ο λόγος άλλωστε να αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάει ένα ωραίο παραμύθι; Αυτό το ωραίο παραμύθι προσπαθώ να κληροδοτήσω και στον γιο μου, που δεν «ψήνεται» ιδιαίτερα, αλλά ΚΑΘΕ χρόνο, μα ΚΑΘΕ χρόνο, φροντίζω να του επαναλαμβάνω την ΙΔΙΑ ιστορία, την οποία έχω πει μερικές φορές και στο ραδιόφωνο και η οποία είναι 100% αληθινή.

 

Έχουμε και λέμε…

Χριστούγεννα του 2001, έχω πάει ταξίδι σε ένα ζευγάρι καλών μου φίλων στη Στοκχόλμη, το Δημήτρη και την Κατερίνα. Στις βόλτες που κάναμε, πήγαμε για ψώνια σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, όπου και εντόπισα ένα πολύ ωραίο και ζεστό παλτό, το οποίο αν θυμάμαι καλά έκανε 140.000 δραχμές (ήταν οι τελευταίες μέρες ζωής της δραχμής, για τους νεότερους κάτι γύρω στα 400  ευρώ). Το αγοράζω λοιπόν με πιστωτική κάρτα – σημαντική λεπτομέρεια: τότε οι πιστωτικές κάρτες δεν ήταν online με τις τράπεζες, ούτε υπήρχαν P.O.S., αλλά τις πέρναγαν από ένα μηχάνημα του οποίου το πάνω μέρος πήγαινε πέρα – δώθε, γινόταν η χρέωση, έπαιρνε ο πελάτης ένα αντίγραφο κι ένα κράταγε ο καταστηματάρχης, το οποίο πήγαινε την επόμενη ημέρα στην τράπεζα ώστε να γίνει η χρέωση, να πάρει εκείνος τα χρήματά του και η τράπεζα να χρεώσει τον κάτοχο της πιστωτικής. Γυρνάω Ελλάδα, περνάει ένας μήνας, πουθενά η χρέωση του παλτό. Δεύτερος μήνας, τίποτα. Τρίτος, τέταρτος, πέμπτος μήνας, ακόμα τίποτα. Ρωτάω φίλο καταστηματάρχη αν του έχει τύχει και μου απαντά: «υπάρχει η περίπτωση, ειδικά σε περιόδους γιορτών όπου υπάρχει μεγάλος τζίρος και τεράστιος όγκος πωλήσεων, κάποιο χαρτί χρέωσης πιστωτικής κάπου να παραπέσει και να χαθεί, υπάρχει ένα ποσοστό απώλειας 2-3%».

Κωλόφαρδος; Μπορεί. Αλλά εγώ έδωσα μια άλλη ερμηνεία: επειδή «πάντα πίστευα», επειδή «ήμουν καλό παιδί εκείνη τη χρονιά», επειδή υπηρέτησα τη μαμά – πατρίδα και απολύθηκα λίγες εβδομάδες πριν κι επειδή ταξίδεψα σχετικά κοντά στη γειτονιά του Άη – Βασίλη (Στοκχόλμη – Ροβανιέμι, ένα τσιγάρο δρόμος), ο καλός Άγιος με αντάμειψε.

Επιστροφή στο βασικό θέμα αυτού του κειμένου: τη δασκάλα με τα «χρυσά μυαλά», που γκρέμισε τον κόσμο 22 εξάχρονων παιδιών: η κυρία αυτή απολύθηκε από το σχολείο. Ο διευθυντής, ζήτησε συγνώμη από τους γονείς των μαθητών, λέγοντας μεταξύ άλλων:«Ως πατέρας τεσσάρων παιδιών, γνωρίζω απόλυτα την ευαίσθητη φύση αυτού του ζητήματος. Αν μέσα στις επόμενες ημέρες συζητηθεί το θέμα στο σπίτι μπορείτε να λάβετε τα απαραίτητα βήματα για να διατηρήσετε την αθωότητα των παιδιών σας αυτή την εορταστική περίοδο». Έγινε η ζημιά στα παιδάκια αυτά; Πιθανότατα, ναι. Προσγειώθηκαν απότομα και πρόωρα στην ωμή πραγματικότητα, που λέει «Tα δώρα τα παίρνει ο μπαμπάς και η μαμά από το κοντινό πολυκατάστημα, το γράμμα που στέλνεις στον Άη-Βασίλη το διαβάζουν κρυφά οι γονείς σου και βλέπουν τι δώρο θέλεις φέτος».

 

 

Τα Χριστούγεννα γι’ αυτά τα παιδάκια ποτέ δεν θα έχουν από δω και πέρα τη «μαγεία», ποτέ δεν θα είναι πασπαλισμένα με «αστερόσκονη» και ένα «υπέροχο μυστήριο», μεγάλωσαν απότομα, «ανακάλυψαν την αλήθεια» ενώ «δεν έπρεπε» να γίνει για μερικά χρόνια ακόμα