Πώς στο διάολο εθίστηκες τόσο πολύ στο αίμα, ρε συ Έλληνα;

Στο επίκεντρο της δημοσιογραφικής επικαιρότητας βρέθηκε χτες, Τετάρτη, το Περιστέρι. Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, είχαμε δύο δολοφονίες: στην πρώτη χρονικά περίπτωση, ο δράστης έπνιξε με σακούλα τον συγκάτοικό του, ενώ στη δεύτερη είχαμε τη στυγερή δολοφονία ενός ανθρώπου μέσα σε καφετέρια από έναν αδίστακτο άνδρα με τον οποίο μοιράζονταν πριν από λίγα λεπτά το ίδιο τραπέζι.

Θα σταθώ στο δεύτερο περιστατικό. Όχι στα αίτιά του, αυτή είναι η δουλειά της αστυνομίας άλλωστε. Θα σταθώ σε μια εικόνα που με ξένισε όσο δεν πάει, σε μια εικόνα που με έκανε να αναρωτηθώ σε ποια επίπεδα έχει φτάσει η αναισθησία και η απονεύρωσή μας. Σαν λαός, σαν αναγνώστες, σαν τυχαίοι περαστικοί μπροστά από ένα οιοδήποτε συμβάν…

Γράφει ο Κώστας Ηλιάδης για το Daynight.gr

Η εικόνα για την οποία σας μιλώ, είναι η κεντρική φωτογραφία του άρθρου: το θύμα της δολοφονικής επίθεσης, πεσμένο μπρούμυτα στο τραπεζάκι της καφετέριας, με τη λίμνη αίματος μέσα στην οποία βρίσκεται να μην είναι εμφανής, καθότι η εικόνα έχει επεξεργαστεί για ευνόητους λόγους.

Αυτό που είναι εμφανές, ωστόσο, είναι οι παρατρεχάμενοι στο βάθος. Οι περαστικοί, οι γειτόνοι, οι περίεργοι. Μια γκρούπα ανθρώπων κάθε ηλικίας και φύλλου που στέκονται λίγα μέτρα παραπέρα από το άψυχο κορμί και κοιτάζουν συζητώντας, ίσως και βγάζοντας το κινητό τους για να «εμπλουτίσουν» το περιεχόμενο της ψηφιακής τους βιβλιοθήκης.

Και δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς: Πώς στο διάολο έχουμε εθιστεί τόσο εύκολα και τόσο πολύ στο αίμα; Τι μπορεί να μας προσφέρει η αυτοπτική μαρτυρία ενός τέτοιου θεάματος, όταν η λύση να γυρίσεις την πλάτη σου για να μην την καταγράψεις στο μνημονικό σου είναι το πιο εύκολο πράγμα που μπορείς να κάνεις;

Η απάντηση είναι σίγουρα περίπλοκη και -φαντάζομαι πως- συντρέχουν πολλοί παράγοντες, με ψυχοπαθολογικές αναφορές που μπορούν να ρίξουν φως στην σχεδόν… ρομποτική αυτή συμπεριφορά. Το μόνο βέβαιο, είναι, πως την τελευταία δεκαετία και με την καθολική επικράτηση των νέων μέσων όπου το κυνήγι των views, των likes, των «χτυπημάτων», είναι ανελέητο, εικόνες όπως αυτή στην καφετέρια του Περιστερίου προσφέρονται αφιλτράριστα στον κόσμο, ο οποίος φαίνεται να έχει εξοικειωθεί πλήρως με εικόνες που κάποτε δεν υπήρχε περίπτωση να δεις σε μια εφημερίδα ή στην τηλεοπτική οθόνη. Το παράδειγμα του Παύλου Φύσσα να ξεψυχά στο πεζοδρόμιο, μοστραρισμένο σε εξώφυλλο μεγάλης εφημερίδας, είναι ακόμη νωπό…

Και κάπως έτσι, μαχαίρωμα στο μαχαίρωμα, πυροβολισμό στον πυροβολισμό, τροχαίο στο τροχαίο, καταντήσαμε άπαντες το σφουγγάρι εκείνο που ικετεύει τα ΜΜΕ για λίγο ακόμη αίμα.

Και κάπως έτσι, σταγόνα-σταγόνα αίματος, μπαίνουμε σε μια διαδικασία απανθρωπισμού δίχως να το παίρνουμε χαμπάρι…