Η εξομολόγηση μιας Ρεθυμνιώτισσας: «Τώρα κατάλαβα γιατί είναι ΟΛΟΙ ερωτευμένοι με την Αστυπάλαια!» | ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου σε ένα κείμενο. Πρώτη φορά Πάσχα μακριά από την Κρήτη μου. Πρώτη φορά σε νησί του Αιγαίου δεσποινίς ετών εικοσιπέντε.

Γράφει η Μαριάννα Τζιράκη για το Daynight.gr

Όπως και να’ χει η απόφαση πάρθηκε 40 μέρες πριν, πάνω στην τρέλα του καρναβαλιού στο Ρέθυμνο με μια αγαπημένη παρέα από την Αστυπάλαια.

Ποια είναι η Αστυπάλαια; Σε προκαλώ να googlαρεις τη λέξη και θα καταλάβεις…

 

 

Η πρώτη γνωριμία!

Έφτασα μεσημέρι Μ. Πέμπτης με αεροπλάνο. Όσο και αν αγαπώ τη θάλασσα οι ώρες για ακτοπλοϊκή μεταφορά στο νησί είναι αρκετές και τέτοια υπομονή δεν είχα. Το αεροπλάνο γεμάτο από Αστυπαλίτες που θα έρχονταν για Πάσχα στο νησί τους. Ήδη άκουγα αρκετές πληροφορίες από τις συζητήσεις τους, ενώ δίπλα μου είχα Ιταλίδες τουρίστριες που θα επισκέπτονταν για πρώτη φορά το νησί.

Τα λεπτά πέρασαν γρήγορα και σε λιγότερο από ώρα προσγειωθήκαμε στην Αστροπαλιά! Με το που πατάμε έδαφος άρχισαν να ξεχύνονται από το κτίριο οι ντόπιοι που περίμεναν τους συγγενείς τους με ανυπομονησία. Το ίδιο και με μένα βέβαια, με τα δικά μου ντόπια κορίτσια να περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες: Ρούλα, Βιργινία και Νικολέττα.

 

 

Με το που μπαίνουμε στο αμάξι με προορισμό την χώρα, ξεκίνησαν οι πρώτες βασικές πληροφορίες για το τι θα συναντήσω. Κοιτάω έξω από το παράθυρο: το απόλυτο μπλε. Ναι, αυτό που λέει και ο Ελύτης, που ξοδεύει ο Θεός για να μην τον βλέπουμε.

Το φιλόξενο και ζεστό σπίτι του κυρίου Ηλία και της κυρίας Ευδοκίας έγινε και δικό μου σπίτι, για 5 ολόκληρες ημέρες. Το παράθυρό μου είχε θέα στο λιμάνι. Πού να κλείσω τα παραθυρόφυλλα το βράδυ; Κάθε μέρα ήθελα να ξυπνάω με το φως του ήλιου και να αντικρίζω το μπλε, πίνοντας ελληνικό καφέ.

 

 

Οι μέρες,για καλή μας τύχη, ήταν καλές και έτσι είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε κάθε σπιθαμή και να εντοπίσουμε κάθε instagramική γωνία για τις γνωστές φωτογραφίες, που μεταξύ μας δεν χρειάστηκαν κανένα φίλτρο- να ναι καλά ο ελληνικός ήλιος και τα κάτασπρα σπίτια.

Με τη Νικολέττα για ξεναγό, από την πρώτη κιόλας μέρα ανεβήκαμε αρκετές ανηφόρες, μιας και το νησί είναι γεμάτο από τέτοιες. Η θέα, όσο προχωρούσαμε προς την πλατεία με τους ανεμόμυλους, ήταν πανέμορφη. Το λιμάνι από κάτω, και μπροστά στα μάτια μας να δεσπόζει το περήφανο κάστρο του νησιού. Στο κεντρικό καφέ της πλατείας μας περίμενε η παρέα. Φιλιά αγκαλιές και ευχές- Η απόλυτη ευτυχία. Έλα μου όμως που η νηστεία δεν μας επέτρεψε να δοκιμάσουμε τοπικά γλυκά και έτσι περιοριστήκαμε σε απλό καφέ. Το απόγευμα έπρεπε να ετοιμαστούμε για εκκλησία, οπότε πίσω στο σπίτι και γρήγορα για βάψιμο αυγών. Και τι βάψιμο, καλλιτεχνικό, με σχέδια από φύλλα!

 

 

Το απόγευμα κατεβήκαμε στον Άγιο Νικόλα, την επιβλητική εκκλησία του πέρα γιαλού. Η εκκλησία με χαμηλά φώτα και κατανυκτική ατμόσφαιρα, έτοιμα όλα για να ακουστεί το “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου” από τον πάτερ Δημήτρη. Κεριά αναμμένα, και απόλυτη σιωπή. Όλοι συμμετείχαν στο θείο πάθος. Την επόμενη μέρα ανηφορίσαμε για την Παναγία την Πορταΐτισσα. Εκεί συνάντησα τον πάτερ Ευσέβιο. Μείναμε ως το τέλος, παρακολουθώντας την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Η εκκλησία μοσχοβόλαγε μύρο, λουλούδια και λιβάνι.

 

 

Κατηφορίσαμε για πλατεία με το μηχανάκι. Θα επιστρέφαμε στην ίδια εκκλησία το βράδυ για να ακούσουμε τα εγκώμια. Τα νέα κορίτσια του νησιού συμμετέχουν κατά την ακολουθία, ως χορωδία,  και όλες περιποιημένες στέκονταν στο κέντρο του ναού με τη σύνοψη στα χέρια. Ανυπομονούσα για την περιφορά γιατί θα καταλήγαμε στην πλατεία όπου θα ενώνονταν οι δύο επιτάφιοι του νησιού, Πορταΐτισσας και Άγιου Νικόλα. Χαρά στην υπομονή όσων κράτησαν στους ώμους τους τις δύο ξύλινες κατασκευές, οι οποίες εντυπωσίασαν εξίσου (στολίσαμε και εμείς με τη σειρά μας).

 

 

Πρωί Σαββάτου όλοι στις επάλξεις!

Δεν είναι αστείο. Στην κυριολεξία. Από το πρωί ακούγονταν μηχανάκια να πηγαινοέρχονται. Χωρίς εξαίρεση και περιορισμό στην ηλικία οι άνδρες του νησιού χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Στους ξακουστούς “Κανάρηδες” και τους “Καστρινούς”. Ο λόγος; Η μάχη των βεγγαλικών για το βράδυ της Ανάστασης. Πρόκειται για μία άτυπη τάση που ακόμα δεν έχω καταλάβει αν έχει καθιερωθεί ως έθιμο. Να προλάβω να πω ότι ο κίνδυνος είναι περιορισμένος καθώς όλοι παίρνουν τα μέτρα τους, φροντίζουν για την καθαριότητα του νησιού και προσέχουν καθ’ όλη την διάρκεια.

Μία λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει το τι έγινε μετά το “Χριστός Ανέστη”: ΠΟΛΕΜΟΣ. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε…

 

 

Και αφού όλο το νησί έπιασε κάθε πιθανή γωνιά για να θαυμάσει τα βεγγαλικά των δύο αιώνιων αντιπάλων, το νησί απεφάνθη για τους νικητές… Κανάρηδες, οι οποίοι μάλιστα δεν δίστασαν την επόμενη κιόλας μέρα, να ξαναφωτίσουν το νησί! Μην ρωτήσετε πώς και γιατί. Είναι τρελοί αυτοί οι Αστυπαλίτες, αλλά πόσο αγάπησα αυτή τη τρέλα τους!

 

 

Καλωσήλθες Πρωτομαγιά!

Και κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες των διακοπών με κορυφαία τη μέρα της Πρωτομαγιάς και την εκδρομή στο Βαθύ. Ένας πανέμορφος κόλπος με μικρά σπίτια κατά μήκος. Γιάννης και Γιώργος είχαν την ιδέα για βαρκάδα και έτσι ετοίμασαν το καΐκι του παππού Νικόλα για να μπει στο νερό. Ένας ένας πήραμε σειρά και κάναμε την βόλτα μας. Θάλασσα γυαλί και ο Γιάννης να τραβά κουπί. Εικόνα από τις λίγες.

Στο σπίτι του παππού Νικόλα και της γιαγιάς Βιργινίας είχαν μαζευτεί όλα τα αδέρφια με τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και βέβαια το μοναδικό δισέγγονο! Φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε και νησιώτικα!

 

 

Η ημέρα του αποχαιρετισμού ήταν δύσκολη. Ανάμικτα συναισθήματα μεν αλλά επιστροφή στην πατρίδα δε. Με μια υπόσχεση όμως, όπως συμφωνήσαμε με τα παιδιά στην διαδρομή για Βαθύ. Ραντεβού του χρόνου στο Πανηγύρι του Άη Γιάννη του Ρίχτη.

Η Αστυπάλαια έχει εικόνα και μυρωδιά. Το καθαρό μπλε, η γεύση του Λαμπριανού, η γλύκα από τα πουγγιά, η μαγεία εκείνης της νύχτας του Άη Γιώργη στο καφενείο του Μουγγού, η φιλοξενία των κατοίκων  και η τρέλα των κανάρηδων και των καστρινών! Και στα αυτιά μου ακόμα να ηχεί το “γλέντι” με τον Οικονομίδη που δεν σταματήσαμε να χορεύουμε.

Αστυπάλαια, το νησί της καρδιάς μου!

Δείτε περισσότερες εικόνες από την πανέμορφη Αστυπάλαια στο άλμπουμ που ακολουθεί (κάντε κλικ πάνω στην εικόνα):

[Best_Wordpress_Gallery id=”303″ gal_title=”Πάσχα στην Αστυπάλαια”]