6 Αυγούστου 1992: Ψάχνουμε να βρούμε τον Έλληνα που ΔΕΝ δάκρυσε στο χρυσό της Πατουλίδου

Η Βούλα Πατουλίδου είναι μια ακόμη απόδειξη πως στην ζωή  μας τίποτα δεν είναι αδύνατο αν επιμένεις, έχεις υπομονή και προσπαθείς σκληρά κάθε ημέρα. Η νεαρή τότε Βούλα κατάφερε ότι δεν είχε καταφέρει καμία άλλη Ελληνίδα αθλήτρια και έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομα της στο «βιβλίο» του Ελληνικού στίβου. Το κατόρθωμά της στις 6 Αυγούστου 1992 στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης χάρισε στιγμές δόξας και υπερηφάνειας σε όλους τους Έλληνες που παρακολουθούσαν παθιασμένοι τις τηλεοράσεις όπου και αν βρίσκονταν εκείνη την στιγμή.

Γράφει ο Αντώνης Τσαλίκης για το Daynight.gr

Έπειτα από μερικά χρόνια επιτυχιών σε διοργανώσεις στίβου, η Βούλα Πατουλίδου ετοίμαζε τις «βαλίτσες» για τους Ολυμπιακούς του 1992. Το ιδιαίτερα περίεργο είναι πως είχε ανακοινώσει ότι έπειτα από το καλοκαίρι αυτό θα επέστρεφε στο άθλημα του μήκους που πίστευε πως θα είχε καλύτερες επιδόσεις με βάση δοκιμές που είχε κάνει. Ωστόσο, όπως φάνηκε η ιστορία είχε εντελώς διαφορετική γνώμη…

Στην συγκεκριμένη διοργάνωση της Βαρκελώνης, η Πατουλίδου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ανάμεσα στις αθλήτριες που ανταγωνίζονταν για το χρυσό μετάλλιο καθώς είχε απέναντί της καταξιωμένες αθλήτριες της εποχής. Φαβορί ήταν η Ναροζιλένκο από Ρωσία, η Ντίβερς (πήρε το χρυσό στα 100μ.) από ΗΠΑ αλλά και η Βουλγάρα κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ Ντόνκοβα. Απέναντι τους η Βούλα είχε να παρουσιάσει μια πολύ καλή επίδοση που είχε εντός του 1992. Κανείς μάλλον δεν πίστευε πως θα έφτανε στο τελικό και θα συγκλόνιζε τον κόσμο εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα στην Ισπανία.

Οι προβλέψεις έμειναν προβλέψεις και η Ελληνίδα αθλήτρια έφερνε την μία επιτυχία μετά την άλλη. Έστω και με την βοήθεια της «θεάς» τύχης που εκείνες τις ημέρες ήταν με την Βούλα Πατουλίδου. Η Ναροζιλένκο τραυματίστηκε και τέθηκε εκτός τελικών αγώνων. Η Πατουλίδου κατάφερε να προκριθεί στα προημιτελικά, έχοντας όπως ήταν λογικό υψηλότερες προσδοκίες από πριν. Στους ημιτελικούς, σε ηλικία 27 ετών έκανε νέο πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 12.88, εξασφάλισε το πολυπόθητο εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό και έγινε η πρώτη Ελληνίδα που προκρίθηκε σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων.

Στον τελικό των 110 μέτρων μετ’ εμποδίων, τα φαβορί ήταν ξεκάθαρα και η παρουσία της Πατουλίδου στην οκτάδα από μόνη της μια μεγάλη επιτυχία. Ίσως ήταν η μόνη που πίστευε πες μπορεί να κατακτήσει ένα μετάλλιο. Όσον αφορά την πρωτιά και το χρυσό, μάλλον δεν το πίστευε κανείς με τέτοιο ανταγωνισμό.

Η ψυχή της Βούλας όμως στα τελευταία 40 μέτρα της κούρσας της έδωσε «φτερά» και με μία συγκυρία ακόμη της τύχης βρέθηκε να είναι πρώτη και σοκαρισμένη από την απίστευτη αυτή επιτυχία για τον ελληνικό στίβο μετά από 80 χρόνια!  Αμέσως μετά την κούρσα δεν γνώριζε πόσο καλή ήταν η θέση που κατέκτησε και για αυτό στα στιγμιότυπα που καταγράφηκαν  πανηγυρίζει με σηκωμένα χέρια και ρωτώντας τους Έλληνες δημοσιογράφους. Μάλλον πίστευε πως ότι κι αν είχε γίνει ως επίδοση, ήταν σίγουρα πολύ καλό αν το συνέκρινε με το σταματημένο στα 12:64 χρονόμετρο του σταδίου.

Κοιτώντας με τεράστια αγωνία τις οθόνες του γηπέδου, συνειδητοποίησε και εκείνη όπως χιλιάδες φίλαθλοι σε ολόκληρο τον κόσμο πως είχε πραγματοποιήσει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Μία έκπληξη που ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα εκατομμύρια Έλληνες έκανε να δακρύσουν από χαρά και υπερηφάνεια εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης 6 Αυγούστου 1992…

Οι γεμάτες ένταση και συναισθήματα δηλώσεις τις Βούλας Πατουλίδου λίγα λεπτά μετά την τεράστια επιτυχία της που δεν είχε συνειδητοποιήσει ούτε και η ίδια ακόμη:

“Έχω τρελαθεί. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Απλά μπήκα στον τελικό και το που σκέφτηκα ήταν ότι “Για την Ελλάδα ρε γαμώτο θα τρέξω και για κανέναν άλλο”. Όλα για την Ελλάδα, αξίζει να κάνει κάποιος τα πάντα για αυτήν. Πέτυχα αυτό που κανείς δεν πίστευε, πλην δύο – τριών ανθρώπων.

Έλεγα στον εαυτό μου πριν τον τελικό ότι μπορώ να πάρω το χάλκινο μετάλλιο και τελικά πάλεψα και πήρα το χρυσό. Όταν ήρθα στη Βαρκελώνη, βρήκα τους Έλληνες αθλητές με πεσμένο ηθικό, ίσως από την ατυχία του Παπακώστα. Κανείς δεν μου έδωσε σημασία και αυτό με πείσμωσε τρομερά. Νομίζω ότι έκανα τη κούρσα της ζωής μου. Στις προπονήσεις έτρεχα συχνά κοντά στο 12.70 αλλά στους αγώνες δεν μου έβγαινε η επίδοση. Ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Τώρα τι να πω, έχω τρελαθεί”, είχε δηλώσει.