Tα «λίγα», τα «πολλά» και η «ευτυχία»

Γράφει ο δάσκαλος

Έγινε γνωστό, μέσω έρευνας, που δημοσιεύτηκε σε μικρό άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας, ότι ένας ελάχιστος αριθμός ανθρώπων – συγκριτικά με τον πληθυσμό της γης- κατέχει πάνω από το μισό του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου. Ο αριθμός των φτωχών αυξάνεται,  ενώ συγχρόνως μειώνεται έτι περαιτέρω το εισόδημά τους. Στην Ελλάδα ο αριθμός των ανθρώπων, που φτάνει στα «όρια της φτώχειας» αγγίζει τα 2.500.000. Περίπου δηλαδή ένας στους τέσσερις.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι λίγο πιο ψηλά από τα «όρια…», που τυχαίνει να είναι ολιγαρκείς και τα φέρνουν βόλτα και επιτυγχάνοντας να είναι σύμφωνες οι πράξεις τους με τη συνείδησή τους, τοποθετώντας τη συναισθηματική πληρότητα πάνω από τον οικονομικό πλούτο, απολαμβάνουν τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής.

Οι άλλοι όμως, που βρίσκονται στα «όρια…» ή κάτω των «ορίων…», πώς να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη γύρω από την επιβίωση, την παιδεία, την υγεία και τον πολιτισμό; Η απαισιοδοξία κυριαρχεί, η κατάθλιψη παραμονεύει και ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός οδηγείται στο «απενενοημένο διάβημα». Δεν υπάρχει εδώ το θέμα του «ηθικού αυτουργού»;

Και δεν είναι άλλος, παρά αρκετοί από τους πλούσιους, είτε τις Τράπεζες ή και εξουσιαστικά κέντρα, που αφαίρεσαν με απατεωνιά, ό,τι αναλογούσε στους δύσμοιρους αυτούς.

Πλούσια κράτη οδηγούν σε πολέμους άλλα, για εύκολο κέρδος, υφαρπάζοντας τις παραγωγικές πηγές τους, κάνοντας εμπόριο όπλων, γυναικών, παιδιών, και ναρκωτικών. Οι περισσότεροι των πλουσίων δεν απολαμβάνουν την ευτυχία, γιατί διακατέχονται από το ανικανοποίητο και την αχαριστία. Ξεπηδά μέσα τους η μαϊμού, ο πρόγονος του ανθρώπου, και κυριαρχούνται από την επίδειξη και τη ματαιοδοξία. Κι όλα αυτά με περιορισμό της ελευθερίας και αυξημένο φόβο, αφού σε κάθε κίνησή τους πρέπει να συνοδεύονται από φρουρούς και οι κατοικίες τους αποτελούν κάστρα, απομονώνοντας αυτούς από τη γειτονιά και την κοινωνία.

Η εναγώνια ασχολία τους είναι η «αναγνωρισιμότητα», που την επιδιώκουν παντί τρόπω: μόδα, πολυτελή αυτοκίνητα και κότερα, χλιδάτα πάρτυ, βίλες  παλάτια και κάστρα.

Αυτή την αναγνωρισιμότητα, που ο κοινός θνητός, ο Άνθρωπος, την κληρονομεί με τη γέννησή του από τους γονείς, προσέχει ώστε να καταστεί  ικανός στη διατήρησή της και την παραδίδει στα παιδιά του και πάει λέγοντας, αφού βασίζεται μόνο και μόνο στις στοιχειώδεις ηθικές αρχές: της ανθρωποσύνης, της φιλοτιμίας, της ευσυνειδησίας και γενικά της συνέπειας.

Στην άδικη κατανομή του πλούτου οφείλεται η έκρηξη της διαφθοράς, η πολιτική, η κοινωνική, η ηθική και οικονομική κρίση. Και όλων αυτών προϋπήρχε η κρίση αξιών.

Αντί το θεμέλιο του κράτους να βασίζεται στον πλούτο των ιδεών και των αξιών, στις σύγχρονες κοινωνίες, το χρήμα αποτελεί το θεμέλιο ολόκληρου του αξιακού συστήματος.

Όπως λέει και ο αρχαίος τραγικός Σοφοκλής: «Ποτέ δε βρέθηκε τέτοιο κακό για τους ανθρώπους σαν το χρήμα».

«Η ευτυχία τση  ζωής

στα  λ ί γ α  είναι κρυμμένη

κι όσοι την ψάχνουν στα πολλά

είναι δυστυχισμένοι…»

Σ’ αυτά τα  «Μικρά» και τα ταυτόχρονα τόσο «Μεγάλα», στα «λίγα» δηλαδή που αναφέρεται και ο Κρητικός λαϊκός ποιητής, ενυπάρχει η  Ε Υ Τ Υ Χ Ι Α.