Γίναμε μπαλκονάνθρωποι…

Μπαλκονάνθρωποι… Τη χρωστάω αυτή τη λέξη στην εκδότρια Λίζα Σιόλα που τη λάνσαρε τις προάλλες στο κατασυκοφαντημένο Facebook για να μας συστήσει τη φουντωτή και σε πολλαπλή κυοφορία αζαλέα της βεράντας της.

Γράφει η Ρούλα Γεωργακοπούλου

Μακάρι να γεννηθούν κι άλλες τέτοιες λέξεις που να μας συμπεριλαμβάνουν εν αγνοία τους, που να λένε την ιστορία μας λέγοντας ταυτόχρονα τη δική τους. Αυτό δεν είναι το άνθος της οικειότητας που τόσο μας έχει λείψει πάνω από ένα χρόνο τώρα; Να μας φωνάξει κάποιος με τ’ όνομά μας, να πάνε στα τσακίδια οι προσωπικές αντωνυμίες του εγκλεισμού – εγώ, εσύ, εμείς, εμείς, εμείς -, να αποκατασταθεί η διαλυμένη μας ταυτότητα ή και να εμπλουτιστεί με τα νέα χαρακτηριστικά που εν τω μεταξύ απόκτησε.

Πόσο με πήρε να γράψω αυτή την παράγραφο; Οχι και τόσο πολύ, μου φαίνεται. Τόσο ώστε να εξαφανιστεί εν τω μεταξύ από το φινιστρίνι του δωματίου μου ο μόνος άνθρωπος που βλέπω σταθερά κάθε μέρα την ίδια πάντα ώρα. Πού να πήγε; Στην κουζίνα υποθέτω γιατί το κουρτινάκι της είναι τραβηγμένο. Βασικά τον βλέπω σκυφτό με μια νάιλον σακούλα να περισυλλέγει τα ξερά φύλλα από τις ζαρντινιέρες του, να απομακρύνει κάθε κλαδάκι που στραβοφύτρωσε, να αφαιρεί το παραμικρό ζιζάνιο που σε κανονικές συνθήκες δεν θα το πρόσεχε ποτέ. Ο άνθρωπος της νέας εποχής έχει για μάτια έναν μεγεθυντικό φακό.

Τουλάχιστον τώρα ξέρω πώς τον λένε κι αν τον φωνάξω μ’ αυτό το όνομα, θα καταλάβει και θα γυρίσει αμέσως να με κοιτάξει. Το ίδιο θα συμβεί αν πάρει αυτός την πρωτοβουλία να μου απευθυνθεί χρησιμοποιώντας το ίδιο όνομα, τις ατελείωτες ώρες που σκάβω το μάρμαρο με το καθημερινό μου βάδην, σταματώντας πού και πού να κόψω καμιά φρέζα μπαλκονιού για το βάζο μου. Ετσι συμβαίνει συνήθως με τους συνονόματους. Εχουν ανεπτυγμένο το ένστικτο της αναγνώρισης και της συνενοχής. Σέβονται και ομνύουν στην τυχαιότητα και την ανάγκη γιατί εκεί μέσα κρύβονται τα επιχειρήματα και οι μηχανισμοί της επιβίωσης.

Σκέφτομαι τι θα γίνει στην απίθανη περίπτωση που θα ‘ρθει κι εμάς η σειρά μας να εμβολιαστούμε. Πώς θα μας ξεκολλήσουν απ’ τα μπαλκόνια μας τα ΕΜΑΚ, η Πυροσβεστική, οι αλεξιπτωτιστές, οι αλπινιστές, οι Ειδικές Δυνάμεις, ο Κινγκ Κονγκ ο ίδιος. Ποιος θα ξεβιδώσει με το κατσαβιδάκι του τους μεντεσέδες που στηρίζουν τη βεράντα μας, να γύρει μονόπαντα αδειάζοντας όλο της το περιεχόμενο στον δρόμο.

«Μπαλκονάνθρωποι στο οδόστρωμα». Να ένα μελλοντικό λογοτεχνικό αριστούργημα! Δίνω μερικά tips για να διευκολύνω τη δουλειά του μελλοντικού χρονικογράφου: Παρουσιάζουν μια μικρή ευαισθησία στη μέση από το συνεχές ξεβοτάνισμα, βλέπουν μόνον τα μικρά και όχι τα μεγάλα, κι αν τους φωνάξεις και γυρίσουν, και πάλι θα δεις την πλάτη τους.