«Μαύρη εργασία», «μαύρο χρήμα» και το «μαύρο μας …το χάλι»

Η ανεργία στο 24%, που στους νέους αγγίζει το 50% είναι επόμενο να δημιουργεί ουρές ανθρώπων εκεί όπου ανοίγονται ορισμένες θέσεις εργασίας. Αρκετοί είναι αυτοί, από τους νέους κυρίως, που αναγκάζονται ν’ αποδεχτούν εργασία, χωρίς να φαίνονται στις καταστάσεις, για να μην πληρώνουν οι επιχειρηματίες την ασφάλισή τους. Έτσι δύο στους τρεις νέους ,που δουλεύουν, δηλώνουν ανασφάλιστοι.

Πέρα όμως από τους νέους, δουλεύουν ανασφάλιστοι και αρκετοί συνταξιούχοι που βγήκαν από την εργασία τους σε πολύ μικρή ηλικία. Αστυνομικοί, στρατιωτικοί και γενικά ένστολοι, καθώς κι εκπαιδευτικοί, που εκμεταλλεύτηκαν προνόμια, που τους παρείχε ο νόμος, όπως και οι των λεγόμενων «βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων» πήραν θέσεις που ανήκαν φυσικά σε νέους, γιατί είχαν «υποχρεωμένους επιχειρηματίες» σε αρκετές εκδουλεύσεις.

Ανασφάλιστοι εργάζονται σε τουριστικές επιχειρήσεις, σε αγροτικές όπου πολλοί είναι μετανάστες ή πρόσφυγες, ως οικιακοί βοηθοί και σε νυχτερινά μαγαζιά. Ακόμη εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε φροντιστήρια και άλλοι σε κατ’ οίκον διδασκαλία χωρίς τη σχετική άδεια. Μικροπωλητές στους δρόμους, χωρίς άδεια, και το καλοκαίρι οι κάθε είδους εργαζόμενοι στους δρόμους στα τουριστικά μέρη.

Με την εργασία αυτή αποκομίζουν «μαύρο χρήμα», αφού δεν αποτελεί γι’ αυτούς φορολογητέο εισόδημα. Τέτοιο χρήμα όμως φροντίζουμε να εισπράττουν από εμάς και όλοι αυτοί από τους οποίους δε ζητάμε αποδείξεις κι αυτοί πάλι αφιλότιμα, που δεν τις εκδίδουν. Στο χορό είναι και γιατροί, δικηγόροι και των οποίων ο αριθμός δεν έχει τέλος.

Άλλοι επίσης τους δηλώνουν τους εργαζόμενους ως τετράωρα και τους βάζουν να δουλεύουν δεκάωρα. Ένας μεγάλος αριθμός νέων, περίπου 130.000 δουλεύουν με 100 ευρώ μηνιαίως.

Μέσα από το αδήλωτο αυτό χρήμα, το «μαύρο», γίνεται φοροδιαφυγή, αφού δε φαίνεται πουθενά ως εισόδημα.

Ακόμα αρκετοί, αναίσχυντα, έχουν βγάλει τις επιχειρήσεις τους σε γειτονικά κράτη, που αποτελούν φορολογικούς παραδείσους, αν κι έχουν επιχορηγήσεις ή ενισχύσεις από το ελληνικό δημόσιο.

Και η κατάληξη ποια; Το «μαύρο μας το χάλι». Χωρίς παιδεία ουσιαστική, χωρίς υγειονομική φροντίδα πλήρη και με την απουσία του περιβάλλοντος του φιλικού προς τον άνθρωπο. Σχολεία χωρίς εξοπλισμό, νοσοκομεία που δεν έχουν τα στοιχειώδη και υπολειτουργούν με ελάχιστο προσωπικό, ενώ οι συγγενείς αναγκάζονται να παραβρίσκονται στους θαλάμους ως βοηθητικό προσωπικό και το «φακελάκι» να δίνει και παίρνει.

Παιδεία να λέγεται αφού η παραπαιδεία παίζει κυρίαρχο ρόλο. Λίγοι φιλότιμοι εκπαιδευτικοί σηκώνουν το τεράστιο βάρος της «δωρεάν» τάχα δημόσιας εκπαίδευσης.

Από τους βρεφικούς σταθμούς, μέχρι και τα μεταπτυχιακά, ο γονιός πρέπει να βάζει συνεχώς το χέρι στην τσέπη, που κατάντησε κι αυτή άδεια από τους φόρους που επιβάλλονται.

Πώς να λυθεί λοιπόν το δημογραφικό πρόβλημα, που θ’ αποτελέσει και το τεράστιο ζήτημα των επερχόμενων χρόνων;

Η αιμορραγία της μετανάστευσης των «καλών μυαλών», πώς θα σταματήσει, όταν η αναξιοκρατία και η διαφθορά κατά δήλωση των μεταναστευσάντων αποτελούν ακόμη τις κύριες πηγές του κακού;

Το οδικό δίκτυο της χώρας και η ανάπτυξη του πρασίνου πώς θα βελτιωθούν; Κι εκείνοι που γκρινιάζουν για όλα αυτά, είναι λιγότερο οι συνεπείς Έλληνες φορολογούμενοι και περισσότερο οι φοροαποφεύγοντες.

Το πελατειακό σύστημα με την ιδιοτελή αντίληψη της παροχής ψήφου έναντι διορισμών στο δημόσιο, παροχές ποικίλης μορφής, προνομιακές ρυθμίσεις- από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα θεριεύει. Κι έτσι επικράτησε το «μερικό συμφέρον» έναντι του «γενικού».

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ