Γλυνιαδάκης: «Όταν σβήνουν τα φώτα, το τηλέφωνο χτυπά για… δανεικά, 35άρηδες σε σώμα 60άρη»

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης περιγράφει πως είναι η ζωή μετά το μπάσκετ και τις αλλαγές που αντιμετωπίζει ο αθλητής, όταν σταματήσει να βρίσκεται στο παρκέ.

Ο πρόεδρος του ΠΣΑΚ συγκρίνει το τότε με το τώρα, κάνοντας λόγο για «δύο διαφορετικούς εαυτούς», και δίνει τροφή για σκέψη με όσα εξομολογείται.

«Στην καριέρα σου αισθάνεται ανίκητος. Κατόρθωσες να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες παιδιά με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες φιλοδοξίες.

Κατάφερες να πετύχεις στο υψηλότερο επίπεδο. Νομίζεις, στο αποκορύφωμα της καριέρας σου, πως αυτό θα συμβαίνει συνέχεια.

Νομίζεις ότι θα είσαι σε μεγάλη ομάδα, πως θα λαμβάνεις πολλά χρήματα, για πάντα.

Ωστόσο, όλα μπορούν να τελειώσουν σε μία στιγμή. Θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό (ότ)αν όλα αυτά ολοκληρωθούν σε 15 χρόνια…

Στην καριέρα μας, συνήθως αγνοούμε τα πάντα. Ξεχνάμε ακόμη και τις σπουδές. Παρότι πολλοί αθλητές έχουν περάσει σε πανεπιστήμια με μόρια από αθλητικές επιτυχίες και όχι μέσω εξετάσεων.

Κάπως έτσι πολλοί από εμάς “τρέχουμε” να πάρουμε το πτυχίο στα 40 μας.

Το σώμα μας, όμως, μας θυμίζει ότι τίποτε από όσα ζεις στο γήπεδο, δεν θα κρατήσει για πάντα. Ειδικά όσο πλησιάζει το τέλος της καριέρας μας.

Αποχωρώντας, κοντά στα 35 σου, στην πραγματικότητα έχεις το σώμα ενός 60χρονου! Είσαι τυχερός αν έχεις τελειώσει τον πρωταθλητισμό με “μόνο” δύο ή τρία χειρουργεία.

Όταν ολοκληρώσεις την πορεία σου και βγάλεις τη φανέλα, το σορτσάκι και τα παπούτσια, όταν η μπάλα σταματήσει να αναπηδά από τα δικά σου χέρια στο παρκέ, θα διαπιστώσεις ότι ο κόσμος και η αντιμετώπιση δεν θα είναι η ίδια απέναντί σου.

Το τηλέφωνό δεν χτυπάει πια τόσο συχνά.

Πολλές φορές, βεβαίως, σε καλούν για… δανεικά, επομένως είναι καλό να μην σε παίρνουν μόνο όταν έχουν αυτή την ανάγκη από εσένα!

Ο φωτογράφος στη Μύκονο δεν σε κυνηγά για να σου δώσει την κάρτα του και να σε τραβήξει πόζες στην παραλία, όπως έχω δει να συμβαίνει…»

 

Πηγή basket247