Η εξομολόγηση μιας άνεργης Ρεθυμνιώτισσας που παραδίδει δωρεάν μαθήματα αξιοπρέπειας!

Είναι Ρεθυμνιώτισσα. Είναι άνεργη. Μα πάνω από όλα είναι αξιοπρεπής…

Ο λόγος για την κα. Εύα Κουρνιανού, η οποία είναι εποχιακά εργαζόμενη εδώ και 5 χρόνια σε επιχείρηση του Ρεθύμνου. Είδε την πανδημία και τις μετέπειτα εργασιακές δυσλειτουργίες να της αλλάζουν το πρόγραμμα βάσει του οποίου κανόνιζε τον ετήσιο προϋπολογισμό της. Αυτό που δεν είδε να αλλάζει, ωστόσο, ήταν η ίδια της η ζωή.

Και αυτό διότι, όπως επεξηγεί η ίδια σε ένα μακροσκελές και ντόμπρο κείμενο στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες με τις οποίες έχει έρθει αντιμέτωπη αυτή την περίοδο, κρατιέται από την ανεξάντλητη αγάπη που της προσφέρουν απλόχερα η οικογένεια και οι φίλοι της: «Μπορεί να μην έχω 5 ευρώ στο πορτοφόλι μου νιώθω όμως πολύ πλούσια.«Σας ευχαριστω όλους και όλες», σχολιάζει με το θάρρος της γνώμης της, χωρίς βέβαια να προσπαθήσει να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα που βιώνει.

Το παράδειγμα της κας Κουρνιανού, εννοείται πως δεν είναι το μοναδικό σε μια πόλη που εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από την τουριστική εποχικότητα. Κι αν εκείνη βρίσκει τη δύναμη και το κουράγιο να κρατά την αισιοδοξία και μια θετική θεώρηση των πραγμάτων, το μόνο βέβαιο είναι πως στο Ρέθυμνο υπάρχουν πλήστοι όσοι που βλέπουν τον προγραμματισμό τους να διαλύεται κυριολεκτικά και να βρίσκονται σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση… Ας μην εθελοτυφλούμε. Ούτε εμείς ως συμπολίτες, ούτε οι έχοντες τα ηνία ως εν μέρει συνυπεύθυνοι για την μη ομαλή επαναφορά αυτής της μερίδας ανθρώπων στην (όποια) κανονικότητα.

 

Ολόκληρη η ανάρτηση:

«Η δυστυχια του να δειχνεις ευτυχισμενος. Τίτλος άρθρου που μου χτυπησε καμπανακι σήμερα. Αμεσως μετα μηνυμα στο ινμποξ απο φίλη. “Μα αληθεια τωρα εσυ εισαι ανεργη και δεν εχεις λεφτα;”Ναι μανταμ .ΕΓΩ.Απολύθηκα τελος Οκτωβριου.Θα επιανα δουλεια 1 Μαρτίου παντα υπολογιζα τα λεφτα μου να φτανουν μέχρι τοτε.Και ο σύζυγός εποχιακος σε ξενοδοχειο.

Οσο πλησιαζε ο Μαρτιος καταλαβα οτι δεν θα πηγαινα για δουλεια δεν ειπωθηκε κατι, απλα ηταν.τοσο χαλια ο χειμωνας που ουτε καν ρωτησα αν θα πηγαινα στο μαγαζι 1 Μαρτίου. Ετσι κανουν οι επαγγελματιες.Κατανοουν και δεν ρωτουν πολλα.Τα λεφτα, ηταν λιγοστα αλλα ελεγα οκ ,Απρίλιο θα πιασω δουλεια .

17 Μαρτιου γινεται ολο αυτό το πανηγύρι. Καραντινα,κλειστα ολα, υπαλληλοι σε αναστολη.Με το να μην εχω προσληφθει δεν πηρα αναστολη αλλα ευτυχως ηρθαν τα 800 ευρω για να πληρωσουμε δραστηριοτητες παιδιού ,λογαριασμους δεη ,νερο, τηλεφωνο και να τρωμε, κοινως σουπερ μάρκετ. Συνηθειες της καθημερινοτητας μου οπως κομμωτηρια -εξοδα -φαγητα εξω-καφετεριες κομμενες μαχαιρι απο τελος Φεβρουαριου.Δεν βγηκα ουτε στο καρναβαλι εφοσον ηξερα πως δεν υπαρχει πια ο μισθος ο παχουλός του Μαρτιου.

Μετα την καραντινα ,η επιχειρηση που εργαζόμουν τα τελευταία πεντε χρονια ο 6 ος θα ηταν φετος,ανοιξε 3 απο τα μαγαζια της διατηρωντας το χειμερινο προσωπικο .Ο νομος απαγορευει να απολυθει καποια.Ετσι η υπεύθυνη και υψηλομισθη μενει σπιτι μεχρι νεωτερας.Τουριστες δεν ερχονται.Κινηση δεν υπάρχει. Λογος του να προσληφθω δεν υπάρχει. Οι νεες πωλητριες δουλευουν, η παλιά μενει σπιτι εκ των πραγματων.Όλα αποδεκτά και κατανοητά…

Ο οαεδ εξαγγελει για επιδομα που δεν ερχεται ποτέ.Τελειωσε ο Ιουνιος και υποτιθεται ότι θα εχουμε ακομα απο τα 800;…Προφανως αστειευομαστε….Αλλα βέβαια ποιος να πει τι και που.

Ειναι θεμα περηφανειας να γραψεις στο φμπ δεν εχω λεφτα, θελω να δουλέψω, βοηθήστε με, εχω πολλα ταλέντα αλλα δυστυχως δεν υπαρχει θεατρο για να σας πάρουμε κυρια Βουγιουκλακη.Δεν υπαρχει θιασος!!!Δεν ξέρω που βρισκει λεφτα μια οικογενεια οταν και οι δυο ειναι εποχιακοι και με τα λεφτα του καλοκαιριου ζουν το χειμωνα υπολογισμενα μεχρι Μαρτη.Μετα το χαος.

Μετρηστε μηνες .8 μηνες ανεργοι. Πάμε στον ενατο.Φυσικα δεν ειναι ολοι ετσι. Υπαρχει ομως κόσμος που ζει σε αυτη την εξαθλιωση και περιμενει εστω ενα επιδομα.Μια βοηθεια απο το κράτος,οχι ελεημοσυνη.Στην περιπτωση μου,μου αρκουν μια καλη κουβεντα,μια συμπαράσταση ,μια καλη φίλη.

Ευχομαι κανενας ανθρωπος ποτε να μην φτανει στο σημειο να μην εχει λεφτα αν το παιδι του του ζητήσει ένα παγωτό να σκεφτεται το “εξοδο”,να μην εχει μελλον…

Στα 47 μου εχω δουλεψει σαν το σκυλι, αλλά με εναν μισθο 8 μηνες τον χρονο ουτε περιουσία κάνεις, ουτε βαζεις πολλα χιλιαρικα στην ακρη.Στα 47 μου ταπι και ψύχραιμη, στολιζομαι και κατεβαινω να δω το ηλιοβασίλεμα με καφε κερασμενο απο τις καλες μου φιλεναδες και εχω την ελπιδα οτι θα ξαναδουλεψω καποια στιγμη.

Δεν ντρέπομαι, δεν φοβαμαι ,μονο λυπαμαι που κάποιοι στο δρομο μου λετε “Γιατι δεν σε πήραν για δουλειά;Εσυ ησουν το δεξι χερι της επιχειρησης μαλλον δεν σε θελουν πια”.Εσυ που μου το ειπες σου απαντησα πως δεν με πηραν γιατι δεν μπορούν να με παρουν.Επισης σου ειπα οτι εγω δεν ειμαι χερι κανενος.Ούτε δεξί, ούτε αριστερό, ουτε μεσαιο.Ειμαι ορθια εχω τα δυο δικα μου χερια και θα τα ξαναχτυπησω χειροκροτωντας τον εαυτο μου οταν δουλεψω ξανά και μεγαλουργησω με τα ταλέντα μου και φτάσω στην επιτυχια.

Η δυστυχια του να δειχνεις ευτυχισμενος …Μεγαλη κουβέντα. Ποιος πλουσιος ειναι ευτυχισμένος πειτε μου αν ξέρετε καποιον.Βιωνω το να ζω με ενα αδειο πορτοφολι ,αλλα το κρεβατι μου ειναι γεματο.Το ινμποξ μου ειναι γεματο αγάπη.Γνωστοι, ξενοι, φιλοι ως και οχτροι παλιοί μου στελνουν συμπαρασταση ,μου προσφερουν βοηθεια, μου δειχνουν οτι θα τα καταφερω.Οσοι με ξερετε ,στεναχωριεστε καποιοι κλαιτε οταν με παίρνετε τηλεφωνο και σας ευχαριστω για αυτο.

Μπορει να μην εχω 5 ευρω στο πορτοφολι μου νιωθω ομως πολυ πλουσια. Σας ευχαριστω ολους και ολες.»