Το συγκινητικό «αντίο» του Χρήστου Τριαντόπουλου στον Στέλιο… | ΦΩΤΟ

Το Ρέθυμνο το θεωρώ το δεύτερο «χωριό» μου. Και όχι γιατί είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας μας, όπου και σπούδασα. Αλλά διότι είναι το δεύτερο μέρος που έκανα δυνατούς, αδερφικούς φίλους -μέσα από αυτούς γνώρισα πραγματικά το Ρέθυμνο. Ένας από αυτούς ήταν ο Στέλιος, ο οποίος από την πρώτη μέρα με φώναζε «Σήφη».

Ο Στέλιος είχε το παραδοσιακό καφενείο – ρακάδικο στον Πλάτανο της παλιάς πόλης. Στο καλύτερο σημείο της, το οποίο ήταν και το καλύτερο σημείο της ημέρας μας. Το μεσημέρι, μετά το μάθημα, κατευθείαν εκεί για φραπεδάκι σε μικρό νεροπότηρο, διάβασμα τοπικών και μη εφημερίδων, και συζητήσεις για τα πολιτικά δρώμενα, τα αθλητικά, αλλά και τη κουλτούρα της πόλης. Κάποια στιγμή τελείωνε ο καφές και η μικρή παρέα -των φοιτητών κυρίως- απολάμβανε το φαγητό που η μητέρα του Στέλιου ή ο ίδιος είχαν ετοιμάσει.

Καθ’ όλη τη διάρκεια η πολυδιάστατη κουβέντα -όχι πάντα με συμφωνία- συνεχίζονταν, πάντα με τα background κρητικά τραγούδια. Το απόγευμα άλλαζε η βάρδια του Στέλιου και εμείς επιστρέφαμε στο πανεπιστήμιο. Μέχρι το βραδάκι, οπότε και επιστρέφαμε για να συνεχίσουμε τις συζητήσεις μας -με άλλα βέβαια συνοδευτικά- μέχρι να κλείσει ο Στέλιος και να ανηφορίσουμε όλοι μαζί προς την εκκλησία των τεσσάρων μαρτύρων, όπου χώριζαν οι δρόμοι μας.

Όλο αυτό δεν το συντηρούσε το μέρος, ούτε τα χρήματα που δεν είχαμε. Αλλά η σχέση που είχαμε αναπτύξει, και δέσαμε. Ήταν η έγνοια, οι ιδέες, οι αναζητήσεις, το χιούμορ, η ευθύτητα, η λαϊκότητα, η απουσία «δεύτερης» κουβέντας ή σκέψης, η ωριμότητα, η ντομπροσύνη, η αισιοδοξία στο πρόβλημα και η γενναιότητα. Ήταν, δηλαδή, ο Στέλιος, ένας σπουδαίος φίλος.

Οι υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο Κρήτης ολοκληρώθηκαν, όπως και η διαμονή στο Ρέθυμνο. Η φιλία, η επικοινωνία και η έγνοια κράτησε -όπως και με τους άλλους φίλους κάτω. Κάθε φορά που κατέβαινα στο Ρέθυμνο όλοι μαζευόμασταν στο γνωστό σημείο, στου Στέλιου -με τις ώρες. Και όταν έφευγα δίναμε ραντεβού για την επόμενη φορά. Ώσπου, κάποια μέρα μαθαίνεις ότι το μαγαζί του Στέλιου είναι για μέρες κλειστό. Άρχισε να δίνει τη μεγάλη μάχη του. Περιμέναμε να βγει νικητής, όσο και αν ήταν άνιση αυτή η μάχη. Δεν την κέρδισε, γαμώτο.

Σήμερα, λοιπόν, που φεύγω ξανά από το Ρέθυμνο, ξέρω ότι το «χωριό» μου δεν θα είναι όπως πριν. Σίγουρα δεν θα είναι. Καλό ταξίδι φίλε…