Γιάννης όπως 1987

Η Εθνική ομάδα μπάσκετ δεν κατάφερε τελικά να φτάσει εκεί που όλοι, προπονητές, φίλαθλοι και κυρίως παίκτες ήθελαν να τη δουν να φτάνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο που συνεχίζεται. Υπήρχαν σίγουρα και αυτοί που δεν ήθελαν, αλλά και αυτοί που απλά αδιαφορούν, και θυμούνται τον αθλητισμό μόνο όταν πρόκειται για μετάλλιο, πρωτάθλημα και γενικά όταν τα πράγματα πάνε καλά. Πάντως και οι στοιχηματικές είχαν την ίδια άποψη με όλους μας και γι’ αυτό μας κατέτασσαν τρίτο φαβορί πίσω από την Team USA και την Σερβία. 

Οι παίκτες και οι προπονητές είναι αναμφισβήτητα αυτοί που ευθύνονται αμεσότερα όλων για την αποτυχία, αλλά και για την επιτυχία κάθε ομάδας. Παίρνοντας την απόφαση να εμπλακούν με την Εθνική ξέρουν καλά ότι θα πάρουν όλο το βάρος μιας πιθανής αποτυχίας πάνω τους και ότι θα πρέπει να μοιραστούν την επιτυχία με τους πάντες, αυτός είναι όμως και ο σκοπός τους. Παρόλα αυτά, οι αθλητές που σέβονται πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς τους και το όνειρο που είχαν από μικροί να παίξουν μία μέρα στην Εθνική, μπαίνουν στη διαδικασία να συμμετέχουν σε αυτή. Χάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους, τις διακοπές τους, την ευκαιρία για αντιμετώπιση τραυματισμών και για προσωπική τους εξέλιξη, προκειμένου να βρεθούν όπου χρειάζεται, έχοντας να κερδίσουν λίγα και να χάσουν ενδεχομένως πολλά.

Έτσι φτάνουμε στον Γιάννη, που δυστυχώς για τον ίδιο αλλά και για όλο το Ελληνικό μπάσκετ, η κουβέντα θα περιστρέφεται για μέρες γύρω από το όνομά του. Για το πόσο απέδωσε ή όχι με την Εθνική, για το κατά πόσο ήταν ή δεν ήταν επιθετικά τα φάουλ που τον έβγαλαν από το παιχνίδι με την Τσεχία και για το πότε θα τον ξαναδούμε με το εθνόσημο. Συχνά ξεχνάμε βέβαια ότι μιλάμε για ένα παιδί που τον Δεκέμβριο θα κλείσει μόλις τα 25 του χρόνια και γι’ αυτό ευθύνεται και ο ίδιος. Η ωριμότητα και ο επαγγελματισμός με τα οποία αντιμετωπίζει τα πάντα μας κάνει να έχουμε υπέρμετρες απαιτήσεις από εκείνον, κάτι που είναι φυσικά λάθος και που μπορεί να μας στερήσει τη δυνατότητα να τον δούμε σύντομα ξανά με την Εθνική.

Όλη αυτή η πίεση που βλέπουμε όλοι εμείς από κοντά είναι μόνο ένα μέρος των τεράστιων απαιτήσεων που υπάρχουν από τον Αντετοκούνμπο αλλά και από όλους τους αθλητές που παίζουν στο κορυφαίο επίπεδο κάθε αθλήματος. Τα συμβόλαια που τους βαραίνουν (ή τους ελαφραίνουν κατά πολλούς) κινούνται πλέον σε δυσθεώρητα ύψη, με ποσά που δυστυχώς ένας υπάλληλος δεν μπορεί ούτε να φανταστεί, και δεν είναι μόνο τα συμβόλαια με τις εκάστοτε ομάδες αλλά και τα διαφημιστικά και οι σπόνσορες που περιμένουν πάντα πάρα πολλά από αυτούς.

Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε στην άκρη τον Γιάννη και να κοιτάξουμε το σύνολο του Ελληνικού μπάσκετ ξανά από την αρχή. Κάτι τέτοιο μόνο θα μας κάνει να επιστρέψουμε στις επιτυχίες και τις χαρές που μας έχει δώσει ξανά και ξανά αυτή η εθνική. Θα μας δώσει πίσω το χαμένο στάτους της ομάδας που πρωταγωνιστεί και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για περιθωριοποίηση από διαιτητές, παράγοντες και αντιπάλους. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη, καθώς όλα κρίνονται από την παιδεία, και η σωστή παιδεία χρειάζεται χρόνο για να αποδώσει καρπούς.

Το 1987 ήταν προφανώς η αρχή για το σύγχρονο Ελληνικό μπάσκετ και αυτό που ενέπνευσε πάρα πολλά νέα παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημα. Μπασκέτες ξεφύτρωσαν παντού, αθλητικά σωματεία ιδρύονταν το ένα μετά το άλλο και αργά αλλά σταθερά αποκτήσαμε μπασκετική παιδεία και εκπαίδευση μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία μας, που οδήγησαν και στις επόμενες κατακτήσεις που όλοι ξέρουμε, τόσο σε Εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Ίσως αυτό είναι που πρέπει να γίνει και πάλι. Μία αρχή, που λόγω της έλλειψης μιας μεγάλης εθνικής επιτυχίας αλλά και της υποχώρησης Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού από τις κορυφαίες θέσεις της Ευρωλίγκας, μπορεί να είναι η προσωπική επιτυχία του Γιάννη που θα σπρώξει τα παιδιά ξανά στο μπάσκετ. Να είναι αυτός που θα τους δώσει την έμπνευση να ασχοληθούν σοβαρά με το άθλημα, και αυτό να είναι τελικά το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορέσει να προσφέρει στο Ελληνικό μπάσκετ ο ίδιος.