Πόση κατάθλιψη όταν φτάνεις στον Πειραιά μετά από διακοπές;

«Κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνουμε ότι σε λίγη ώρα φτάνουμε στο λιμάνι του Πειραιά. Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε. Σας ευχόμαστε αργό και βασανιστικό θάνατο». Αυτό. Επόμενο μετά από αυτό δεν έχει. Ή μάλλον έχει. Την αυτοκτονία. Πόση κατάθλιψη μπορεί να χωρέσει μία πρόταση;

Η σαδιστική ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του πλοίου είναι το επιχείρημα που ψάχνεις για να πειστείς να πηδήξεις από το κατάστρωμα, όσο αυτό πλησιάζει στο λιμάνι. Σα να σου λένε «πέσε! πέσε!». Το σκεφτόσουν και το ξανασκεφτόσουν, ώρες ατελείωτες, στο ταξίδι της επιστροφής, βιδωμένος στην ίδια θέση, όρθιος στο κατάστρωμα, με τα χέρια καρφωμένα στα κάγκελα, πάφα-πουφα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και τη σκέψη πιο χαοτική κι απ’ τη θάλασσα. Από την οποία δεν ξεκόλλησες το βλέμμα σου, φλερτάροντας με την ιδέας της βούτας.

Νιώθεις λες και πηγαίνεις μετανάστης στην Αμερική. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Να παρακαλάς από μέσα σου «κάνε να μην φτάσουμε, κάνε να μην φτάσουμε». Λίγες μέρες νωρίτερα βέβαια, στο ίδιο πλοίο, στην ίδια θέση τους τα ‘χες κάνει τσουρέκια φωνάζοντας «άντε να φτάσουμε!», αλλά ποιος τις χέζει εκείνες τις μέρες;

Το μοιρολόι της επιστροφής συνεχίζεται στο ratpack