Ναΐτες Ιππότες το 1307 μ.Χ., Παρασκευή και 13, η μέρα θεωρήθηκε γρουσούζικη από τότε. Ρε μάγκες, έχετε πάρει χαμπάρι ότι ζείτε σε μία χώρα που έχει σκάσει μύτη το ΔΝΤ και χρωστάμε πάνω από 350 δις; Κάθε μέρα είναι γρουσούζικη. Κάθε μέρα είναι μουντροχομέρα, κάθε μέρα απορείς τι άλλο θα έρθει. Δηλαδή αν δεν είναι γρουσουζιές ο ΕΝΦΙΑ και οι περικοπές που δεν ήρθαν Παρασκευή και 13 στη ζωή μας, τότε τι είναι;
Ωστόσο πέρα από τις δεισιδαιμονίες και τα παραμύθια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το εξής: η κινηματογραφική βιομηχανία έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τούτη την ημέρα. Και δεν μιλάμε μόνο για το «Friday 13th», μιλάμε για δεκάδες ταινίες. Παρασκευή και 13 είναι επέτειος τρόμου. Όχι πως δεν βλέπουμε και τις άλλες μέρες, αλλά ανεπίσημα κάθε τέτοια μέρα είναι βραδιά για θρίλερ. Ήμουν 10 χρονών, Παρασκευή και 13 όταν είδα τον Εξορκιστή. Μπορεί να φαίνεται παλιομοδίτικο σήμερα, αλλά σε μία εποχή που το σινεμά πάσχιζε να μας προσφέρει όσον δυνατόν πιο ατμοσφαιρικές ταινίες με την υπάρχουσα τεχνολογία, όσο να ‘ναι σε έκανε να βλέπεις εφιάλτες. Εγώ, κοινώς, τα χρειάστηκα.
Είναι λοιπόν κάπου εδώ, που αν πρέπει πράγματι να «μπλέξουμε» με την όλη ημέρα, απαιτείται να μπλέξουμε και με εμβληματικά, ατμοσφαιρικά, θρίλερ που θα κάνουν κάθε σου ημέρα να μοιάζει με Παρασκευή και 13.
Ακόμη και αν δεν είσαι Ναΐτης Ιππότης…
Η λίστα με τα «καταραμένα» φιλμ
Ο Εξορκιστής (1973)
Μιλάμε για ένα εμβληματικό φιλμ που κατάφερε, μεταξύ άλλων, να «σπάσει» τα ταμεία και να είναι η πρώτη ταινία τρόμου με υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Το θρίλερ των θρίλερ βασίστηκε σε μία «πραγματική» περίπτωση το δαιμονισμού που είχαν καταγράψει οι εφημερίδες το 1949. Το στοιχειωμένο κεφάλι του κοριτσιού γυρισμένο σε αφύσικα πολλές μοίρες, το συγκλονιστικό soundtrack του Mike Oldfield και ο Max von Sydow στον ρόλο του ιερέα-εξορκιστή, που μοιάζει να κουβαλάει αιώνες κατάρας στην πλάτη του, άφησαν εποχή. Ο μεγάλος «μάστορας» του σινεμά, William Friedkin, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ευαγγέλιο για κατάνυξη στον τρόμο και να το αφήσει «κτήμα ες αεί» στις επόμενες γενιές.
[REC] (2007)
Η ταινία αρχικά δε φαίνεται να είναι κάτι ιδιαίτερο. Σαν το Blair Witch Project σε μια urban εκδοχή του μοιάζει, με ισπανικούς διαλόγους καθώς διαδραματίζεται στην Βαρκελώνη. Εκεί την πάτησα προσωπικά. Δεν περίμενα τη συνέχεια, δεν περίμενα να με πάρει και να με σηκώσει το τρενάκι της φρίκης που θα ακολουθήσει, δεν περίμενα να κάνω δύο βράδια να κοιμηθώ κανονικά. Σίγουρα η πιο τρομακτική ταινία που έχω δει ποτέ! Αυτό εδώ δεν είναι θρίλερ, μαρτύριο είναι. Μόνο που δε θες να το κλείσεις, θες να κάτσεις και να το υποστείς, να δεις τι τελικά είναι αυτό που συμβαίνει στη μολυσμένη πολυκατοικία. Όπως λέει το μοτό του τρέιλερ: «Ένα νέο είδος τρόμου· μια εμπειρία τόσο ζωντανή σα να συμβαίνει στη δικιά σου ζωή».