20 επαγγέλματα της παλιάς Ελλάδας | ΦΩΤΟ

Όλη αυτή η ποικιλία των διαφορετικών επαγγελμάτων που υπάρχει σήμερα, κάποτε δεν υπήρχε. Πριν κάποια χρόνια δεν υπήρχαν ούτε αναλυτές social media, ούτε προγραμματιστές αλλά ούτε και τεχνικοί δικτύων.

Υπήρχαν όμως κάποια άλλα επαγγέλματα που χάθηκαν με το πέρασμα των χρόνων. Υπήρχε ο γαλατάς, ο τελάλης, ο φανοκόρος και ο κορινοθέτης. Επαγγέλματα που πλέον δεν τα ασκεί κανείς εξαιτίας της εξέλιξης της τεχνολογίας.

Κορινοθέτης

Οι κορινοθέτες ήταν νεαρά αγόρια που έστηναν τις κορίνες για την έναρξη καινούργιου παιχνιδιού στο Μπόουλινγκ.

Ανθρώπινο Ξυπνητήρι

Πριν τα ξυπνητήρια και τα κινητά υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν αυτή ακριβώς τη δουλειά.. διασφάλιζαν ότι οι άνθρωποι θα ξυπνούσαν στην ώρα τους για να πάνε στη δουλειά τους . Χρησιμοποιώντας ξύλα, ρόπαλα ή και βότσαλα χτυπούσαν τα παράθυρα και τις πόρτες των πελατών τους .

Κόφτης Πάγου

Πριν από τις σύγχρονες τεχνικές ψύξης υπήρχαν οι κόπτες πάγου που προμήθευαν τους ανθρώπους με πάγο.  Ήταν μια επικίνδυνη δουλειά που γίνονταν συχνά σε ακραίες συνθήκες.

Άνθρωπος – ραντάρ για εχθρικά αεροσκάφη

Πριν από την ανακάλυψη του ραντάρ , ο στρατός  χρησιμοποιούσε ακουστικούς καθρέφτες και συσκευές σαν αυτές για να εντοπίσει τον ήχο των αεροσκαφών που πλησιάζουν.

Κυνηγός αρουραίων

Οι κυνηγοί αρουραίων χρησιμοποιήθηκαν στην Ευρώπη για τον έλεγχο του πληθυσμού των αρουραίων. Υπέβαλλαν τον εαυτό τους σε  υψηλούς κινδύνους, πόνους και λοιμώξεις, αλλά βοήθησαν να εμποδιστεί η  εξάπλωση των αρουραίων.

Φανοκόρος

Μέχρι να ανακαλυφθούν οι ηλεκτρικοί λαμπτήρες υπήρχαν άνθρωποι που η αποστολή τους ήταν να ανάβουν και να σβήνουν τις λάμπες του δρόμου.

Γαλατάς

Πριν από την ανακάλυψη των ψυγείων, το γάλα έπρεπε να παραδίδεται καθημερινά , αλλιώς θα χαλούσε. Αυτή ήταν η καθημερινή δουλειά του γαλατά.

Μεταφορείς δέντρων

Πριν από την ανακάλυψη του αυτοκινήτου δεν υπήρχε άλλος τρόπος μεταφοράς των μεγάλων κορμών από τα ποτάμια. Εκεί υπήρχαν άνθρωποι επιφορτισμένοι με την αποστολή να τα οδηγήσουν σε περιοχές επεξεργασίας.

Τηλεφωνητής

Οι τηλεφωνητές ήταν αναπόσπαστο τμήμα της λειτουργίας ενός τηλεφωνικού δικτύου πριν από τη σύγχρονη τεχνολογία.  Σήμερα πλέον που όλα γίνονται ψηφιακά η θέση τους έχει καταργηθεί.

Εκταφέας νεκρών

Οι εκταφείς νεκρών υπήρχαν τον 19ο αιώνα για να αφαιρούν τα πτώματα από τους τάφους. Στην συνέχεια τα παρέδιναν στα πανεπιστήμια για να χρησιμοποιηθούν σε έρευνες.

Λέκτορας εργαζομένων

Ο λέκτορας εργαζομένων ήταν κάποιος που αναλάμβανε να διαβάζει ένα βιβλίο στους εργαζόμενους ενός εργοστασίου για να τους διασκεδάσει. Συνήθως πληρώνονταν με χρήματα που συγκέντρωναν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι.

Ντελάλης

Όταν ακόμη δεν υπήρχε το ραδιόφωνο, το τηλέφωνο, η τηλεόραση και το μεγάφωνο, οι αρχές είχαν πρόβλημα να επικοινωνήσουν με τους κατοίκους και να τους πουν για αποφάσεις που τους αφορούσαν. Για αυτό υπήρχε ο Ντελάλης.  Έβαζε την παλάμη στο στόμα, σαν χωνί, κι έπαιρνε τις γειτονιές φωνάζοντας. Η αμοιβή του ήταν ένα ποτηράκι τσίπουρο ή λίγο κολατσιό.

Λούστρος

Ο λούστρος με το βαλιτσάκι και τις βούρτσες του, καθισμένος στο σκαμνάκι του, ξεσκόνιζε και γυάλιζε τα σκονισμένα παπούτσια των πελατών του.

Νερουλάς

Παλιότερα, που δεν υπήρχαν βρύσες μέσα στα σπίτια ή στις αυλές, ο νερουλάς είχε αναλάβει να προμηθεύει τις νοικοκυρές με νερό. Το επάγγελμα του νερουλά διατηρήθηκε στις περισσότερες περιοχές μέχρι το 1930. Ο διασημότερος Νερουλάς ήταν ο ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης. Λέγεται ότι όταν ο βασιλιάς Γεώργιος τον ρώτησε τι θα επιθυμούσε ως δώρο, αυτός το μόνο που ζήτησε ήταν ένα γαϊδουράκι, για να τον βοηθάει να μεταφέρει το νερό.

Γανωτής

Τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν παλαιότερα οι νοικοκυρές για τις καθημερινές τους ανάγκες ήταν χάλκινα. Με τον καιρό και την πολλή χρήση σκούριαζαν και γίνονταν επικίνδυνα. Γι’ αυτό έπρεπε να γανωθούν, δηλαδή να καλυφθεί η επιφάνεια τους μ’ ένα στρώμα κασσίτερου για να τα κάνει ακίνδυνα από την οξείδωση. Αυτό ακριβώς έκανε ο Γανωτής, μια δουλειά δύσκολη και υπεύθυνη, αφού πολλές φορές έσωζε τους ανθρώπους από τα χειρότερα.

Πεταλωτής

Αλμπάντης ή πεταλωτής ήταν ο τεχνίτης που πετάλωνε τα άλογα, τα μουλάρια και τους γαϊδάρους. Το επάγγελμα εξασκούνταν κυρίως στα κεφαλοχώρια, όπου οι ιδιοκτήτες έφερναν από τα γύρω χωριά τα ζώα τους  για πετάλωμα. Το καλίκωμα (πετάλωμα), που έκανε ο αλμπάντης ήτανε δυο ειδών: το καινούριο πετάλωμα και το καγιάρι. Το καγιάρι είναι όμοιο με το καινούριο πετάλωμα με μόνη τη διαφορά ότι στο καγιάρι χρησιμοποιούνταν τα ίδια πέταλα, που φορούσε το ζώο, επειδή δεν παρουσίαζαν μεγάλη φθορά.

Αγωγιάτης

Ο αγωγιάτης ή κυρατζής πραγματοποιούσε μεταφορές διαφόρων εμπορευμάτων, κρασιών (σε ασκιά), από ένα τόπο σε άλλο, διακινούσε ταξιδιώτες, γιατρούς για επίσκεψη σε ασθενείς, καθώς και κρατικούς λειτουργούς για την εκτέλεση υπηρεσίας. Το επάγγελμα αυτό εξασκούνταν στις χερσαίες μεταφορές. Η μετακίνηση των ανθρώπων και η διακίνηση των προϊόντων με τα ζώα ήταν ο κυρίαρχος τρόπος μεταφοράς μέχρι τη δεκαετία του ’30 και έως ότου γενικευτεί  η χρήση του κάρου και του φορτηγού αυτοκινήτου. Για τις υπηρεσίες του ο αγωγιάτης έπαιρνε μια πληρωμή, που λεγόταν αγώϊ. Το αγώϊ κανονιζόταν με συμφωνία άλλοτε κατά διαδρομή (στραθιά) και άλλοτε κατά μονάδα βάρους του εμπορεύματος που μεταφερόταν.  Η αμοιβή του αγωγιάτη ήταν σχετικά καλή για κείνα τα χρόνια, όμως η δουλειά ήταν δύσκολη και εξαντλητική.

Μυλωνάς

Μυλωνάδες λέγονταν αυτοί που εκμεταλλεύονταν τους μύλους και άλεθαν τα σιτηρά, για να παράγουν αλεύρι, με το οποίο παρασκεύαζε το ψωμί της η οικογένεια. Οι αλευρόμυλοι διακρίνονταν σε κείνους που κινούνταν με νερό, τους νερόμυλους, και σε κείνους που κινούνταν με τον αέρα, που λέγονταν ανεμόμυλοι. Οι περισσότεροι νερόμυλοι λειτουργούσαν το χειμώνα και ελάχιστοι  το καλοκαίρι και σε τόπους όπου υπήρχαν τρεχάμενα νερά. Η λειτουργία ενός νερόμυλου απαιτούσε εγκαταστάσεις, που εξασφάλιζαν τη μεταφορά και την αποθήκευση του νερού, για την κίνηση του μύλου και μηχανισμούς έξω και μέσα στο κτίσμα του μύλου, με τους οποίους γίνονταν η εκμετάλλευση της υδατόπτωσης του νερού και η μετάδοση της κίνησης στη μυλόπετρα για το άλεσμα των καρπών. Η δουλειά του μυλωνά ήταν μοναχική, σκληρή, επίπονη αλλά προσοδοφόρα. Συνήθως δεν πληρωνόταν με χρήματα, αλλά με αλεύρι, ανάλογα με τη ποσότητα που άλεθε.

Λατερνατζής

Γύρω στα 1900 στους δρόμους της Αθήνας ο πλανόδιος οργανοπαίχτης, που γυρνούσε τις γειτονιές, και άπλωνε μελωδικούς σκοπούς κάτω στα σπίτια της παλιάς Αθήνας λεγόταν λατερνατζής. Η λατέρνα είναι ένα αυτόματο «φορητό» μουσικό όργανο που έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το πιάνο. Μάλιστα το χαρακτηρίζουν και αυτόματο πιάνο. Χωρίζεται σε δύο μέρη : α) το πάνω μέρος που περιλαμβάνει τις χορδές (απ΄το πάνω «μπαλκόνι» μέχρι το κάτω και το ηχείο , β) το κάτω μέρος (το κιβώτιο) που περιλαμβάνει τον κύλινδρο και τους μηχανισμούς του. Στη σύγχρονη εποχή η λατέρνα είναι σπάνιο θέαμα.

Καρεκλάς

Στα παλιότερα χρόνια οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν για καθίσματα  σκαμνιά από ξύλο και σκέτα κουτσούρια για τα μικρά παιδιά. Οι καρέκλες ήταν σπανιότερες και τις χρησιμοποιούσαν οι πλουσιότεροι «νοικοκύρηδες». Έτσι, με το επάγγελμα αυτό δεν ασχολούνταν πολλοί άνθρωποι. Στα ξύλινα μέρη ο καρεκλάς χρησιμοποιούσε άγρια ξύλα, ενώ τις ψάθες του καθίσματος έπλεκε με λεπτά σκοινιά βουρλιάς ή αφράτου των ποταμών. Τα εργαλεία του καρεκλά ήσαν ο σάρακας, το πριόνι, το σκεπάρνι, ο ξυλοφάς, το σκαρπέλο και τα αρίδια.

 

 

 

Πηγή: dinfo