Όταν μιλάει η Μνήμη, οι υπόλοιποι καλό είναι να σωπαίνουν…

Τώρα που πέρασαν μερικές μέρες, τώρα που η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα είναι τα καλύτερα όπλα για να γραφτούν μερικές αράδες, τώρα είναι η καλύτερη ώρα για να πούμε μερικά πράγματα για την περιβόητη -πλέον- ιστορία που προέκυψε μεσοβδόμαδα: την απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να επιστρέψει η ομάδα του Παναθηναϊκού από την Κωνσταντινούπολη με πούλμαν. 

Μια απόφαση που συζητήθηκε και σχολιάστηκε όσο λίγες. Πάθη και ίντριγκες, φανατικοί υποστηρικτές που επικρότησαν την κίνηση και πολλοί που έσπευσαν να την καταδικάσουν. Μίλησαν όλοι και είπαν τα πάντα. Ο μοναδικός που δεν μίλησε ήταν η… Μνήμη. Αυτό εδώ το άρθρο έχει έναν και μόνο σκοπό: να της δώσει το λόγο προκειμένου να ακούσουν όλοι όσοι πρέπει να ακούσουν αυτά που έχει να τους πει. 

«Ξέρω ότι σε αυτήν εδώ τη χώρα δεν με έχετε σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Με επαναφέρετε μόνο όταν σας συμφέρει, με χρησιμοποιείτε μόνο προς ίδιον όφελος, με πετάτε σαν στυμμένη λεμονόκουπα κάθε λίγο και λιγάκι. Σας χαλάω το πάρτι κι έρχομαι αυτόβουλα να σας θυμίσω μερικές Αλήθειες.

Σε ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και δη στα ομαδικά αθλήματα, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, ο σύγχρονος μπασκετικός Παναθηναϊκός, αποτελεί αυτονόητα το πλέον πετυχημένο σύνολο. Μια εξέλιξη που δεν ήρθε από μόνη της. Μια οικογένεια έβαλε πλάτες, χρήμα, ιδρώτα και ατόφια καψούρα για να το καταφέρει. Η οικογένεια αυτή έχει ιστορία, έχει και επώνυμο ευδιάκριτο: Γιαννακόπουλοι. 

Άνθρωποι όχι ουρανοκατέβατοι, αυτοδημιούργητοι, που όπως μία γερή αλυσίδα, έτσι κι αυτοί μέσα από κάθε τους κρίκο κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν τιτάνα της ελληνικής οικονομίας, αυτό που συχνά-πυκνά ακούς ως ΒΙΑΝΕΞ. Ο Δημήτρης, ο Παύλος, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Δημήτρης ο νεώτερος. Όλοι τους Γιαννακόπουλοι. Όλοι τους Παναθηναϊκοί. Μια οικογένεια που ανέβασε επίπεδο όχι μόνο την ομάδα αλλά και αυτήν την ίδια την ταυτότητα του Παναθηναϊκού φιλάθλου. Αμέτρητες χαρές, διακρίσεις που δύσκολα μπορείς να τις επαναφέρεις στο μυαλό σου μιας και το μέγεθός τους δεν εντάσσεται σε φυσιολογικά επίπεδα. Ίσως σε αυτή τη δυσκολία να οφείλεται και η αγνωμοσύνη που έκανε την εμφάνισή της τις τελευταίες ημέρες. Ίσως γι΄αυτό να ασκείται κριτική για την απόφαση του τελευταίου κρίκου της αλυσίδας, Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Δεν τους κακιώνω. Είπαμε: η εκτίμηση που τρέφετε προς το πρόσωπό μου δεν είναι αυτή που μου πρέπει. 

Δεν σας προτρέπω να σταματήσετε την κριτική, καθώς χωρίς αυτήν δεν μπορεί να στρωθεί ο δρόμος προς την επιτυχία. Εμένα, την Μνήμη, εμένα μόνο σας καλώ να μη λησμονάτε. Και δεν σας το λέω για να επαναπαυθείτε πάνω μου, αλλά για να χτίσετε μαζί μου τα όμορφα που έρχονται. Μαζί με τις αδερφές μου, την Πίστη, την Ψυχραιμία και το μικρό μου αδέλφι, το Πάθος, είμαι σίγουρη πως το προσωρινό ατόπημα θα αποτελέσει τη βάση για ακόμη περισσότερα αστέρια σε φανέλες και σε γηπεδικούς ουρανούς μελλοντικά.»

ΥΓ:: Η Μνήμη βρήκε στόμα να μιλήσει και ψάχνει αυτιά που θα την ακούσουν. Ας στρέψουμε, λοιπόν, το βλέμμα μας σε έναν εξάστερο που ακόμη δεν έχει βρει ταβάνι στον δικό του, μπασκετικό ουρανό.