Γιάννη Αντετοκούνμπο, είναι τιμή μας που άλλαξες τις ζωές μας

H ζωή γράφει τα καλύτερα σενάρια. Κι εκεί που νομίζεις ότι βλέπεις απλά μια καλογυρισμένη αθλητική ταινία του Χόλιγουντ, έρχεται η πραγματικότητα να σε ξυπνήσει.

Να ξυπνήσεις τα χαράματα για να δεις αγώνα NBA γιατί παίζεις ο… αδερφός.

Γράφει ο Βασίλης Κάνελλης

Να μάθεις που βρίσκεται αυτό το Μιλγουόκι στον χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Να αγωνιάς σε κάθε σουτ, σε κάθε ριμπάουντ, σε κάθε κόψιμο ή βολή.

Και να κλαις μόνο σου στο σαλόνι του σπιτιού σου βλέποντας τον άγνωστο αδερφό σου να θριαμβεύει.

Και να κλαις βλέποντας τις συνδέσεις από τα ταπεινά Σεπόλια, εκεί όπου ο αδερφός σου έκανε τα πρώτα του βήματα.

Να δακρύζεις γιατί ακούς κάποιους ανθρώπους που άδολα, αλληλέγγυα, ταπεινά βοήθησαν κάποτε μια οικογένεια μεταναστών.

Η οικογένεια Αντετοκούνμπο, μια οικογένεια με όλη τη σημασία της λέξης, αυτής που έχουμε ξεχάσει εμείς οι… παραδοσιακοί, οι «καθαροί» Ελληνες.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι στην κορυφή του κόσμου και βάζει πλώρη για ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες.

Ο Γιάννης που εκμεταλλεύτηκε το ταλέντο, τη σωματοδομή του, τη θέλησή του να ζήσει καλύτερα, να μεγαλουργήσει, να εξασφαλίσει την οικογένειά του, να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του μπάσκετ.

Δεν πανηγυρίζουμε μόνο για τον αθλητή Γιάννη, που έχει κάνει τιτάνιες προσπάθειες για να φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο.

Πανηγυρίζουμε για τον άνθρωπο Γιάννη, για την ολοκληρωμένη προσωπικότητα ενός 26χρονου παιδιού.

Πανηγυρίζουμε γιατί το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να αγκαλιάσει τη μάνα του, τη σύντροφό του και το παιδί του. 

Γιατί ο «βασιλιάς» του NBA έσπευσε να πάρει στην αγκαλιά του τον αδερφό του και να τηλεφωνήσει στον Θανάση, τον άλλο αδερφό του, τη χαρά της ζωής που ήταν στην καραντίνα.

Γιατί ο Γιάννης αφιέρωσε την επιτυχία του στον πρόωρα χαμένο πατέρα του, τον Τσαρλς. Αυτόν που του δίδαξε πώς να είναι άνθρωπος πάνω απ’ όλα.

Και στην μάνα του που έκανε τόσες θυσίες. Που «πουλούσε πράγματα στο δρόμο» για να τους φέρει ένα κομμάτι ψωμί.

Πανηγυρίζουμε όχι γιατί ο Γιάννης είναι Ελληνας, αλλά γιατί αυτό το παιδί αποδεικνύει κάθε μέρα την αγάπη του για την πατρίδα μας.

Το παιδί που πουλούσε CD, το «μαυράκι» που υπέμεινε τον ρατσισμό, που άντεξε τη φτώχεια, αλλά και που βρήκε μερικές ζεστές αγκαλιές, είναι πλέον ο κορυφαίος.

Αλλά είναι και αυτός που επιστρέφει στην Ελλάδα για να δει τους φίλους του.

Για να παίξει στο μικρό μπασκετάκι των Σεπολίων. Για να αγκαλιάσει τον κυρ Γιάννη που τον στήριξε στα πρώτα του βήματα και που έκλαιγε σαν μικρό παιδάκι το πρωί.

Να δει τον προπονητή του που του πλήρωνε το ταξί κι ένα σάντουιτς για να συνεχίσει τις προπονήσεις.

Και πανηγυρίζουμε γιατί ο Γιάννης τρίβει καθημερινά τον ρατσισμό στα μούτρα των φασιστών.

Στις φτωχογειτονιές της Αθήνας που αξίζουν να έχουν καλύτερη μοίρα προκειμένου να βγουν κι άλλα καλά παιδιά όπως ο Γιάννης και η οικογένειά του.

Δακρύζουμε για την οικογένεια Αντετοκούνμπο γιατί είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας. Της πατρίδας μας που μπορεί να είναι ανοικτή, ανεκτική, φιλόξενη, συμπονετική.

Που μπορεί να βάζει στη θέση του φασίστες όπως αυτούς της Χρυσής Αυγής, όπως τους κρυφορατσιστές που κρύβονται σε κοινοβουλευτικά κόμματα, όπως τους Τσιάρτες αυτής της χώρας.

Πανηγυρίζουμε γιατί ελπίζουμε ότι κάποιοι να πήραν τώρα το μάθημά τους.

Αυτό που λέει ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, αλλά απλά άνθρωποι. Ψυχές, προσωπικότητες που κυνηγούν όνειρα…

Που ζητούν ευκαιρίες, καλύτερη ζωή, μια ζεστή αγκαλιά κι ένα κομμάτι ψωμί.

Που κρατούν την ελληνική σημαία και την τιμούν περισσότερο από τους γηγενείς.

Που λατρεύουν τη δεύτερη πατρίδα τους περισσότερο από την πρώτη.

Που με το ήθος τους περισσότερο καταφέρνουν να γίνουν παράδειγμα για τα παιδιά μας.

Που μπορεί να άλλαξε τις ζωές μας, να μας έκανε να σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Να μας έδειξε πώς είναι να κυνηγάς τα όνειρά σου και να τα πετυχαίνεις παρά τις αντιξοότητες.

Πόση μεγαλύτερη χαρά να νιώθεις όταν βλέπεις έναν 15χρονο… Ελληνόπουλο να κλαίει σαν μωρό βλέποντας ένα «μαυράκι», πιο Ελληνα από πολλούς, να σπάει όλα τα ταμπού.

Πόση συγκίνηση να βλέπεις μικρά παιδιά να χαίρονται γιατί αναπνέουν τον ίδιο αέρα με τον Γιάννη και την οικογένειά του.

Η ζωή του Γιάννη Αντετοκούνμπο μοιάζει με παραμύθι, από αυτά που μόνο η ζωή μπορεί να προσφέρει απλόχερα.

Για όλους εμάς στην Ελλάδα, για όλους τους Ελληνες σε όλο τον κόσμο αυτό το ψιλόλιγνο παιδάκι που ήταν κάποτε σημαιοφόρος και τον έβριζαν όλοι γιατί ήταν… Νιγηριανός, έχει προσφέρει περισσότερα από εκατομμύρια άλλους.

Γιατί τον άνθρωπο δεν τον κάνει η ράτσα, η φυλή, το χρώμα ή η θρησκεία.

Γιατί τον επιτυχημένο δεν τον κάνει η εθνικότητα.

Γιατί πάνω από όλα πρέπει να έχουμε ψυχή, σεβασμό, αλληλεγγύη.

Γιατί πέρα και πάνω από τα σύνορα των χωρών υπάρχουν οι καρδιές και τα μυαλά.

Κι εκεί σίγουρα δεν υπάρχουν σύνορα, φράγματα, μίση.