Στέλεχος «Δ» και ανοσία αγέλης, το τέλος της πανδημίας;

Ας ξεκινήσουμε τη σκέψη μας αντίστροφα, με την υπόθεση ότι το στέλεχος «Δ» του κορωνοϊού είναι τόσο μεταδοτικό που τα όποια μέτρα είναι βασικά αδύνατον να τον περιορίσουν. Ως αποτέλεσμα, επέρχεται η περίφημη ανοσία της αγέλης και το τέλος της πανδημίας. Θα μπορούσαμε να τελειώσουμε το άρθρο ακριβώς εδώ.

Πόσο απέχει αυτή η υπόθεση από την πραγματικότητα πρακτικά και τι συνεπάγεται αυτό; Ακούμε πως μέσα στο καλοκαίρι θα έχει εμβολιαστεί πλήρως περίπου το 65% του συνολικού πληθυσμού. Ενα σημαντικό μέρος του υπόλοιπου είναι παιδιά, που μαθαίνουμε πως εμβολιάζονται σε ολοένα και μικρότερες ηλικίες. Απομένουν, λοιπόν, οι πάσης λογής αρνητές και αυτοί που πρόσκαιρα διστάζουν.

Ας μεταφερθούμε δύο μήνες μπροστά, σε ένα υποθετικό σενάριο έξαρσης τέταρτου κύματος. Οι θάνατοι αυξάνονται, αλλά αφορούν σχεδόν αποκλειστικά ανεμβολίαστους. Κάποιοι παραμένουν αρνητές, άλλοι σπεύδουν να εμβολιαστούν. Οσοι νοσούν αποκτούν με την ανάρρωση ανοσία.
Συμπέρασμα πρώτο: Το στέλεχος «Δ» με την υπεραυξημένη μεταδοτικότητά του φέρνει ακόμη κοντύτερα το τέλος της πανδημίας μέσω της ανοσίας αγέλης – επισπεύδοντας τους εμβολιασμούς από τη μία και τη νόσηση από την άλλη.

Και όμως, αυτές τις ημέρες ο δημόσιος προβληματισμός, που πάλι αρχίζει να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά παράκρουσης στα ΜΜΕ, αφορά το εάν θα ληφθούν νέα μέτρα και πώς αυτά θα διαχωρίζουν τους εμβολιασμένους από τους μη. Είναι μια απολύτως μυωπική και διαβρωτική συζήτηση που, δεδομένων των ανωτέρω, αντιθέτως προκαλεί τα βασικά ερωτήματα: α) Εάν θα πρέπει να ληφθούν τα οποιαδήποτε μέτρα και β) εάν θα είχαν θετική σχέση κόστους/οφέλους ή και οποιοδήποτε όφελος καν.

Πρόταση: Η συζήτηση πρέπει να αλλάξει θέμα. Οι ειδικοί, εάν πρόκειται να συνεισφέρουν σε κάτι, ας μας διαφωτίσουν στο κατά πόσον ένα στέλεχος τόσο μεταδοτικό μπορεί να περιοριστεί σημαντικά με οποιαδήποτε ρεαλιστικά μέτρα (φαίνεται πως όχι).

Ηλθε λοιπόν η ώρα να αποδεχθούμε πως έχουμε όλοι δύο αναπόφευκτες εναλλακτικές ενόψει της αναντίστρεπτης πορείας προς την ανοσία της αγέλης: είτε εμβολιαζόμαστε είτε αποδεχόμαστε ότι κολλάμε και κανείς θεός, πόσο μάλλον κυβέρνηση, μπορεί να το αποτρέψει αυτό επί μακρόν.

Είναι ενδεχομένως μια προσέγγιση που προσκρούει στα ένστικτα των ιατρών (αλλά και των πολιτικών) οι οποίοι δρουν με βάση την πρόληψη, όμως ακόμη και αυτή καθ’ εαυτήν η συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου θα ωθήσει και τους τελευταίους που επρόκειτο ποτέ να εμβολιαστούν, να λάβουν επιτέλους την απόφαση αυτή.

Συμπέρασμα δεύτερο: Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως μια κυβέρνηση έχει ευθύνη να ενημερώσει και να πείσει, αλλά και να διαθέσει όλα τα εμβόλια, πράγμα που πράττει ήδη. Από εκεί και πέρα, θα πρέπει επίσης στο πολύ άμεσο μέλλον να αποδείξει ότι ο κωδικός «ελευθερία» που δόθηκε στο πρόγραμμα εμβολιασμού σημαίνει ακριβώς αυτό.

Εχει χρέος να το πράξει ως η δημοκρατικά εκλεγμένη και αναφερόμενη στους ψηφοφόρους εκτελεστική εξουσία, παρά να υποκατασταθεί ο ρόλος αυτός από άλλα σώματα – και είναι δεδομένο πως θα επιβραβευθεί.

* O κ. Ιναχος Λάζος είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ιδρυτής της DCS Delphic Strategies, συμβουλευτικής εταιρείας επενδυτικών κεφαλαίων.

Πηγή: kathimerini