Πώς ένα καημός σε οδηγεί γονατιστό σε κάτι πιο δυνατό από τις απόψεις σου

Θρήσκος δεν ήταν ποτέ ο πατέρας  μου. Εκκλησία; Μια που πήγε στο γάμο του και μια στη βάφτισή μου… Για το «Χριστός Ανέστη»; Από την αυλή και στη μαγειρίτσα. Και ήταν και ναυτικός, που όσο να ΄ναι μιαν άλλη επαφή με το Θείο την έχουν οι θαλασσοδαρμένοι. Εκείνος ποτέ! Έβλεπε παππάδες κι άλλαζε δρόμο, άκουγε για θαύματα και άλλαζε κουβέντα…
Εκεί κοντά στα 70 του χτυπήθηκε από καρκίνο. Στα πνευμόνια.

«Κάπνιζε ο παππούς…», μας είπαν. Ούτε που το ‘χε δοκιμάσει τους είπαμε, αλλά δεν είχε καμιά σημασία…
Εκείνη τη χρονιά, είδα τον πατέρα μου για πρώτη φορά να κάνει το σταυρό του. Δεν του είπα τίποτα. Τι να πεις τέτοιες ώρες;
Πάνω στο χρόνο της θεραπείας του, μου ζήτησε να τον πάω στην Τήνο. Στη Χάρη της. Και τότε δεν είπα τίποτα… Τον πήγα.
Ανηφόρισε πλάι σε μια γερόντισα, που πάσχιζε έρποντας, με τα γόνατα να φθάσει στην εκκλησιά και όταν μπήκε στον πρόναο μου έκανε νόημα με το χέρι να σταθώ απ’ έξω. Μπήκε, έμεινε λίγην ώρα και βγήκε σχεδόν βουρκωμένος.
Στην επιστροφή με το πλοίο ένοιωσε την ανάγκη να απολογηθεί.

«Ξέρεις… Δεν άλλαξα ξαφνικά. Όχι, τώρα που αρρώστησα να θυμηθώ τον Θεό, αλλά να… Τον Θεό και το σατανά τον έχουμε μέσα μας…», μου είπε και με το βλέμμα του μετρούσε τα κύματα της ζωής που έφευγαν κι εκείνα που έρχονταν…

«Αλλά να… Όταν φτάνεις να ανέβεις γονατιστός έναν ανήφορο για ένα τάμα, δεν πάει ο νους σου τι σε έχει φέρει μέχρις εδώ. Κι αυτά που λένε, που λέμε κάποιοι και ειρωνευόμαστε είναι λόγια της μπουνάτσας. Λόγια που λέγονται εύκολα σαν δεν βρεθείς σε τέτοιες καταστάσεις. Σαν έρθουν οι φουρτούνες…».

Συνέχισε να μιλάει, έτσι αόριστα, δίχως να φθάνει κάπου. Τον είχε συγκλονίσει η γονατιστή γερόντισσα που σερνόταν στον ανήφορο. Για εκείνον και τη στροφή του στα Θεία δεν είπε λέξη.

Τα χρόνια πέρασαν, τον καρκίνο του πνεύμονα τον νίκησε ο πατέρας μου και έζησε ακόμα επτά χρόνια μετά την επίσκεψή μας στην Τήνο. Δεν ήταν θαύμα. Ήταν η ασθένεια, που πήγε να τον γονατίσει και την γονάτισε…

Κι ένα βράδυ, λίγες μέρες πριν κλείσει τα μάτια του, ο πατέρας μου, θέλοντας έτσι απλά να εξομολογηθεί για κάτι που με «έτρωγε» και τον βασάνιζε, μου είπε: «Ξέρεις γιατί πήγαμε τότε στην Τήνο; Για να ζητήσω συγγνώμη. Ήθελα να πω της Παναγιάς, πως αν ήξερε πόσες φορές προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της, θα με είχε συγχωρέσει που δεν το κατάφερα»…Και μάλλον τον συγχωρέσε!

Αφιερωμένο στη σημερινή ημέρα και σε όσους νοιώθουν ένα καημό και ένα μαράζι που τους κάνει να γονατίσουν εκεί που ποτέ δεν έριχναν καν το βλέμμα τους…

Πηγή: ethnos