Συγκλονιστικές αφηγήσεις μεταναστών, που έκαναν την Κρήτη πατρίδα τους!

Οι κακουχίες, ο δύσκολος ξεριζωμός, το ταξίδι στην Κρήτη και το όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Κάποιοι ξεριζώθηκαν από τη χώρα τους κακήν κακώς λόγω πολέμου. Άλλοι έφυγαν λόγω οικονομικών προβλημάτων και στην προσπάθειά τους να βρουν ένα καλύτερο μέλλον βρέθηκαν στην Ελλάδα είτε από επιλογή, είτε γιατί εδώ είχαν γνωστούς και βρήκαν εύκολα δουλειά, είτε γιατί η χώρα μας αποτελεί γι’ αυτούς την πόρτα για την Ευρώπη. Ο λόγος για τους οικονομικούς μετανάστες που αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται στην Ελλάδα και στο νησί μας.

Σήμερα, σας παρουσιάζουμε έξι προσωπικές ιστορίες αλλοδαπών μεταναστών που, ενώ ένιωθαν ότι είχαν φτάσει στο χείλος του γκρεμού, βρήκαν την ελπίδα και τη ζεστασιά στην Κρήτη. Έτσι, μετά το δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι τους, να περάσουν τα σύνορα, οπότε και έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για ένα καλύτερο αύριο, μετά τον σκόπελο της γραφειοκρατίας και αφού έζησαν για αρκετό καιρό ως κυνηγημένοι από τις Αρχές, χωρίς χαρτιά και χωρίς άδεια διαμονής, τώρα πλέον χαίρονται την ελευθερία τους.

Πήραν την άδεια διαμονής, βρήκαν σπίτι και δουλειά, και πια μπορούν να κάνουν όνειρα. Μπορούν να ελπίζουν. Έχουν κάνει τις καλύτερες φιλίες με τους Κρητικούς, οι οποίοι, όπως είπαν, είναι πολύ φιλότιμοι και φιλόξενοι. Τους ενέταξαν στις τοπικές κοινωνίες. Τους δέχτηκαν με χαρά από την πρώτη στιγμή, τους άνοιξαν τα σπίτια τους και τους πήραν στις δουλειές τους, με τους ίδιους να μην έχουν νιώσει ούτε για μια στιγμή αυτό που λέμε ρατσισμός και κοινωνικός αποκλεισμός.

Μιλώντας στη “Νέα Κρήτη”, εξιστορούν τις περιπέτειες που έζησαν όταν πήραν την απόφαση να ξεκινήσουν το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς, αφήνοντας πίσω το βιος τους, τις οικογένειες και τα σπίτια τους, αλλά και τις κακουχίες και τις δυσκολίες που βίωσαν, στιγμές όμως που μένουν ως μια δυσάρεστη ανάμνηση αφού πλέον σίγουρα έχουν κάνει μια νέα ευχάριστη αρχή στη ζωή τους.

Ένας Πακιστανός που… μιλάει Κρητικά!

Αν τον ακούσεις να μιλά, θα νομίσεις ότι είναι Κρητικός. Ο λόγος για τον Αμπάς από το Πακιστάν, ο οποίος ήρθε στην Κρήτη το 2010 στην ευαίσθητη ηλικία των 14 χρονών. Η ζωή στη χώρα του και η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν του επέτρεπαν να μείνει άλλο εκεί. Ως μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας, αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο και να φύγει από τη χώρα του σε πολύ μικρή ηλικία για να δουλέψει και να βοηθήσει τόσο τους γονείς όσο και τα υπόλοιπα τέσσερα αδέλφια του. Τα χρήματά όμως δεν έφταναν και η κατάσταση στο Πακιστάν δυσκόλευε όλο και πιο πολύ. Η μόνη λύση ήταν να φύγει και να αναζητήσει αλλού ένα καλύτερο μέλλον. Ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως μας λέει, βρέθηκε μόνος σε μια ξένη χώρα, την Ελλάδα, όπου έπρεπε να αρχίσει τη ζωή του από το μηδέν, αλλά και να αποκτήσει ταυτότητα.

Σήμερα είναι 25 χρονών. Βρίσκεται στην Κρήτη, που ήταν και επιλογή του να έρθει πριν 11 χρόνια. Μιλά άπταιστα Ελληνικά και δη με κρητική προφορά. Αφού αν τον ακούσει κανείς νομίζει ότι είναι πραγματικό Κρητικάκι. Έχει φτιάξει τη ζωή του και καταφέρνει με τα χρήματα που βγάζει να συντηρεί και την οικογένειά του που έχει μείνει πίσω στο Πακιστάν. Όλα αυτά όμως έγιναν με πολύ κόπο και προσωπική θυσία από τον ίδιο, όπως μας λέει, περιγράφοντας την ιστορία της μετανάστευσής του.

«Ήρθα εδώ για να στηρίξω την οικογένειά μου. Ήθελα να δουλέψω. Είμαστε πέντε αδέλφια και όλα έχουν μείνει πίσω στο Πακιστάν. Είχα ανάγκη να δουλέψω για να ζήσω. Η χώρα μου δεν είχε να μου προσφέρει αυτή τη δυνατότητα. Το σχολείο το άφησα. Ήθελα να έρθω στην Ελλάδα. Ήρθα παράνομα. Ταλαιπωρήθηκα. Δεν ήξερα αν θα ζήσω, αν θα καταφέρω να γυρίσω σπίτι μου ζωντανός. Όταν έφυγα από την πατρίδα μου βρέθηκα αντιμέτωπος με μεγάλες περιπέτειες, ταξιδεύοντας με τη βάρκα μέχρι να καταφέρω να έρθω στην Κρήτη. Κινδύνεψα πολλές φορές. Θυμάμαι 20 μέρες περπατούσα, πέρασα θάλασσες, ποτάμια και βουνά. Δύσκολες στιγμές. Πολλοί έχουν πεθάνει. Δεν άντεξαν. Έμπαινα στα λεωφορεία και φοβόμουν μη με αντιληφθούν και με συλλάβουν. Ήταν πολύ δύσκολο. Ήμουν και πολύ μικρός όταν πέρασα τα σύνορα. Είχα όμως ελπίδες και όνειρα. Ήθελα να έρθω στην Ελλάδα και το κατάφερα. Όλα αυτά πέρασαν πια και είναι μόνο μια ανάμνηση ίσως λίγο πικρή», μας λέει και προσθέτει: «Όταν έφτασα στην Κρήτη, τοτεσάς δεν είχα τόπο να κοιμηθώ. Δεν είχα να φάω τις πρώτες μέρες. Ήμουν ξένος ανάμεσα σε ξένους. Μόνος, ανήμπορος και αρκετά κουρασμένος από τις κακουχίες και την ταλαιπωρία που πέρασα ταξιδεύοντας τόσες μέρες. Μετά βρήκα κάποιους συγχωριανούς μου που νοίκιαζαν σπίτι στη Θέρισο. Κοιμόμασταν, θυμάμαι, πέντε νοματαίοι σε ένα δωμάτιο.

Δεν είχα όμως τοτεσάς χρήματα να βοηθάω και έπρεπε κάτι να κάνω. Να σταθώ στα πόδια μου. Στην αρχή μού έστελνε ο πατέρας μου ό,τι περίσσευε από το υστέρημά του. Όμως, αυτά ίσα-ίσα φτάνανε για να φάω κάτι το πρωί και το βράδυ. Να περάσω δύο μήνες. Στην αρχή δε σας κρύβω πως απογοητεύτηκα και ήθελα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου. Οι φίλοι μου όμως μου έλεγαν να κάτσω να το παλέψω. Και αυτό έκανα.

Τοτεσάς θυμάμαι δίνανε κόκκινη κάρτα (άσυλο). Πήγα κάνα δυο φορές στην αρμόδια υπηρεσία. Μου ζητούσαν ενοικιαστήριο του σπιτιού και διάφορα άλλα δικαιολογητικά, που δεν είχα. Πόμεινα λοιπόν 10 χρόνια να ζω παράνομος εδώ. Με έπιασε η Αστυνομία, με κρατήσανε τέσσερις μέρες και μου δώσανε ένα χαρτί να φύγω από την Ελλάδα.

Άνεργος έμεινα 5-6 μήνες. Άλλη μια φορά έκαναν έλεγχο στη δουλειά, με ανακάλυψαν και ήθελαν να επιβάλουν πρόστιμο στο αφεντικό μου. Εδά δυο χρόνια κατάφερα να έχω στα χέρια μου την άδεια.

Αργότερα έπιασα δουλειά ως μελισσοκόμος στις Αλόιδες Ρεθύμνου και εκεί δουλεύω τώρα εννέα χρόνια με 40 ευρώ μεροκάματο. Μένω στο Ηράκλειο και πηγαινοερχόμαστε στο Ρέθυμνο. Οι άνθρωποι στους οποίους δουλεύω με βοήθησαν πάρα πολύ και οικονομικά αλλά και σε όποια άλλη ανάγκη ή πρόβλημα είχα. Μου έδιναν χρήματα, μου έπαιρναν ρούχα. Τους σέβομαι. Μπορεί η οικογένειά μου να είναι στο Πακιστάν, όμως αυτοί οι άνθρωποι μού δίνουν ένα κομμάτι ψωμί και ζω. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Τα αφεντικά μου είναι πολλοί καλοί άνθρωποι και με βοήθησαν να φτιάξω τη ζωή μου. Βγάζω τα έξοδά μου και τα υπόλοιπα τα στέλνω στους γονείς μου, και έτσι επιβιώνουμε. Ο πατέρας μου δουλεύει ως αγρότης στη χώρα μου. Στέλνω κι εγώ ό,τι μπορώ για να τους συντηρήσω».

Το αύριο

Στην ερώτησή μας πώς σκέφτεται το μέλλον του, ο Αμπάς μάς εξομολογείται την αγάπη του για την Ελλάδα και το ότι θα ήθελε να μείνει για πάντα εδώ, με το πρόσωπό του να φωτίζεται από χαρά.

«Θέλω να ξομείνω στην Ελλάδα μέχρι να πεθάνω. Μου αρέσει πάρα πολύ εδώ. Με όποιους Έλληνες έχω σμίξει μου έχουν φερθεί καλά. Έχω κάνει πολλές φιλίες και παρέες εδώ. Τα αφεντικά μου με βοηθάνε σαν το κοπέλι τους. Θέλω επίσης να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια εδώ. Δεν έχω πρόβλημα να παντρευτώ Κρητικιά. Αγαπώ την Ελλάδα και την Κρήτη. Εδώ μεγάλωσα, αν σκεφτεί κανείς ότι ζω εδώ από 14 χρονών. Πήγα στην πατρίδα μου μετά από 10 χρόνια. Έκατσα 20 μέρες εκεί, αλλά με μεγάλο ζόρι. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί. Ζορίστηκα, έφυγα, γύρισα στην Κρήτη και δε θέλω να ξαναφύγω ποτέ».

Για όσα ακούγονται για τους συμπατριώτες τους, γεγονότα που κάνουν πολλούς Έλληνες δύσπιστους στο να δεχτούν τους μετανάστες στη χώρα μας, καθώς επίσης και για την ταλαιπωρία που βιώνουν οι αλλοδαποί μετανάστες έως ότου πάρουν στα χέρια τους την πολυπόθητη άδεια διαμονής για να πάψουν να ζουν ως κυνηγημένοι, τόνισε πως «εγώ προσωπικά από τις φασαρίες θέλω να μείνω μακριά. Είμαι ξένος, δε θέλω να κάνω κάτι άσχημο εδώ. Αυτή τη στιγμή συμπατριώτες μου που δεν έχουν χαρτιά, ούτε άσυλο, ούτε άδεια δηλαδή, φοβούνται να πορίσουν από το σπίτι που μένουν εδώ όξω. Αυτά τα παιδιά εδώ και 10, 13 και παραπάνω χρόνια περιμένουνε πότε θα τους επιτρέψει ο νόμος να ζήσουν ελεύθεροι. Για όλα αυτά τα παιδιά πρέπει να γίνει κάτι, ώστε να ζουν νόμιμα εδώ. Πρέπει να γίνει ένα σωστό κουμάντο. Όπου και να πάνε ζητάει το αφεντικό χαρτιά ώστε να μην έχει κανείς πρόβλημα. Και αν βρουν κάπου δουλειά, το κάνουν στα κρυφά και φοβούνται μην τους πιάσει η Αστυνομία. Έχουν όμως ανάγκη να δουλέψουν, να ζήσουν.

Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω την Ελλάδα. Με έχει βοηθήσει και δεν έχω κανένα παράπονο. Τώρα, για τα όσα ακούγονται για εμάς τους Πακιστανούς, θέλω να πω πως όπου κι αν πας υπάρχουν και καλοί και κακοί άνθρωποι. Απλά θα ήθελα να πω ότι πολλές φορές σε σχέση με το αν κάνει κάποιος Αφγανός ή κάποιος από το Μπαγκλαντές κ.λπ. μια κλεψά ή κάτι άλλο παράνομο, επειδή δεν έχει χαρτιά να αποδείξει την ταυτότητα και την καταγωγή του, λέει πως είναι από το Πακιστάν και έτσι τα ρίχνουν όλα στους Πακιστανούς. Τα παιδιά από τη χώρα μου δουλεύουν στα χωράφια, παίρνουν 20 ευρώ και κάνουν τον σταυρό τους που έχουν να φάνε και που ζούνε».

Διαβάστε περισσότερες ιστορίες σαν αυτήν στο NeaKriti.