Στην Κρήτη ακόμα και οι ντόπιοι είμαστε… φιλοξενούμενοι!

«Πόσες μέρες χρειάζονται;» είναι ίσως η δεύτερη πιο συνηθισμένη ερώτηση για οποιονδήποτε τουριστικό προορισμό. Η πρώτη είναι: «Είναι καλά εκεί;», αλλά αν μιλάμε για την Κρήτη μάλλον την προσπερνάμε, όλοι ξέρουν την απάντηση σε αυτό, ακόμα και κάποιος που δεν έχει πάει ποτέ. Η Κρήτη προκαλεί δέος στον επισκέπτη με το μέγεθός της, ένα δέος το οποίο επιφυλάσσει ακόμα και στους κατοίκους της.

Επίσης η Κρήτη μπορεί να προκαλέσει και άλλες μορφές δέους, τα έχει πει καλύτερα από όλους μας το αγαπημένο τέκνο του νησιού, ο Νίκος Καζαντζάκης: «Το μυστήριο της Κρήτης είναι βαθύ. Όποιος πατήσει το νησί ετούτο νιώθει μυστηριώδη δύναμη, ζεστή αγαθή, να διακλαδίζεται στις φλέβες του και την ψυχή του να μεγαλώνει».

Η μεταφυσική περιγραφή που δίνει ο Καζαντζάκης για την εμπειρία που βιώνει οποιοσδήποτε βρεθεί στην Κρήτη είναι μονόδρομος, αν θέλει κάποιος να εξηγήσει την πολυπλοκότητα αυτή της γωνιάς στεριάς στη μέση της Μεσογείου. Μια πολυπλοκότητα η οποία μπορεί να εξηγηθεί μόνο με απλά πράγματα σε μια απόπειρα να αποδομηθεί, να γίνουν λιανά τα πράγματα.

Μια δίστιχη μαντινάδα, ένας ταπεινός μεζές ο οποίος μπορεί να είναι μερικά ωμά φύλλα αγριαγκινάρας, εγκιβωτίζουν στην απλότητά τους ό,τι μπορεί να σημαίνει η Κρήτη για αυτόν που τη βιώνει. Δεν χρειάζονται πολλά για να ζήσεις την Κρήτη, αρκεί να αφεθείς στη γοητεία της και αυτή θα σε καθοδηγήσει. Αν μη τι άλλο, η κρητική φιλοξενία δεν είναι ένα ακόμα κλισέ, είναι γεγονός το οποίο ζούμε ακόμα και όσοι μεγαλώσαμε εκεί.

Έναν τόπο τόσο μεγάλο, ποτέ κανείς δεν μπορεί να πει με ειλικρίνεια ότι τον κατέχει. Ακόμα και όσοι έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε τούτο το νησί, δεν παύουν να ανακαλύπτουν συνεχώς καινούργια πράγματα. Γι’ αυτό είμαστε όλοι φιλοξενούμενοι στην Κρήτη, επειδή τη μαθαίνουμε συνέχεια. Με τον ίδιο τρόπο που μας κάνει εμάς τους Κρητικούς να νιώθουμε «ξένοι», με τον ίδιο κάνει και τους τουρίστες, τους «ξενομερίτες», να νιώθουν Κρητικοί μετά από ελάχιστες στιγμές από τη στιγμή που θα πατήσουν το πόδι τους στο νησί, αυτή είναι και η ισορροπία που επιβάλλει στα πράγματα και τα συναισθήματα.

Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ισορροπία εκφράζεται κι από τα βιώματα όλων όσων βρίσκονται στο νησί μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, χειμώνα-καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο. Δεν υπάρχουν μέρη και εμπειρίες ξεχωριστές για τουρίστες και ντόπιους. Από τα Φαλάσαρνα μέχρι το Βάι δεν υπάρχουν τουριστικές και μη τουριστικές παραλίες το καλοκαίρι, δεν υπάρχουν μυστικά ντόπιων γιατί όλα είναι γνωστά, ένα νησί που παραμένει ανοιχτό βιβλίο.

Ένα ανοιχτό βιβλίο 4 εποχών γιατί οι παραλίες της Κρήτης, όσο υπέροχες κι αν είναι, είναι μονάχα ένα πολύ μικρό κομμάτι της, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσοι αρπάζουμε τις ευκαιρίες που μας δίνουν τριήμερα και αργίες για να ακούσουμε ακόμα μία φορά τις μυρωδιές της Κρήτης, δεν κοιτάζουμε στο ημερολόγιο τι μήνα έχουμε. Όλα όσα συνιστούν την Κρήτη σε αυτό που είναι, είναι παρόντα και στην καρδιά του χειμώνα.

Από τη γαστρονομία μέχρι τους ανθρώπους της, το πιο σημαντικό από όλα, είναι πάντα εκεί και μας περιμένουν να μας φιλέψουν και να μας αγκαλιάσουν. Δεν έχει σημασία αν θα είναι μόνο για τρεις μέρες τον χειμώνα ή δύο εβδομάδες το καλοκαίρι. Έτσι κι αλλιώς πάντα επιστρέφουμε, όπως επιστρέφουν και όλοι όσοι έρχονται έστω και μια φορά στην Κρήτη, γιατί σημασία δεν έχει πόσο θα κάτσουμε, αλλά ότι θα ξαναγυρίσουμε σε αυτή.

Πηγή: newsbomb