Η προχθεσινή «κραυγή αγωνίας» των γιατρών του νοσοκομείου Ρεθύμνου, αλλά και πολιτών που διεκδικούν το καθολικό δικαίωμα στην Υγεία , για το λειτουργικό black out του μοναδικού νοσηλευτικού ιδρύματος του Νομού, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ωραιοποίησης της κατάστασης ή υποτίμησης του τεράστιου κινδύνου για τη Δημόσια Υγεία στον τόπο μας. Ευτυχώς δεν ακολούθησε η συνήθης προσπάθεια των κυβερνητικών παραγόντων να κατηγορηθούν οι εκπρόσωποι των γιατρών για υπερβολές και πολιτικές σκοπιμότητες. Όταν σε ένα δευτεροβάθμιο νοσοκομείο δεν πραγματοποιούνται εδώ και 2,5 χρόνια τακτικά χειρουργεία και αυτή την περίοδο υπάρχει πρόβλημα έγκαιρης αντιμετώπισης ακόμα και έκτακτων χειρουργικών περιστατικών, τότε έχουμε μεγάλη κρίση που απαιτεί επείγουσα αντιμετώπιση. Το δράμα είναι ότι η εικόνα του νοσοκομείου Ρεθύμνου δεν είναι πιά εξαίρεση αλλά ο κανόνας για τα περισσότερα νοσοκομεία της επαρχίας. Και όπως σωστά επεσήμαναν οι διευθυντές των κρίσιμων τμημάτων του νοσοκομείου, η Ένωση Γιατρών ΕΣΥ και ο εκπρόσωπος της ΟΕΝΓΕ, χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας στο ΕΣΥ και γενναία κίνητρα προσέλκυσης ιατρικού δυναμικού στα υποστελεχωμένα τμήματα όλης της χώρας. Αν δεν ανακοπεί – με σχέδιο και συγκεκριμένα θεσμικά βήματα – η τάση παραίτησης και φυγής γιατρών από το ΕΣΥ, αν δεν σταματήσει η ιατρική μετανάστευση στο εξωτερικό, αν δεν αναβαθμιστούν οι συνθήκες εργασίας, αμοιβής και εκπαίδευσης των νέων γιατρών, σε λίγο καιρό η διαλυτική κατάσταση στη δημόσια περίθαλψη θα είναι μη αναστρέψιμη.
Τα κυβερνητικά αντανακλαστικά είναι τραγικά ανεπαρκή. Αντί για δράσεις έκτακτης ανάγκης με στόχο την επιβίωση και ενδυνάμωση του ΕΣΥ, ψάχνει δικαιολογίες και αναζητά ματαίως τη λύση στην εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό κυβερνητικό σχέδιο. Και αυτό εξηγεί το γεγονός ότι μετά από 3 χρόνια υποτιθέμενης «θωράκισης» του ΕΣΥ, έχει μετατραπεί σε «άγονη ζώνη» όλη η χώρα.
Τώρα λοιπόν, χωρίς άλλη καθυστέρηση, είναι αναγκαίο ένα νέο «σήμα» βιωσιμότητας, ανάπτυξης και προοπτικής για το δημόσιο σύστημα υγείας. Και ένα νέο πλαίσιο κινήτρων άμεσης εφαρμογής για δομές του ΕΣΥ που είναι υπό κατάρρευση, όπως το νοσοκομείο Ρεθύμνου. Γιατί προφανώς, με τα σημερινά εργασιακά και μισθολογικά δεδομένα, δεν αρκεί η προκήρυξη μόνιμων ιατρικών θέσεων. Η «διάγνωση» του προβλήματος έχει γίνει. Το κρίσιμο είναι η κατάλληλη «θεραπεία». Και αυτή, για να είμαστε ειλικρινείς, προϋποθέτει διαφορετική υγειονομική στρατηγική, απαιτεί σοβαρή επένδυση στο ΕΣΥ και στους ανθρώπους του, θέλει προοδευτική διακυβέρνηση στη χώρα.
