Τα… Λιμπιτάκια του ΝΟ Ρεθύμνου!

Η οικογένεια Λιμπιτάκη, δεν έχει παράδοση στον αθλητισμό. Τρέφει όμως μεγάλο θαυμασμό στους αθλητές. Είναι μία εξαμελής οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Τρία κορίτσια που συμμετέχουν στις ομάδες διαφόρων κατηγοριών της υδατοσφαίρισης του Ναυτικού ομίλου Ρεθύμνου: τη Στέλλα (γεν. 2000), την Άννα (2004) και τη Βαγγελιώ (2009) και τον Βασίλη (2005), που επίσης ασχολείται με το πόλο. Φέτος, αγωνίζεται με το σκουφάκι του ΝΟ Χανίων με υποσχετική για ένα χρόνο. Τέσσερα παιδιά με μεγάλη αγάπη για το άθλημα.

Ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό εντελώς τυχαία. Η μητέρα τους Ευαγγελία Βογιατζάκη, θυμάται: «Θέλαμε να γυμνάζονται για να έχουν καλή φυσική κατάσταση. Απέναντι από το σπίτι μας είναι το κολυμβητήριο. Ξεκίνησε, λοιπόν,  η Στέλλα όταν ήταν 8 χρονών για να μάθει κολύμπι και να περνάει η ώρα της δημιουργικά. Σε 3 μήνες ακολούθησαν και τα δύο επόμενα. Η Άννα και ο Βασίλης. Η Στέλλα, η μεγαλύτερη, μετά από δύο χρόνια κολύμβησης δε μπορούσε να συνεχίσει γιατί οι ώρες των αγγλικών ήταν ίδιες με της κολύμβησης.

Τότε, λοιπόν, βρέθηκε στο δρόμο μας ο Κώστας Χατζηδάκης, ο οποίος πάντα έβρισκε λύσεις για να κρατάει τα παιδιά στο χώρο της πισίνας. Αυτός  με παρότρυνε να ξεκινήσει η Στέλλα πόλο για να βολεύεται στις ώρες και να μη σταματήσει τον αθλητισμό. Η αλήθεια είναι ότι το άθλημα αυτό δεν το είχα στο μυαλό μου. Στην οικογένειά μας ασχολούμασταν με το πιάνο και τα γαλλικά, ο αθλητισμός σαν προοπτική δεν ήταν στα ενδιαφέροντά μας).

Έτσι και  έγινε η αρχή. Και κάπως έτσι ακολούθησαν και τα άλλα μου παιδιά.

Το πόλο στο μικρό Ρέθυμνο φάνταζε ωραίο.  Τα παιδιά διασκέδαζαν.  Η ομάδα τα γέμιζε. Η ανατροφοδότηση των προπονητών ήταν ελπιδοφόρα.

Βλέποντας τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια της η Βαγγελιώ άφησε την κολύμβηση και ξεκίνησε κι αυτή πόλο.

Να συμπληρώσω εδώ,  ότι όταν ξεκίνησε η Στέλλα το πόλο μπήκε σε ομάδα με αγόρια,  γιατί δεν υπήρχε κάποιο κοριτσάκι στην κατηγορία της. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο και κάποια στιγμή θεώρησα ότι θα σταματούσε. Όμως το γραφτό ήταν να το ξεπεράσει γιατί είναι δυναμικό παιδί και να πάρει στην πλάτη της και τα αδέλφια της.

Πρέπει να τονίσω ότι ποτέ δεν πίεσα τα παιδιά να μείνουν στο άθλημα. Άλλωστε εγώ και ο σύζυγός μου δεν είχαμε γνώσεις γι αυτό. Όμως ήμασταν δίπλα τους σε ότι κι αν συνέβαινε κι έτσι προχωρήσαμε παρακάτω. Αγάπησαν αυτό που έκαναν και θέλησαν να το εξελίξουν».

-Περιγράψτε μας  ένα 24ωρο των κοριτσιών και της οικογένειας.

«Η μέρα ξεκινάει με το σχολείο για την Άννα και τη Βαγγελιώ. Η Στέλλα είναι τεταρτοετής φοιτήτρια φιλολογίας. Το μεσημέρι φροντιστήρια και το βράδυ από τις 20:30 περίπου γυμναστήρια και πόλο μέχρι τις 23:00. Μέσα σε όλο αυτό φυσικά συμμετέχουμε όλα τα μέλη της οικογένειας. Έχουν τη συμπαράστασή μας. Ακούμε τις χαρές τους αλλά και τις γκρίνιες τους μετά από κάθε προπόνηση ή και πριν από αυτήν.

Για παράδειγμα: κάνει κρύο, πως θα πάω, είμαι κουρασμένη. Όμως, μόνο που τα λένε γιατί τελικά πάνε με δική τους θέληση.

Κι όταν γυρίσουν: έπαιξα καλά, δεν τα πήγα πολύ καλά, τι θα φάμε;  κ.τ.λ.

Αυτό γίνεται κάθε μέρα εδώ και 13 χρόνια. Γιορτές και αργίες δεν υπάρχουν για μας. Προτεραιότητα στη ζωή μας το πόλο και οι αποστολές με τις ομάδες.

Εδώ και πολλά χρόνια, κάθε Σαββατοκύριακο κάποιο από τα παιδιά, για να μην πω όλα, ταξιδεύει για αγώνες. Και πάντα η ίδια ανυπομονησία και αγωνία για το παιχνίδι.

Να παίξουν καλά και να βοηθήσουν την ομάδα. Στο σπίτι μας ό,τι μαξιλάρι υπάρχει, έχει χρησιμοποιηθεί σαν μπάλα υδατοσφαίρισης για να ανταλλάξουν μεταξύ τους τεχνικές.

Η πιο ωραία στιγμή της ημέρας θα μπορούσα να πω ότι είναι το βράδυ που γυρίζουν όλα από την προπόνηση γύρω στις 23:00. Τότε αρχίζουν να συζητάνε μεταξύ τους τι έκανε ο καθένας και τι θα μπορούσε να βελτιώσει. Νομίζω ότι έτσι χαλαρώνουν. Ο ένας δίνει στον άλλο συμβουλές . Κι αλήθεια εγώ τα απολαμβάνω. Είμαι χαρούμενη όταν είναι κι αυτά και στεναχωριέμαι όταν λυπούνται. Και πιστέψτε με, όλα αυτά τα χρόνια με αφορμή το πόλο, πότε κλαίμε και πότε γελάμε. Η Στέλλα και η Άννα είχαν πάρει μεγάλη χαρά όταν βγήκαν δεύτερες στην κατηγορία τους το 2017. Η Στέλλα στις νέες γυναίκες και η Άννα στις μινι κορασίδες. Η Βαγγελιώ καμαρώνει που στελεχώνει το ρόστερ της Α1.

Αισθάνομαι ότι πρέπει να σταματήσω να μιλάω αλλά μέσα από αυτή την κουβέντα διαπιστώνω κι εγώ πόσο πολύ αυτό το άθλημα έχει γεμίσει τη ζωή μας».

-Ποια είναι τα όνειρά τους και οι αθλητικές τους φιλοδοξίες.

«Τα όνειρά τους: Θέλουν να παίξουν πόλο. Να βρίσκονται σε ομάδα και να έχουν ενεργή συμμετοχή. Αθλητικές φιλοδοξίες: Κάθε χρόνο πιο βελτιωμένες και πιο αξιοπρεπείς».

-Ποιοι οι αθλητές και οι αθλήτριες που θαυμάζουν;

«Η Χρυσή Διαμαντοπούλου: πρότυπο ιδανικού αθλητή. Μία αθλήτρια- πρότυπο που συνδυάζει πρωταθλητισμό και σπουδές. Από τα πιο γλυκά παιδιά της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Αθλητή, τον μεγάλο Στυλιανό Αργυρόπουλο –  Κανακάκη. Τον καμαρώσαμε όλοι μαζί στους Ολυμπιακούς αγώνες από την τηλεόραση και το όνομά του ακούγεται συχνά στις συζητήσεις των παιδιών».

-Καλύπτει το Ρέθυμνο τα όνειρα τους.

«Το Ρεθυμνάκι και ο ΝΟΡ μας έκαναν να αγαπήσουμε όλοι μαζί το άθλημα. Μας αγκάλιασαν και μας μύησαν σε αυτό. Σίγουρα σε μια μεγαλύτερη  πόλη  ή μια πρωτεύουσα έχεις άλλες ευκαιρίες. Εμείς, όμως, θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και ποτέ δε ξέρεις. Ο αθλητισμός έχει μεγάλη εξέλιξη, άλλωστε, στο Ρέθυμνο. Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους και το βασικότερο, είναι  δίπλα τους. Πιστεύουν ότι μπορεί να εξελιχθεί κι άλλο μέσα από παιδεία αλλά και διαφήμιση. Αυτό θεωρούν ότι ισχύει για όλη τη χώρα. Επίσης, οι επιτυχίες στην υδατοσφαίριση το καλοκαίρι που μας πέρασε, είναι μια τρανή απόδειξη. Τα αγαθά κόποις κτώνται έλεγαν οι αρχαίοι μας. Η Εθνική μας  ομάδα των γυναικών,  σίγουρα κοπίασε για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Αισθανόμαστε απέραντο θαυμασμό για αυτή».