Ρέθυμνο: Προσευχήθηκαν για τους πεσόντες αεροπόρους-Το κήρυγμα του παπα-Ανδρέα που συγκίνησε | ΦΩΤΟ

Τελέστη και φέτος η καθιερωμένη λειτουργία μόνο για άνδρες στην εκκλησία του Αη Γιώργη στα Ανώγεια, με την προσευχή στη μνήμη των πεσόντων αεροπόρων της χώρα.

Μεταξύ των ηρώων που μνημονεύθηκαν ήταν και ο Ανωγειανός Ζαχαρίας Δραμουντάνης που έπεσε με το αεροπλάνο του το 1954.

“Σεβασμό στους αετούς μας με τα σιδερένια φτερά και την ακλόνητη πίστη”, είπε ο παπα – Ανδρέας στο συγκινητικό κήρυγμά του.

Το κήρυγμα του παπα- Ανδρέα:

“Καλωσορίζει κι απόψε ο Άι γιώργης μας όλους εμάς, που από τούτο τον τόπο στα ψηλά του Ψηλορείτη μπορούμε και βλέπουμε πιο μακριά στον ορίζοντα, που τόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος.

Κι όλοι εμείς καλωσορίζουμε τους αξιωματικούς μας που βρίσκονται,  απόψε αναμεταξύ μας, για να τιμήσουμε, να μνημονεύσουμε και να λειτουργήσουμε για τις ψυχές όλων των ηρώων μας αεροπόρων, που με απόλυτη γνώση για το τι σημαίνει Ελλάδα, Πατρίδα, Σύνορα πίστη, οικογένεια, υπερασπίστηκαν   και θυσίασαν, κάθε γήινο,

ώστε να μπορέσουν να μας χαρίσουν ελπίδα, θαυμασμό, αναμονή, ασφάλεια μα πάνω από όλα συνέχεια της ύπαρξης του τόπου τούτου και των σπιτικών μας. Αετοί, όπως τους χαρακτηρίζουν οι Έλληνες τους πιλότους μας, της πολεμικής μας Αεροπορίας.

Άγγελοι με σιδερένια φτερά θέλω να πιστεύω προσωπικά, μιας και ο ρόλος τους, είναι να βρίσκονται στον Ελληνικό ουρανό, λίγο κάτω από το θεό μας, λίγο πάνω από εμάς

και με θέληση ψυχή μα και τόσες αντοχές, να επιβεβαιώνουν συνεχώς, ότι η χώρα τούτη, από ανώνυμους, πιστούς, μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει.

Από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι Έλληνες πιλότοι, είχαν καταφέρει να κερδίσουν το θαυμασμό των άλλων λαών, για το πάθος τους, τις δεξιότητες τους κυρίως όμως για το ότι άφηναν πίσω τους το εγώ, προτείνοντας μπροστά, το ΕΜΕΙΣ.

Το Εμείς της Θάλασσας, το Εμείς του Ουρανού, το Εμείς της γης, των αγώνων, των ηρώων, των γερόντων, των παιδιών, των σκολειών, το εμείς της οικογένειας, των καμπαναριών και των εικονοστασιών, των εθίμων και του ελληνικού ήθους, το εμείς του πολιτισμού και της γνώσης, του ιδρώτα και της μάνας, το εμείς του πατέρα και των ευχών, το εμείς της φιλίας και της αγάπης, της ελπίδας και των ονείρων, του αγέρα και ενός ήλιου, που από την ύπαρξη του, γνωρίζει τόσο καλά πως πρέπει να φωτίζει και να ζεσταίνει μια χώρα, που ποτέ δε ζήτησε τίποτα περισσότερο, πέρα από το να έχει στο κάθε σήμερα και στο κάθε αύριο της, έτοιμους, ζεστούς και αληθινούς ανθρώπους.

Αυτό το ΕΜΕΙΣ,

υπερασπίστηκαν οι πεσόντες αεροπόροι μας και αυτό το εμείς υπερασπίζονται τα νιάτα μας, που βρίσκονται μέσα στα αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας.

Αυτό το ε, επιβάλλεται να περισώσουμε αδέρφια μου ως ένδειξη τιμής και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ σε όλους εκείνους που μας το διαφύλαξαν και μας το χάρισαν.

Έλληνες Πιλότοι, που σε κάθε κάλεσμα βρέθηκαν σε ελάχιστα λεπτά, πίσω από το πηδάλιο και με φουλ τις μηχανές, έφτασαν στα σύννεφα, για να προστατέψουν το στέμμα που έχει στο κεφάλι του κάθε ένας από εμάς εδώ στη γη της Ελλάδας.

Γιατί συνάνθρωποι και αδέρφια μου, ο κάθε ένας από εμάς έχει χτίσει το δικό του βασίλειο, ψυχής, καρδιάς, οικογένειας, αισθανόμενος πως οφείλει να το υπερασπιστεί και να το προστατεύσει.

Σε τούτο το χρέος της προστασίας συνεπίκουροι, αδερφοποιητοί χωρίς φανφάρες και σημαιάκια, στέκονται οι Έλληνες πιλότοι μας, οι ήρωες που χάθηκαν είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρούς πολέμων.

Αυτό το χρέος το δικό μας για το βασίλειο μας, το κάμανε χρέος και δικό τους, αφήνοντας τις περισσότερες φορές πίσω το δικό τους βασίλειο, για να αποδείξουν ότι τα δικά μας παιδιά ήταν και δικά τους, για να αποδείξουν το μεγαλείο, η κάθε Ελληνική οικογένεια και το κάθε κομμάτι Ελληνικής γης που δεν είναι δικό μας, αξίζει να το βλέπουμε, να το νιώθουμε μα και να το προστατεύομαι ως να ‘τανε δικό μας.

Αυτό είναι που πρέπει να υπερασπιστούμε,  αν θέλουμε πραγματικά το μνημόσυνο στους αεροπόρους μας, που χάθηκαν, από τις αγκαλιές των παιδιών τους και των γονιών τους, για όλους εμάς, να έχει αλήθεια και σεβασμό.  Να υπερασπιστούμε δηλαδή την καθολικότητα και όχι την ατομικότητα. Να υπερασπιστούμε τη σημαία μας και όχι την προσωπική μας περιουσία, να δώσουμε από το πιάτο μας φαγητό κι ας μη χορτάσουμε οι ίδιοι.  Σύμφωνα με τα επίσημα Αρχεία του Υπουργείου Πολέμου του Ηνωμένου Βασιλείου, στα Αρχεία του στρατοπέδου «Stalag Lugt III» που λειτούργησε από το 1942 έως το 1945 στην πόλη Ζάγκαν της κατεχόμενης Πολωνίας και στο οποίο κρατήθηκαν εκατοντάδες αεροπόροι αιχμάλωτοι πολέμου των Συμμάχων, μεταξύ τους υπήρξαν και Έλληνες. Σε ένα στρατόπεδο αιχμάλωτοι, αεροπόροι από διαφορετικές χώρες, αλλά ΣΥΜΜΑΧΟΙ.

Συμμαχήσανε δηλαδή κατά του ενός εχθρού που εκείνη την εποχή ήταν ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της Γερμανίας.  Συμμαχήσανε και ας μη μιλούσαν την ίδια γλώσσα αλλά ήταν έτοιμοι.

Έτοιμοι, όπως είχε αναφέρει και ο ήρωας μας, αεροπόρος μας Γιώργος Μπαλταδώρος για τους Έλληνες Πιλότους… «Είμαστε πάντα έτοιμοι…»  Αυτό είχε πει. Και τι σημαίνει αδέρφια μου έτοιμος.

Έτοιμος είναι εκείνος που δεν υπολογίζει το τώρα, δεν λυγίζει μπροστά στα προσωπικά του όνειρα,  δεν εγκαταλείπει φοβούμενος την προσωπική απώλεια ή τον πόνο.  Έτοιμος είναι εκείνος που λέει ΠΑΜΕ. Που χαμογελάει μπροστά στο άγνωστο μιας και του αρκεί η σκέψη και μόνο, ότι με τον αγώνα του, ίσως και τη θυσία του θα χαρίσει το χαμόγελο, τη ζωή, τη λύτρωση, το αύριο σε όλους τους άλλους, που αν και δεν είναι η οικογένεια του, τους νοιάζεται ως οικογένεια του. Να ακόμη μια λέξη υπέροχη, θεάρεστη.

Η λέξη ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ.

Να νοιαζόμαστε αδέρφια μου, να νοιαζόμαστε και να μην ξεχνιόμαστε, διότι όποιος ξεχνιέται δεν μπορεί ούτε να δικαιούται μα ούτε και να ελπίζει.  Δεν μπορεί όποιος δεν νοιάζεται να είναι στους ΑΣΣΟΥΣ  διότι όπως λένε και στην αεροπορία,  χαρακτηρίζεται ως ΑΣΣΟΣ, εκείνος που πρωτεύει, που εξελίσσεται, που πετυχαίνει το στόχο του και πραγματοποιεί καταρρίψεις.

Ποιος είναι ο στόχος;;;;

Να αγγίξουμε θεό…  ποιες είναι οι καταρρίψεις μας;;;;;

Να απωλέσουμε, να διώξουμε κάθε μικρότητα από τη ζωή μας, κάθε αρνητικό πάθος ,να κρατήσουμε όλα τα ουσιαστικά και δημιουργικά πάθη, δίνοντας έμφαση στα δύο πιό σημαντικά. Το πάθος για την πίστη μας και το πάθος για την πατρίδα μας.

Τότε αδελφοί μου θα είμαστε ΑΣΣΟΙ…..

Τότε θα έχουμε αποδείξει ότι είμαστε άξιοι για το ΕΜΕΙΣ, για το νιάξιμο των άλλων προς εμάς,  άξιοι για τη θυσία των άλλων για εμάς, άξιοι για να μετέχουμε στη ζωή του Ωραίου καθήκοντος και όχι του υπηρετών την ΥΛΗ.  Οι Έλληνες ήρωες Αεροπόροι, όπως  ο Σμηναγός Αντωνίου ο Αργυρόπουλος, ο Μητραλέξης ο Φανουργάκης, ο Δάγγουλας και τόσοι άλλοι, από τον πρώτο μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, από το Αλβανικό Μέτωπο μέχρι και τη Μέση Ανατολή, από την Κορέα μέχρι και τις συνεργασίες με την ΡΑΦ, από τους υπηρετούντες σε Ελληνικές,  βρετανικές και αμερικανικές Μοίρες, όλοι όσοι χάθηκαν, είχαν μέσα τους τον θαυμασμό για τη ζωή, την πίστη για το άξιο, τον ηρωισμό για προμετωπίδα.

Και δεν σκέφτηκαν ποτέ

ότι τα σκοπευτικά του εχθρού,

τους σημαδεύουν την πλάτη.

Δεν αρνήθηκαν ποτέ να συμμετάσχουν στην αποστολή, διότι ήξεραν πολύ καλά και ήταν ξεκάθαρο μέσα τους  ότι  ο κάθε άνθρωπος   άνδρας ή γυναίκα αν δεν έχει ΑΠΟΣΤΟΛΗ στη ζωή του, η ζωή είναι χωρίς μεγαλείο. Ζωή άνευ ουσίας, ζωή άνευ υπέρλαμπρου φωτός.

Υπερασπίστηκαν οι πιλότοι σε κάθε τους αποστολή  την Ελλάδα, τους Έλληνες, τις εσχατιές των συνόρων, το θεό μας και κάθε νέα γέννα από τις Ελληνίδες Μάνες που μέσα στο DNA  τους, γνωρίζουν ότι έχουν το χρέος.

Αυτό το χρέος, υπερασπίστηκαν οι ήρωες μας, οι αετοί μας, τα παλικάρια μας. Λίγοι;;;   Ναι.   Ξεχωριστοί;;;; Ναι. Πειθαρχημένοι;;;; Ναι. Μα πάνω από όλα ήταν τα αδέρφια μας που μέσα στο cock pit έκαναν τα πάντα για να υπερασπιστούν τα αδέρφια τους. ΕΜΑΣ…… Και χάθηκαν στην απεραντοσύνη του Ουρανού, στην απεραντοσύνη της θάλασσας.

Χωρίς δάκρυ. Με χαμόγελο… Το δικό μας το δάκρυ, σεντόνι στη σκέψη τους, φιλί στα πρόσωπα τους, υπόσχεση στη θυσία τους. Πως δε θα εγκαταλείψουμε, δε θα υποστείλουμε τη γαλανόλευκη, δεν θα εμπλακούμε σε παραλογισμούς, δε θα νοιαστούμε για το δήθεν και την ύλη.

Για να μπορούμε,  να γίνουμε ήρωες και εμείς σε μία δύσκολη καθημερινότητα με συνεχείς απειλές για την αξιοπρέπεια μας, για τα δικαιώματα μας, για την ανθρωπιά μας και για το ήθος μας.

Πως δε θα εγκαταλείψουμε το νοιαξιμο για το διπλανό μας, αλλά και όλους τους Έλληνες,

πως δε θα αφήσουμε τα μικρά να λιώσουν τα μεγάλα, τις μικρότητες δηλαδή, τα μικροπολιτικά, τις μικροαμπελοσοφίες,  το ύπουλο και το ψέμα, να νικήσουν την καθαρή ματιά, το σφίξιμο του χεριού του ενός προς τον άλλον.

Το φιλί ζωής σε κάθε διπλανό μας που χάνει την ανάσα του από τις δυσκολίες.  Μόνο τότε αδέρφια μου, θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, όπως ελεύθερος είναι και ο αετός του Ψηλορείτη.  Όπως ελεύθεροι ήταν οι ήρωες αεροπόροι μας, όπως ελεύθεροι, είναι τα παιδιά που υπηρετούν στα μαχητικά της πολεμικής μας αεροπορίας.

Γιατί αδέρφια μου, θαρρώ, πως δεν αξίζει η ζωή χωρίς τη λευτεριά  και λεύτερος δεν αξίζει αν είσαι μόνος χωρίς τους άλλους πλάι σου και το πλάι του κάθε ενός συντροφεύεται μόνο με το νοιάξιμο και νοιαξιμο δεν υπάρχει στο καταμόνας αλλά στο όλοι μαζί….

Τότε αξίζει κάθε αγώνας, κάθε ταξίδι κάθε θυσία.

Να είστε καλά σκεπασμένα αδέρφια μας πιλότοι, με τα σύννεφά των ουρανών, με τα κύματα των θαλασσών, την αναπνοή του θεού και να είστε σίγουροι πως και οι δικές μας πράξεις θα μαλακώνουν τα προσκέφαλα σας. Τιμή και δόξα στους ήρωες πιλότους,

Τιμή και μνήμη σε όσους θυσιάστηκαν για τη μικρή αλλά τόσο μεγάλη Ελλάδα

Τιμή και σεβασμός στους αετούς μας με τα σιδερένια φτερά και την ακλόνητη πίστη…”

Πηγή: anogi.gr