Στέλλα Ψαρουδάκη: Μιλήσαμε με την νεαρή απόφοιτο του Εθνικού θεάτρου που κάνει το Ρέθυμνο περήφανο!

Όποιος την συναντήσει από κοντά έχει να πει για το άμεσο και διαπεραστικό βλέμμα της καθώς και για την ετοιμολογία της. Ευγενική φυσιογνωμία, μετρημένη, μα μέσα σε όλο αυτό το περίβλημα υπάρχει κάτι πιο ξεχωριστό: η σπιρτάδα και η ενέργειά της. Κάτι που ξέρει να βγάζει προς τα έξω εκεί που νιώθει καλά, δηλαδή πλάι στους δικούς της ανθρώπους και στον φυσικό της χώρο, την σκηνή.

Κυρίες και κύριοι, η Στέλλα Ψαρουδάκη.

Γράφει: η Μαριάννα Τζιράκη

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ρέθυμνο, το «Ρεθυμνάκι» της όπως μου έλεγε και ξανάλεγε. Εδώ, έχει τις πιο αγαπημένες αναμνήσεις  που κρατά μαζί της, όσο μακριά και αν βρίσκεται. Τον τόπο της ποτέ δεν τον ξεχνά και ακόμα και  για λίγες μέρες θα ξεκλέψει χρόνο για να έρθει. Ίσα- ίσα να πάρει την «δόση» της.

Όποιος την ξέρει καλά, γνωρίζει για την αγάπη της για την υποκριτική. Έτσι λοιπόν, αφού έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις, πέρασε μεν στην Αθήνα,  δημοσιογραφία, την οποία όμως και άφησε (για λίγο) ώστε να δώσει εξετάσεις για το Εθνικό Θέατρο. Τα υπόλοιπα μας τα αφηγείται η ίδια…

–Στέλλα, πώς έφτασες μέχρι εδώ και ποια τα συναισθήματα αυτής της πορείας σου;

Είμαι απόφοιτη της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και τελειόφοιτη στο τμήμα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Το θέατρο, σαν επιθυμία μέσα μου, υπήρχε όσο θυμάμαι τον εαυτό μου! Ασχολήθηκα πιο στοχευμένα, όταν μετά το σχολείο ήρθα στην Αθήνα για σπουδές. Τα τρία χρόνια σπουδών στο Εθνικό ήταν, μέχρι στιγμής, η πιο δημιουργική, κουραστική, ζεστή και γεμάτη αγάπη περίοδος της ζωής μου. Με διαμόρφωσε σε πολλά επίπεδα. Όταν τελείωσε ήταν δύσκολος ο αποχωρισμός. Οι συμμαθητές και οι καθηγητές μου ήταν η δεύτερη οικογένεια μου και η σχολή το δεύτερο σπίτι μου. Νιώθω ευγνώμων για τις γνώσεις και τα εφόδια που πήρα, που  συνάντησα αυτούς τους ανθρώπους καθώς και για όλες τις στιγμές που βίωσα καλές ή  κακές. Όλα αυτά τα σκέφτομαι πάντα με νοσταλγία και θα τα ζούσα πάλι από την αρχή, ξανά, με τον ίδιο τρόπο!

–Ποιες «ποιότητες» του εαυτού σου νιώθεις ότι άλλαξαν μέσα από την ενασχόλησή σου με το θέατρο;

Σίγουρα το θέατρο με έχει αλλάξει ως άνθρωπο, θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο-αν και αυτό θα έπρεπε να το απαντήσει κάποιος στενός φίλος μου, που να με ξέρει καλά. Δεν μπορώ ακριβώς να πω ποια στοιχεία μου άλλαξαν, σίγουρα όμως ενηλικιώθηκα σε ένα μεγάλο βαθμό μέσα απ’ αυτό και ανακάλυψα καινούργιες πτυχές του χαρακτήρα μου, κάποιες ευχάριστες, κάποιες λιγότερο, τις οποίες προσπαθώ να διαχειριστώ.

-Ποια είναι η θέση του θεάτρου στην Ελλάδα του 2018;

Θεωρώ πως το θέατρο οφείλει να είναι επίκαιρο, να εμπνέεται απ´ όσα συμβαίνουν, να θέτει ερωτήματα πάνω σ’ αυτά και να φανερώνει διαφορετικές οπτικές πάνω στο εκάστοτε  θέμα. Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2018 κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δίνουν πολύ υλικό όχι μόνο στο θέατρο αλλά στην Τέχνη, γενικότερα, ώστε να ασχοληθεί, να προβληματιστεί και να πάρει, ίσως, θέση.

-Ποιες είναι οι εντυπώσεις από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου;

Μέχρι τώρα έχω σταθεί τυχερή σε σχέση με τις συνεργασίες μου. Τον χειμώνα ήμουν στη παιδική σκηνή του Εθνικού θεάτρου, σε ένα υπέροχο έργο του Μίκαελ Έντε, τη «Μόμο», σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου. Συντελεστές και ηθοποιοί εργαστήκαμε με αγάπη, σαν μια ομάδα για να βγει, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ φωτεινό αποτέλεσμα. Ύστερα από μια γεμάτη χρονιά στο Εθνικό Θέατρο, νιώθω ιδιαίτερα τυχερή που εντάχθηκα φέτος στην “οικογένεια” του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που αγκαλιάζει τους νέους συνεργάτες του με πολλή αγάπη, τρέλα και ζεστασιά! Με το έργο «Ορέστης» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή του Κρατικού, κάνουμε περιοδεία από την αρχή του καλοκαιριού σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Μαζί με αλλά 11 κορίτσια αποτελούμε το χορό του Ορέστη, ο οποίος αφηγείται κ τραγουδάει τα πάθη του ανθρώπου, που όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι ίδια, λόγω της φύσης του.

-Πού σε βρίσκουμε αυτή τη στιγμή;

Αυτή τη στιγμή είμαστε προς το τέλος της περιοδείας μας. Παίξαμε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, σε ανοιχτά θέατρα. Νιώθω τόσο ευγνώμων και ευτυχισμένη για όσα ζω. Από την Επίδαυρο μέχρι τους Φιλίππους, το κάθε θέατρο είχε μια ξεχωριστή ομορφιά και μια δική του ενέργεια. Προσπαθώ να απολαύσω την κάθε στιγμή και να φανώ αντάξια σ’ αυτό για το οποίο με επέλεξαν. Αυτή την χρόνια πραγματοποιήθηκαν κάποια από τα όνειρα που είχα και δεν μπορώ παρά να ευχαριστώ την τύχη μου και να παίρνω δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ και να δουλεύω σκληρά για όσα επιθυμώ!

-Υπάρχουν κουβέντες ή συμβουλές «φυλαχτά»;

Φυσικά και υπάρχουν και τις κρατάω καλά κρυμμένες για μένα. Πάντα και παντού  μαζί μου. Δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ γιατί προέρχονται όλες από άτομα που αγαπώ και με αγαπούν, και αυτό είναι που τις κάνει ξεχωριστές και ανεκτίμητες.

-Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη αυτή τη περίοδο;

Μόνο μια; Δεν μπορώ να πω μία. Θα πω παραπάνω: Ελπίδα, όνειρα, υπομονή, επιμονή!

-Πώς θες να είναι η Στέλλα στο μέλλον;

Σίγουρα δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει στο μέλλον. Αυτό όμως που θα ήθελα είναι  να συνεχίσω να δουλεύω πάνω σε αυτό που αγαπώ, το θέατρο, να έχω όμορφες συναντήσεις και συνεργασίες και πάνω από όλα να είμαι υγιής, χαρούμενη και δημιουργική.

Η συνέντευξη με την Στέλλα, έγινε μέσω skype (ένεκα απόστασης). Η τελευταία ερώτησή μου ήταν για τον τόπο της, το Ρέθυμνο. “Στέλλα, τι δεν δεν πρόκειται να ξεχάσεις από εδώ;” Σάστισε για λίγο. Συναισθήματα και σκέψεις έπρεπε να μπουν σε σειρά.

“Λοιπόν. Οι βόλτες με το μηχανάκι μου στη παραλία, η παλιά πόλη και τα δρομάκια της, τα ανθισμένα γιασεμιά στο χωριό, τα αγαπημένα μου μαγαζιά. Το πιο σημαντικό όμως: οι άνθρωποί μου. Η οικογένειά μου και οι αδελφικοί φίλοι μου, που αν και μακριά, είναι πάντα δίπλα μου. Α! και κάτι ακόμα: χαραυγή στην «Κορφή», κι όσοι ξέρουν, θα καταλάβουν»

Οι επικείμενες παραστάσεις του Ορέστη από το ΚΘΒΕ:

Παρασκευή 31/8 δημοτικό κηποθέατρο Παπάγου, Κυριακή 2/9 θέατρο βράχων Μελίνα Μερκούρη- Βύρωνας Τετάρτη 5/9 δημοτικό θέατρο άλσους Ηλιούπολη,  Παρασκευή 7/9 Άλσος Βεΐκου Γαλάτσι, 13-16/9 Βασιλικό θέατρο ΚΘΒΕ Θεσσαλονίκη.