Η φρουρός του Βιδιανού που ξεκίνησε να αγαπάει τη γη στο Ρέθυμνο

Είναι μόλις 24 ετών και όχι μόνο έχει ήδη βρει τον προορισμό της στη ζωή αλλά έχει κάνει πολλά βήματα για να πραγματοποιήσει τους στόχους της.

Η Ηλιάνα Μαλίχιν, αν και παιδί της πόλης (γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα), από μικρή αγάπησε τη γη, χάρη στον Κρητικό παππού της, Μανώλη Κραουνάκη, που κάθε καλοκαίρι την έπαιρνε μαζί του στα χωράφια, στη Λαμπινή Ρεθύμνου.

«Μου μιλούσε για τα αμπέλια, τις ελιές, το μποστάνι του. Κι εγώ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να είμαι στη φύση», λέει η ίδια. Η επιλογή σπουδών ήταν μονόδρομος, λοιπόν: πτυχίο Γεωπονικής και μεταπτυχιακό στην Οινολογία, αφού η όμορφη Ηλιάνα αποφάσισε πως το κρασί ήταν αυτό που την ενδιέφερε.

Κατά τη διάρκεια της διατριβής της, μάλιστα, σκέφτηκε να κάνει κάτι πρωτοποριακό για τα δεδομένα της Κρήτης: να απομονώσει φυσικές ζύμες για την οινοποίηση του Βιδιανού, της σπουδαίας λευκής κρητικής ποικιλίας.

 

«Οταν μιλάμε για ζύμες, αναφερόμαστε σε μύκητες, χωρίς τους οποίους δε γίνεται η αλκοολική ζύμωση, δεν “βράζει” δηλαδή το κρασί, όπως έλεγαν οι παλιοί. Οι ζύμες μετατρέπουν τα σάκχαρα του μούστου σε αλκοόλ», εξηγεί. Και πού βρίσκονται αυτοί οι μύκητες; Πάνω στα σταφύλια. Με την εξέλιξη της οινοποιίας, όμως, άρχισαν να απομονώνονται και οι φυσικές ζύμες έχουν ευρέως αντικατασταθεί από έτοιμες, λόγω της εύκολης χρήσης τους και του εγγυημένου αποτελέσματος. Ετσι στην Ελλάδα εισάγονται ζύμες από τη Γαλλία και όχι μόνο. «Η χρήση τους έχει αντίκτυπο στο προϊόν που φτάνει στο ποτήρι μας: οι ξένες ζύμες στα σταφύλια μας επηρεάζουν αναπόφευκτα την πρώτη ύλη. Τα κρασιά γίνονται πανομοιότυπα. Χάνονται σε μεγάλο βαθμό τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά των ελληνικών ποικιλιών. Δεν υπάρχει ιδιαιτερότητα ούτε έκφραση του terroir», τονίζει η Ηλιάνα. «Οταν ως φοιτήτρια ακόμα, εργάστηκα στο Οινόραμα, είδα πόσο ενδιαφέρεται ο κόσμος για τα φυσικά κρασιά, αυτά που έχουν παραχθεί με όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις. Και σκέφτηκα: στην Κρήτη έχουμε το Βιδιανό, που είναι τόσο προικισμένο σταφύλι. Γιατί να μη διαφυλάξουμε τη μοναδικότητά του;»

Στην έρευνά της, που έγινε από τη Σχολή Γεωπονίας του ΤΕΙ Κρήτης (η ομάδα αποτελείται από τους καθηγητές Φίλιππο Βερβερίδη και Μάνο Τραντά και τον φυτοπαθολόγο Δημήτρη Γκούμα), με τη συνεργασία του τμήματος Οινολογίας του ΤΕΙ Αθήνας, απομονώθηκαν μύκητες από σταφύλια βιδιανού και ταυτοποιήθηκαν γενετικά. Στη συνέχεια έγινε μικροοινοποίηση και τα κρασιά αξιολογήθηκαν σε γευσιγνωσία, η οποία κατέδειξε ότι, πράγματι, η χρήση φυσικής ζύμης απογείωσε το κρασί, αναδεικνύοντας τα αρώματα και τη γεύση του. «Ηταν μια δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία. Στην Ελλάδα, κάτι αντίστοιχο έχει γίνει μόνο στη Νεμέα, για το Αγιωργίτικο», λέει η νεαρή οινολόγος.

Σκέψεις και όνειρα

Η Ηλιάνα εργάζεται στο οινοποιείο του Νίκου Δουλουφάκη, στις Δαφνές Ηρακλείου. Σκέφτεται να φτιάξει κάποτε τη δική της επιχείρηση; «Αυτό είναι το όνειρό μου. Αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου. Κι όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Ακόμα και να διέθετα τα χρήματα, δεν θα άνοιγα το δικό μου οινοποιείο ακόμα, γιατί δεν έχω την απαραίτητη εμπειρία. Πρέπει να κάνω λάθη. Πώς αλλιώς θα μάθω;»

Πηγή: kathimerini.gr