Το «Καμπαρέ Βίκτωρ» έρχεται να απογειώσει την ψυχαγωγία στο Ρέθυμνο! | ΦΩΤΟ

Ladies and gentlemen! Mesdames et Messieurs! Meine Damen und Herren! Κυρίες και κύριοι… Καλωσορίσατε στο καμπαρέ Βίκτωρ!

… όχι, δεν τρελαθήκαμε (ακόμα!) Είπαμε να ανακαλύψουμε τρόπους ψυχαγωγίας και ψυχικής ανάτασης.  Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε στο Ρέθυμνο και συγκεκριμένα στο studio θεάτρου The Garage, με αφορμή την προετοιμασία ενός καμπαρέ που θα κάνει πρεμιέρα στις 11 Μαϊου!

-Γράφει η Μαριάννα Τζιράκη για το Daynight.gr-

Ένα καμπαρέ αλλιώτικο από τα άλλα μιας και, όπως διαπιστώσαμε, θα είναι και μιούζικαλ.  Πώς το ξέρουμε;  Είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε σκηνές από τις πρόβες, να ακούσουμε τα τραγούδια της παράστασης και να μιλήσουμε με την σκηνοθέτη Ελένη Δάγκα, η οποία μας αποκάλυψε όλες τις λεπτομέρειες!

Τα φώτα της σκηνής έκλεισαν και εμείς ανοίξαμε αυτιά διάπλατα και χαθήκαμε σε εποχές της Γαλλίας του ’30…

-Πότε ήταν η πρώτη φορά που είδες την ταινία Victor Victoria;

Από μικρή ηλικία είχα μυηθεί στην τέχνη του κινηματογράφου, μιας και είχα την τύχη να έχω γονείς σινεφίλ! Τα μιούζικαλ είναι η μεγάλη μου αδυναμία και η ταινία αυτή έχει κάτι από την χολιγουντιανή λάμψη του παρελθόντος. Ως παιδί βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω τα νοήματα της  ή το παιχνίδι που εμπεριέχει με τον εγκιβωτισμό θεάτρου μέσα στο θέατρο, ή του να προσποιείσαι ότι είσαι κάποιος άλλος για παράδειγμα όπως συμβαίνει στο Victor Victoria. Οι μνήμες μου λοιπόν είναι πολύ έντονες. Υπάρχει βέβαια και ένα  συναισθηματικό δέσιμο με την ταινία, καθώς αφού αποφοίτησα από την σχολή θεάτρου του Α.Π.Θ , δίδαξα σε ένα δημόσιο ΙΕΚ στη Θεσσαλονίκη. Η ταινία αυτή ήταν  από τις πρώτες με τις οποίες ασχολήθηκα με τους φοιτητές μου στο μάθημα «Ιστορία σκηνοθεσίας και κινηματογράφου». Η ανταπόκρισή τους ήταν  θετική και  μελετώντας την, την είδα με άλλο μάτι. Αυτό που με συναρπάζει είναι η σπιρτάδα στην σκηνοθεσία της και ότι αν και ταινία γυρίστηκε το 1982 σε έκανε να νιώθεις πως βρίσκεσαι στην δεκαετία του ’30.

-Πώς ήταν η διαδικασία της διασκευής μιας τέτοιας ταινίας;

Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά δύσκολη κυρίως λόγω του γρήγορου ρυθμού της και των συχνών εναλλαγών των χώρων και του μοντάζ.Το καλό είναι ότι η ταινία διαδραματίζεται κυρίως σε εσωτερικό χώρο (στούντιο) και έτσι διευκολυνθήκαμε κάπως. Αφού πήρα το σενάριο στα χέρια μου, το μετέφρασα επακριβώς και έπειτα σκέφτηκα πώς θα το μεταφέρω στην σκηνή του The Garage. Έπρεπε να το περιορίσω όσο το δυνατόν γινόταν. Πριν ακόμα γίνει η ακρόαση με τους ηθοποιούς, ήξερα ότι ήθελα έργο μόνο για πέντε.

-Τι να περιμένουν οι θεατές από την παράσταση;

Το πρώτο πράγμα είναι ότι θα νιώσουν ότι μπαίνουν σε περιβάλλον καμπαρέ. Σε επίπεδο σκηνής, δεν υπάρχει αυλαία και έτσι οι ηθοποιοί θα βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με το κοινό.  Όλα θα γίνονται φανερά. Το ζήτημα της απουσίας αυλαίας το έχουμε προσαρμόσει στις σύγχρονες απαιτήσεις.  Βέβαια, αποτελεί πρόκληση και για εμάς.  Όλες οι μεταμορφώσεις και αλλαγές της παράστασης είναι οργανικά στοιχεία. Πρόκειται για ένα διασκευασμένο έργο επομένως, αυτό που θέλουμε το κοινό να γνωρίζει είναι ότι θα δει ένα μιούζικαλ να παρουσιάζεται μέσα σε ένα καμπαρέ.

-Το studio θεάτρου The Garage κλείνει φέτος τρία χρόνια ζωής. Πώς ήταν όλη αυτή η πορεία μέχρι τώρα;

Το μεγάλο βήμα που έκανα με το  studio θεάτρου δεν το μετανιώνω με τίποτα,  αν και οι δυσκολίες ήταν πολλές και δυστυχώς κάποιες ακόμα και τώρα είναι αξεπέραστες. Πρώτα πρώτα, δουλεύοντας στην περιφέρεια δεν έχεις το απαραίτητο υλικό όπως π.χ ηθοποιούς οι οποίοι είναι λογικό να αναζητούν δουλειά στις μεγάλες πόλεις. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι συνέχεια πρέπει να ελίσσεσαι. Το καλό είναι ότι  μπορείς να δοκιμάζεις νέα πράγματα, γιατί το κοινό εδώ είναι δεκτικό. Επίσης, οι μικρές πόλεις έχουν την ευλογία να σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις υποστηρικτές στη δουλειά σου. Ο κόσμος εδώ θέλει να σε βοηθήσει να δημιουργήσεις. Αυτό το βλέπω και στα μαθήματα που γίνονται εδώ στο studio αλλά και στο επίπεδο των παραστάσεων. Άλλη μια δυσκολία είναι επίσης το να παντρέψεις ανθρώπους με διαφορετικό background (επαγγελματίες ηθοποιούς με ερασιτέχνες). Όταν όμως βλέπω το αποτέλεσμα, τότε σκέφτομαι ότι άξιζε τον κόπο!

-Η μουσική της παράστασης δεν είναι ίδια με την ταινία, αλλά πρωτότυπη.

Όλες οι μουσικές που θα ακουστούν στην παράσταση είναι πρωτότυπες και εδώ θα ήθελα να  αναφέρω τον Πρόδρομο Καραδελόγλου, τον άνθρωπο με τον οποίο συνεργαζόμαστε εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Η επιλογή του να ακολουθήσουμε δικό μας δρόμο ήταν συνειδητή. Δεν υπήρχε λόγος να αντιγράψουμε την μουσική της ταινίας και ούτε βέβαια  είχε νόημα να αντιγράψω τους στίχους στα Ελληνικά. Έτσι,  μπήκαμε στην λογική να φτιάξουμε κάτι καινούργιο, με δικούς μου στίχους και του Πρόδρομου. Ο θεατής που έχει δει την ταινία, θα διαπιστώσει επίσης ότι υπάρχουν διαφορές και στους ήρωες και στις μεταξύ τους σχέσεις.

-Ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα ήθελες να ευχαριστήσεις;

Το πιο μεγάλο ευχαριστώ το οφείλω στον ίδιο τον θίασο: Στον Γιώργο Ξενικάκης (Τόντυ), που με εμπιστεύεται όλα αυτά τα χρόνια και έχει παίξει σε όλες τις παραστάσεις του Γκαράζ. Είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος με ιδέες και όλα αυτά τα χρόνια μας στηρίζει έμπρακτα. Την Βασιλική Μάρκου (Βικτώρια), με την οποία είναι ο τέταρτος χρόνος που συνεργαζόμαστε, ένα κορίτσι που πραγματικά λάμπει πάνω στη σκηνή. Στην συνέχεια την Βίκυ Φανέλη και την  Ελεάνα Παπαχρήστου, οι οποίες είναι επαγγελματίες ηθοποιοί και  θεατρολόγοι. Τέλος, το Βαγγέλη τον Λιοδάκη, έναν επαγγελματία στον χώρο του θεάτρου. Έχει μια αξιόλογη προσωπική πορεία που θαυμάζω πολύ.

Το καμπαρέ εκτός από μουσική είναι και χορός και είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε στην ομάδα μας την Ίρις Τούλα-Γουργιώτου. Ένα κορίτσι που σε λίγα χρόνια θα δούμε το αστέρι της να λάμπει. Έρχεται κάθε εβδομάδα από την Αθήνα, όπου και εργάζεται. Την βοηθό σκηνοθέτη,  Κωνσταντίνα Χαβάκη, που κρατά την σπονδυλική στήλη της παράστασης. Τον Νώντα Κουρμούλη, και την εταιρεία NELMA για τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης.  Toν Κωνσταντίνο Ανδρώνη και τον Χάρη Καρούτσο για τη φωτογραφία. Τον Σωτήρη Αραπάκη και τέλος την αγαπημένη μου συνεργάτιδα και σκηνοθέτη Μαριάννα Κοντούλη η οποία έχει αναλάβει τον φωτισμό της παράστασης.

Παραστάσεις:
Ρέθυμνο 11/05, 20-22/05, 28 & 29/05
Χανιά 13-15/ 05
Ηράκλειο 27/ 05

Facebook: Cabaret Victor

Πληροφορίες για την σκηνοθέτη:

Η Ελένη Δάγκα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και είναι πτυχιούχος του τμ. Θεάτρου του Α.Π.Θ με ειδίκευση στην υποκριτική/σκηνογραφία, ενδυματολογία και μεταπτυχιακή φοιτήτρια τον τομέα Ιστορίας Θεάτρου και Κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχει διδάξει Θεατρική Αγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, θεατρική έκφραση σε σεμινάρια και εργαστήρια εφηβικού θεάτρου, Υποκριτική, Σκηνοθεσία και θεωρία Θεάτρου σε Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης, Υποκριτική και ορθοφωνία σε ιδιωτικά και δημόσια Ι.Ε.Κ και ΚΕΚ.  Το 2012-13 διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ κινηματογράφου Πελοποννήσου (IFFP). Έχει συνεργαστεί  με Δήμους για την προώθηση Ευρωπαϊκών φεστιβάλ θεάτρου, αλλά και την εμψύχωση της λαϊκής παράδοσης.  Έχει δώσει διαλέξεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, συμμετείχε σε εκθέσεις σκηνογραφίας –ενδυματολογίας, ενώ είχε συγγράψει και εγκυκλοπαιδικά λήμματα σχετικά με τις παραστατικές τέχνες, αλλά και άρθρα, κριτικές και παρουσιάσεις για το θέατρο σε έντυπο και διαδικτυακό Τύπο. Το 2014 δημιούργησε στην πόλη του Ρεθύμνου το The Garage, ένα χώρο με στόχο την προώθηση της θεατρικής παιδείας στην Κρήτη και τη δημιουργική αξιοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.