«Φάμπρικα» : Η πατέντα κρητικού παραγωγού για το άλεσμα της ελιάς που προκαλεί παγκόσμιο ενδιαφέρον!

Το πρώτο ατομικό, οικολογικό ελαιουργείο στον κόσμο, «η φάμπρικα» όπως λέγεται, είναι πλέον γεγονός και ανήκει σε Ηρακλειώτη κατασκευαστή, που πρωτοπόρησε καταφέρνοντας να κατασκευάσει τη μονάδα αυτή, παράγοντας το ελαιόλαδο παραδοσιακά με τη μέθοδο της πίεσης και από τα υποπροϊόντα της ελιάς να παράγεται βιομάζα, αποφεύγοντας έτσι την όποια επιβάρυνση του περιβάλλοντος…

Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά από ατομικά ελαιουργεία που έχουν κατασκευάσει οι Ιταλοί, αφού λειτουργούν όπως τα κανονικά, με τη φυγόκεντρο δύναμη, όπως εξηγεί στη «Νέα Κρήτη» ο Μηνάς Καμπιτάκης, αποκαλύπτοντας δημόσια τη σημαντική του εφεύρεση, που από φέτος είναι πλέον στη διάθεση των ελαιοπαραγωγών!

Σε παγκόσμια κλίμακα πρόκειται για το πρώτο οικολογικό μικρό και μεσαίο ελαιουργείο, που αποτελεί ένα απίστευτο εργαλείο κυρίως για ελαιοπαραγωγούς με μεγάλες ποσότητες ελαιοκάρπου, που πλέον θα μπορούν να παράγουν το ελαιόλαδό τους μόνοι τους, αποφεύγοντας τις επανειλημμένες μεταφορές ελαιοκάρπου στα ελαιουργεία και βέβαια τις ατέλειωτες ώρες αναμονής και ξενυχτιού για να «αλέσουν» και να επιβλέψουν τη διαδικασία παραγωγής του ελαιολάδου τους. Δε χρειάζονται χώρους. Το μικρό ελαιουργείο είναι έκτασης μόλις 2 τετραγωνικών και το μεσαίο 6.

Η εφημερίδα μας, μόλις πληροφορήθηκε την ύπαρξη της πατέντας, επισκέφτηκε το εργοστάσιο του Μηνά Καμπιτάκη στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου και κατέγραψε όλα τα στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας του ατομικού ελαιουργείου, που έχει παραχθεί σε δύο μεγέθη. Το μικρό μέγεθος στοιχίζει μόλις 12.000 ευρώ και το μεγάλο 20.000 ευρώ, που ως κόστος για τους μεγαλοπαραγωγούς, ή για παραγωγούς που θα μπορούσαν να συνεργαστούν και να το επιμεριστούν για να αλέθουν τις ελιές τους σε κοινό χώρο, δε θεωρείται καθόλου απαγορευτικό.

«Το λάδι που παράγεται από αυτό το ελαιουργείο», τονίζει ο κ. Καμπιτάκης, «είναι πυκνό σαν μέλι. Γιατί τα καλά χαρακτηριστικά δεν έχουν φύγει όπως γίνεται με τη φυγόκεντρο δύναμη. Όλα τα καλά συστατικά του λαδιού είναι βαριά. Όταν τα βάζεις λοιπόν σε ένα μηχάνημα που παίρνει 7.000 στροφές, όλα αυτά θα πάνε μαζί με το νερό. Και το λάδι που θα μείνει θα είναι πολύ λεπτό, όπως γίνεται με τη φυγοκέντριση. Το ατομικό ελαιουργείο λειτουργεί με πίεση και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τα μεγάλα ελαιουργεία», όπως λέει. «Αλλά δεν είναι η πίεση, όπως ήταν παλιά οι μποξάδες, που υπήρχαν μικροοργανισμοί. Εδώ είναι καθαρό το λάδι, με συνεχή ροή, και δεν υπάρχει πρόβλημα μόλυνσης»…

Τρόπος λειτουργίας

Υπάρχει ένα αναβατόριο, που ανεβάζει τις ελιές. Το μικρό ελαιουργείο χωράει 200 κιλά ελιές την ώρα και το μεσαίο 350 κιλά την ώρα. Την ίδια ποσότητα αλέθει και ο σπαστήρας. Υπάρχει ένας μαλακτήρας που παίρνει και μαλάσσει αυτά τα 200 κιλά. Το πρώτο ζυμάρι που παράγεται πηγαίνει σε πιεστήριο, που λειτουργεί με φυσική πίεση. Το πιεστήριο πιέζει τη μάζα της ελιάς και βγάζει από την κάτω μεριά τα υγρά και το λάδι μαζί. Αυτά τα παίρνει μία αντλία και τα βάζει σε ένα δοχείο ανοξείδωτο πάντα από τον πάτο, για να γίνεται το καταστάλαγμα του λαδιού με φυσικό τρόπο.

Όταν γεμίσει λοιπόν αυτό το δοχείο, κάτι που φαίνεται από τον υαλοδείκτη, ενεργοποιείται ένα φλοτέρ. Ο χειριστής ανοίγει τη βρύση για να πάρει το λάδι. Αυτό που παίρνουμε είναι το λάδι από την πάνω μεριά, που είναι καθαρό. Όταν διαπιστώσει ο χειριστής ότι το λάδι σκουραίνει, τότε κλείνει και πάλι τη βάνα και βάζει καινούργια ποσότητα περιμένοντας να κατασταλάξει. Αυτός είναι ο διαχωριστής ο οικολογικός. «Αυτός είναι ο φυσικός τρόπος που χρησιμοποιούσαν παλιά οι φάμπρικες για να καθαρίζουν το λάδι», λέει ο Μηνάς Καμπιτάκης.

Λιγότεροι κίνδυνοι – Τα πλεονεκτήματα της φάμπρικας

Ο Μηνάς Καμπιτάκης αναφέρεται και σε άλλα πλεονεκτήματα που έχει ένας ελαιοπαραγωγός εγκαταλείποντας τον παραδοσιακό τρόπο έκθλιψης του ελαιοκάρπου. «Το πρώτο είναι ότι δε χρειάζεται να ξενυχτάει πλέον για να παράγει το λάδι του. Το δεύτερο είναι ότι θα αποφεύγει φαινόμενα όπως να μολύνεται το δικό του λάδι από το λάδι που είχε παράγει ο προηγούμενος από σαπισμένες ελιές. Και το τρίτο θέμα είναι ότι στα φυγοκεντρικά δεν μπορεί να καταλάβει ούτε ο παραγωγός, ούτε ο ελαιουργός πότε θα γίνει μια ζημιά από διακοπή ρεύματος ή από άλλη αιτία και να χαθεί ποσότητα από το παραγόμενο ελαιόλαδο»…

Καταλήγοντας, ο κατασκευαστής μας είπε ότι υπάρχουν διάφορες κατηγορίες παραγωγών, από τον ερασιτέχνη που από χόμπι θέλει να βγάλει το δικό του εμφιαλωμένο λάδι και να το διακινήσει στους φίλους του, μέχρι το μεγαλοπαραγωγό επαγγελματία. «Αν ένας παραγωγός δε θέλει να αναλάβει το κόστος, υπάρχουν και οι λύσεις παραγωγών που μπορούν να συνεργάζονται μεταξύ τους αλέθοντας σε ένα τέτοιο ελαιουργείο από κοινού τις ελιές τους», επισημαίνει και τονίζει ότι για την κατασκευή της “φάμπρικας” εργάστηκε σκληρά τρία χρόνια και πέρυσι την ολοκλήρωσε δοκιμάζοντας με επιτυχία τη λειτουργία της.

Πηγή:teleytaiaexodos.blogspot.gr