Ο Βαγγέλης Κουνδουράκης από το Μιξόρρουμα μάς αποκαλύπτει την τέχνη των «καλαθάδων»! | ΦΩΤΟ

Μια βόλτα στο χωριό Μιξόρρουμα πείθει τον καθένα, ότι πρόκειται για μια περιοχή με παράδοση στα καλάθια. Ο Βαγγέλης Κουνδουράκης, κάτοικος του χωριού, αναπολεί την παιδική του ηλικία και εξιστορεί τις αναμνήσεις που είχε με τον πατέρα του, αλλά και τους κάτοικους του κάτω χωριού, που ζούσαν κυριολεκτικά από την τέχνη της πλέξης καλαθιών.

*Φωτορεπορτάζ της Ιωάννας Καψάλη για το Daynight.gr

Οι λεγόμενοι “καλαθάδες” είχαν ως βασική τους απασχόληση την τέχνη των καλαθιών, ώσπου η νέα γενιά στράφηκε σε άλλου είδους επαγγελματικό προσανατολισμό. Παρ’ όλα αυτά, Ο Βαγγέλης Κουνδουράκης, κρατάει ζωντανές τις μνήμες της παιδικής του ηλικίας, πλέκοντας καλάθια με την ελπίδα, η τέχνη αυτή να κρατηθεί “ζωντανή”.

Εκεί, στο Μιξόρρουμα, μέσα σε ένα πλούσιο χώρο από συλλογές παλιών αντικειμένων που ο Βαγγέλης Κουνδουράκης διατηρεί για να θυμάται την καταγωγή του, μας ξενάγησε στον πολύτιμο “θησαυρό” του και ξεκίνησε την πλέξη ενός καλαθιού. Η κατασκευή τους, δεν είναι εύκολη διαδικασία, ωστόσο, υπάρχει πληθώρα επιλογών, στην πλέξη, στο σχήμα και στις βίτσες που θα χρησιμοποιήσει κάποιος για να βγει το ανάλογο αποτέλεσμα.

Τις βίτσες, ο Βαγγέλης Κουνδουράκης τις μαζεύει όλο το χειμώνα, ώστε να τις καθαρίσει και να τις αφήσει να ξεραθούν. Κατά αυτό τον τρόπο, κάθε φορά που θέλει να πλέξει καλάθι, ξεχωρίζει περίπου 100 βίτσες, τις οποίες μουλιάζει σε νερό ώστε να μαλακώσουν και έπειτα αρχίζει την πλέξη. Όπως μας εξηγεί ο ίδιος: “Υπάρχουν πολλών λογιών βίτσες που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος στην πλέξη, όμως οι παλιοί κάτοικοι του χωριού, χρησιμοποιούσαν κυρίως μυρτιά που μάζευαν από τους ποταμούς διότι είναι η καλύτερη βίτσα. Από εκεί και πέρα, ανάλογα την πλέξη που επιθυμεί κάποιος να κάνει, κόβει τη βίτσα όσο ψιλή επιθυμεί και ξεκινάει.”

Υπάρχουν αρκετά σχήματα καλαθιών με διάφορες ονομασίες που καθορίζονται από τον τρόπο πλέξης των καλαθιών, το είδος βίτσας που χρησιμοποιείται, αλλά κυρίως τη χρήση του. Κάποια από αυτά είναι η κόφα, το τρυγοκόφινο, το μπουγαδοκόφινο, το τουπάκι, το χοχλιδοκάλαθο, το κοφινοκάλαθο, το κουτσοχέρικο, καθώς και κάποιοι επιπλέον χαρακτηρισμοί, όπως με ρόδα, στη μέση, ή γυριστό. Προφανώς, σε παλαιότερες γενιές, η χρήση των καλαθιών ήταν πολύ πιο συχνή, ενώ αποτελούσε ένα αρκετά εύχρηστο αντικείμενο για πολλές χρήσεις, σε σχέση με σήμερα που φαίνεται ότι οι λεκάνες που υπάρχουν στο εμπόριο αντικατέστηκαν με τον καιρό τα καλάθια.

Όπως αναπολεί και διηγείται, ο Βαγγέλης Κουνδουράκης: “Κάποτε, έπλεκαν όλοι στο κάτω χωριό και με την πάροδο των χρόνων, κάποιοι συνέχισαν στο νέο Μιξόρρουμα. Τελευταίος κάτοικος του χωριού που ασχολήθηκε με την τέχνη αυτή, ήταν ο Μάρκος Κατάκης. Έκτοτε στο χωριό, δεν υπήρξε κάποιος για να συνεχίσει την τέχνη επαγγελματικά. Εγώ, ότι έμαθα ήταν από τον πατέρα μου, σε μια εποχή που έπλεκαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού και ζούσαν από αυτό. Έτσι, πλέον έχω σκοπό, να διδάξω και εγώ σε μικρά παιδιά που κατοικούν εδώ όσα γνωρίζω. Μάλιστα, ήδη υπάρχει ενδιαφέρον από ένα παιδί, τον Ηλία.”

Η πλέξη των καλαθιών, δεν παύει να είναι ένα ταξίδι στο χρόνο που ξυπνά αναμνήσεις στους κάτοικους του χωριού. Έτσι, ο Βαγγέλης Κουνδουράκης, αποφάσισε να κρατήσει την παράδοση αυτή “ζωντανή” και στις επόμενες γενιές