Κρήτη: Απόγνωση για οικογένεια με 9 παιδιά που απειλείται να μείνει στο δρόμο!

Στο δρόμο αγωνιά ότι θα μείνει και πάλι οικογένεια με 9 παιδιά στην περιοχή του Λάκκου (πρώην Υγειονομικό) στο Ηράκλειο.

Η οικογένεια έως πέρυσι έμενε σε ένα παράπηγμα στην οδό Γεωργίου Ρωμανού, μια ανάσα από το Πολιτιστικό Κέντρο. Το παράπηγμα αυτό όμως το γκρέμισε ο Δήμος για να γίνει διάνοιξη του δρόμου, χωρίς να βρει άλλη στέγη για τη μάνα, τον πατέρα και τα 9 παιδιά τους, που βρέθηκαν στο δρόμο.

Πρέπει να φύγουν από το χώρο

Μέσα στην απόγνωσή της, η οικογένεια βρήκε και “τρύπωσε”- λίγο πριν χειμωνιάσει για τα καλά, σχεδόν πριν τέσσερις μήνες δηλαδή – σε ένα άλλο εγκαταλελειμμένο σπίτι στην οδό Γιαννίκου, χωρίς όμως την έγκριση του ιδιοκτήτη. Όταν εκείνος το έμαθε, θέλησε να τους κάνει έξωση. Φιλεύσπλαχνος όμως και συμπονετικός, βλέποντας την κατάσταση της οικογένειας, τους έδωσε προθεσμία να ξεχειμωνιάσουν στο σπίτι που του ανήκει. Μετά όμως θα πρέπει να φύγουν. Έτσι, αν δε βρεθεί άλλο κεραμίδι να τους στεγάζει, μάνα, πατέρας και τα 9 παιδιά, ηλικίας 6 ετών το μικρότερο και 21 ετών το μεγαλύτερο, θα βρεθούν και πάλι να γυρίζουν και να κοιμούνται στο δρόμο.

Τα μικρότερα παιδιά και οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να μοιράζονται μόλις τρία παλιά κρεβάτια, ενώ τα άλλα παιδιά κοιμούνται… στο πάτωμα

Η οικογένεια, με τους δύο γονείς να είναι άνεργοι, αφού δεν μπόρεσαν να βρουν πουθενά δουλειά, ζουν με ένα επίδομα πολυτεκνίας που τους δίνεται κάθε τρίμηνο. Όμως, πού να φτάσει να ταϊστούν 11 άτομα; Χρόνια τώρα δίνουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης, με τους γείτονες και ευαισθητοποιημένους πολίτες να τους βοηθούν πού και πού με ένα πιάτο φαγητό, ρούχα και σκεπάσματα για να ζεσταθούν.

Ζουν χωρίς νερό

Αυτή τη στιγμή η οικογένεια είναι αναγκασμένη να ζει σε ετοιμόρροπο κτήριο, χωρίς νερό με φθαρμένες και μισοσπασμένες πόρτες και παράθυρα. Ζεσταίνονται και μαγειρεύουν στην ξυλόσομπα, εάν και εφόσον βρουν ξύλα να την ανάψουν, και σκεπάζονται με τις κουβέρτες και τα χαλιά που τους έχουν προσφέρει πολίτες. Ωστόσο, το σπίτι τους “μπάζει” από παντού.

Η μητέρα είναι αναγκασμένη να “δανείζεται” νερό από τα διπλανά σπίτια για να πλύνει και να μαγειρέψει, ενώ για να κάνει μπάνιο τα παιδιά της πρέπει, εν έτει 2017, να ζεστάνει το νερό στην ξυλόσομπα. Τα μικρότερα παιδιά και οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να μοιράζονται μόλις τρία παλιά και σπασμένα κρεβάτια, ενώ τα άλλα παιδιά κοιμούνται… στο πάτωμα.

Αυτή τη στιγμή, η οικογένεια είναι αναγκασμένη να ζει σε ετοιμόρροπο κτήριο, χωρίς νερό με φθαρμένες και μισοσπασμένες πόρτες και παράθυρα.

«Αυτό που ζητάω είναι ένα σπίτι να βάλω τα παιδιά μου και μια δουλειά για να ζήσουμε. Παλεύουμε καθημερινά με τη φτώχια μας και με το φόβο να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μας πετάξουν έξω. Ο άνθρωπος που έχει αυτό το σπίτι μάς το παραχωρεί για λίγο ακόμα. Μετά τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε αναγκαστικά και πάλι στο δρόμο;», εξομολογείται το δράμα της οικογένειας η 36χρονη μάνα Κατερίνα Δημοπούλου. Αν δε βρεθεί άμεσα μια στέγη με τα στοιχειώδη – καθώς οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν μάθει στις ανέσεις – θα μείνουν άστεγοι. Γι’ αυτό και μέσω του ρεπορτάζ της εφημερίδας “Νέα Κρήτη” απευθύνουν έκκληση για μια στέγη και μια θέση εργασίας, που θα δώσει λύση στο πρόβλημά τους.

Φοβούνται ότι η Πρόνοια θα τους τα πάρει

Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί πως το ενδεχόμενο να μείνουν ξανά στο δρόμο δεν είναι ο μόνος φόβος που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Πατέρας και μάνα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να χάσουν και τα παιδιά τους. Κατά το παρελθόν τούς έχουν επισκεφτεί άτομα από την Πρόνοια, τα οποία, βλέποντας τις συνθήκες ζωής της οικογένειας, κρίνουν ότι τα παιδιά πρέπει να απομακρυνθούν, προκειμένου να ζήσουν σε καλύτερο περιβάλλον. Η μάνα όμως δε θέλει με τίποτα να δώσει τα παιδιά της σε ιδρύματα. Παιδιά γλυκύτατα, που παρά τις κακουχίες δεν παύουν να χαμογελούν και κυρίως να πηγαίνουν σχολείο, για να μάθουν, όπως λένε, γράμματα και να έχουν ένα καλύτερο αύριο.

«Το έχω δηλώσει, εγώ τα παιδιά μου στο ίδρυμα δεν τα βάζω. Ζητάω μόνο ένα σπίτι και μια δουλειά για να ζήσουμε όλη η οικογένεια μαζί. Τίποτε άλλο», δηλώνει για άλλη μια φορά η μητέρα, ελπίζοντας και προσδοκώντας σε μια βοήθεια.

Ρεπορτάζ: Μαρία Αντωνογιαννάκη

Πηγή:neakriti.gr