Ο Κρητικός εργολάβος που έχτισε τη μισή Ελλάδα!

«Λοιπόν, γεννήθηκα το 1932…», μου λέει με το που πατάω το “record”. «Κύριε Γιάννη, αυτό δε χρειάζεται να το γράψουμε, εάν δε θέλετε…», του λέω εγώ. Χαμογελάει πλατιά. «Όσο πιο πολλών χρόνων είμαι, τόσο πιο καλά αισθάνομαι!», μου απαντά και με αποστομώνει.

Βρίσκομαι στο σπίτι, όπου ζει με τη σύζυγό του, την κ. Αθηνά, στην Ανάληψη Χερσονήσου στο Ηράκλειο. Ένα σπίτι γεμάτο βιβλία – «Όλα αυτά που βλέπεις είναι της γυναίκας μου, εγώ διάβαζα άλλα… Του επαγγέλματος», σχολιάζει – ήχους από τα κύματα και μυρωδιές από τα φαγητά της αγαπημένης του συζύγου.

Ευδιάθετος, ευγενής, οξυδερκής και ακούραστος, ο κ. Γιάννης με υποδέχεται με μια αγκαλιά και αμέσως ξεκινά να μου λέει τις ιστορίες του…

Πείσμα για μάθηση

Ο κ. Γιάννης Σπανάκης γεννιέται στον Άγιο Χαράλαμπο Λασιθίου «Τότε, το χωριό λεγόταν “Γέρων το Μουρί”», μου λέει. Επί 3 χρόνια περπατάει ξυπόλυτος 5 με 6 χιλιόμετρα προκειμένου να φοιτήσει στο Γυμνάσιο στο Τζερμιάδο και έπειτα μετακομίζει στο Ηράκλειο, για να ολοκληρώσει το σχολείο σε ένα από τα «καλύτερα και σκληρότερα», όπως αναφέρει, Γυμνάσια της χώρας – εκείνη την εποχή – το Καπετανάκειο.

Ο κ. Γιάννης, όμως, θέλει να σπουδάσει, σε μία περίοδο που «τα περισσότερα παιδιά έμεναν στο χωριό για να βοηθούν τους γονείς τους με τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες», όπως με διαβεβαιώνει. Μάλιστα, ακόμη κι αν έφευγαν, «τα παιδιά από τα χωριά του Λασιθίου πήγαιναν είτε στη Νεάπολη, είτε στο Καστέλλι», αναφέρει. Εκείνος, όμως, με αυτό το δημιουργικό του πείσμα – που από ότι φαίνεται τον κατείχε ανέκαθεν – καταφέρνει να έρθει στο Ηράκλειο και η ζωή τον “στέλνει” – ίσως τυχαία – στη Σχολή Υπομηχανικών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, που είχε ιδρυθεί πριν από μόλις 1 χρόνο (η μοναδική άλλη του επιλογή ήταν η Ακαδημία). «Για να μπεις στη Σχολή Υπομηχανικών έπρεπε να δώσεις εξετάσεις, για τις οποίες ενημερώθηκα… την παραμονή! Από τα 88 άτομα που δίναμε, πέρασαν οι 22», αναφέρει, και ο ίδιος είναι ένας από αυτούς.

Η πρώτη επαφή

Τελειώνει τη Σχολή («Πήρα το ευλογημένο πτυχίο», μου λέει χαρακτηριστικά) μετά από 4 χρόνια, τον Ιούνιο του 1954, με τη βοήθεια και τη στήριξη  του θείου του, και τον αμέσως επόμενο χρόνο κατατάσσεται στο Στρατό, όπου και, λόγω των σπουδών του, τοποθετείται στη 10^η Διμοιρία Οργάνωσης Εδάφους. Εκεί, δηλαδή, όπου αποκτά και την πρώτη του επαφή με το επάγγελμα, αφού στέλνεται στο Σιδηρόκαστρο, προκειμένου να συμμετάσχει στις εργασίες ανακατασκευής των παρατηρητηρίων και πολυβολείων της Γραμμής Μεταξά στο Όρος Μπέλλες, τα οποία και είχαν ανατιναχθεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Διαβάστε τη συνέχεια στο neakriti