Μακάρι να γέμιζε ο κόσμος μας με Τσαπατάκηδες…

Σε μια ιδανική κοινωνία, σε μια κοινωνία που η απάντηση σε κάθε ερώτηση είναι ο «Άνθρωπος», τότε σίγουρα η περίπτωση του Χανιώτη Αντώνη Τσαπατάκη θα έπρεπε να φιγουράρει πολύ ψηλά στη λίστα των κυρίαρχων προτύπων.

Γράφει ο Φουστούκ για το Daynight.gr

Στα 18 του χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπος -όχι με την μοίρα- αλλά με τις ίδιες του τις επιλογές: ανέβηκε στη μηχανή του χωρίς να φορέσει κράνος, «πάτησε» γκάζι παραπάνω από το επιτρεπόμενο και όταν βρέθηκε σωριασμένος στο κράσπεδο, είδε τη ζωή του να πηγαίνει προς μία κατεύθυνση που δεν είχε ονειρευτεί.

Η παράλυση των κάτω άκρων, είναι ένα «χτύπημα» που ελάχιστοι μπορούν να διαχειριστούν. Η πολυεπίπεδη αλλαγή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς σου μπορεί να σε γονατίσει. Ο Αντώνης, ωστόσο, επέλεξε να δει το ποτήρι μισογεμάτο: δεν εστίασε στο αναπηρικό καροτσάκι που πλέον είχε γίνει αχώριστος σύντροφος, αλλά στο ότι του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία που πολλοί συνάνθρωποί του-θύματα τροχαίων δυστυχημάτων, δεν κατάφεραν να απολαύσουν.

Μπορούσε να ξυπνάει, να καλημερίζει, να βολτάρει, να απολαμβάνει τη θέα των αγαπημένων του προσώπων,  και να γεύεται τα απλά πλην όμως θεϊκά δώρα της Ζωής.

Στιβαρός και συνειδητοποιημένος, συνέχισε να κάνει αυτό που αγάπησε περισσότερο στην -προ-τροχαίου- εποχή: την κολύμβηση. Και το έκανε με τρόπο εμφατικό, καταφέρνοντας πάμπολλες διακρίσεις σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο.

Αλλά δεν είναι οι πρωταθληματικές τους επιδόσεις που (θα έπρεπε να) τον καθιστούν ένα εμπνευσμένο role model, ένα παράδειγμα ανθρώπου που συνειδητά θα επέλεγε να εξιστορήσει ένας γονιός στο παιδί του. Είναι το γεγονός ότι ο ίδιος μέσα από την παρουσία του, αποτελεί μια ζωντανή αφήγηση για το τι σημαίνει Δύναμη Ψυχής.

Κανένα κλισέ, απόλυτη πραγματικότητα.

Έχουμε ανάγκη από περισσότερους Τσαπατάκηδες τριγύρω μας, οι οποίοι θα αναφέρονται στην κυνική αναγκαιότητα της χρήσης κράνους και ζώνης, ενώ παράλληλα θα διεγείρουν στα σώψυχά μας όλες εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις της ζωής, τις οποίες ακόμη και εμείς οι ίδιοι αγνοούμε ότι διαθέτουμε.

Το κάνει εδώ και χρόνια, το ξανάκανε μέσα τη χθεσινή του δημοσίευση:

Τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία του, αποτελούν τη χαρακτηριστικότερη απόδειξη για την επιρροή που (κατάφερε να) ασκεί ο Αντώνης Τσαπατάκης:

«Το ζούσες…Και τώρα ζεις!Η ζωή είναι μεγάλο δώρο ανεκτίμητο!Τώρα που το κατάλαβες γίνεσαι φάρος φωτεινός για άλλα παιδιά.Ο Θεός να σου δίνει δύναμη!»

«Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν θα πάψεις να το θυμάσαι και ποτέ δεν θα το αποδεχτείς απόλυτα διότι σε ανάγκασε να πορευτείς αλλιώς στη ζωή σου. Δεν ξέρω αν πορεύτηκες καλύτερα ή όχι ,σε σχέση με αυτό που ονειρευόσουν , όμως είσαι εδώ, ζωντανός , βλέπεις τον ήλιο τα πρωινά κ παλεύεις πάντα για το καλύτερο. Πολλοί δεν μπόρεσαν να έχουν καν την επιλογή αυτη. Συνέχισε να γεμιζεις με χαρά την κρητική ψυχή σου!!! Έχεις στόφα νικητή!!! Αυτό δεν αλλάζει!!! Χαίρομαι πολύ για σένα!»

«Ο θεός στο καθένα μας δίνει και μια αποστολή. .εσένα η δική σου μάλλον είναι να βοηθάς τους συνανθρώπους μας ..σου τα έδωσε όλα αυτά για να μάθεις σε έμας τους αμυαλους τι θα πει δύναμη ψυχής..θέληση !!! Ανθρωπιά !!!!!!! Σε ευχαριστούμε πολύ για όλα»

«Αντώνη καλησπέρα . Με το προσωπικό σου βίωμα έχεις σώσει πολλές ζωές όμως και μπράβο για την ενημέρωση και την διαρκή επισήμανση που κανείς ! Το κράνος σώζει ζωές !»

«Αντώνη και τότε ζούσες και τώρα ζεις!!!!Αυτό φτάνει!!!! Υ.γ.ισως πιο ποιοτικά και πιο ουσιαστικά από πολλούς που είμαστε όρθιοι.»