Ένα χρόνο με τον κορονοϊό: «Πάμε σπίτι μας και κλαίμε»

Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που συνειδητοποιήσαμε ότι ο κορονοϊός δεν ήταν «κάτι» που γινόταν στην μακρινή Κίνα, αλλά τελικά, μας αφορούσε όλους κι άλλαξε μια για πάντα τις ζωές μας. Τον Μάρτιο του 2020 έπεσε η αυλαία της καθημερινότητας όπως την ξέραμε μέχρι τότε. Τα ρολά σε πολλές επιχειρήσεις κατέβηκαν, οι τάξεις των σχολείων άδειασαν και ο πολιτισμός βυθίστηκε στο βαθύ σκοτάδι…

Οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να προσαρμοστούν στους όρους τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, αναστολή συμβάσεων. Το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων συνομίλησε με εργαζόμενους από διαφορετικούς κλάδους για το πώς άλλαξε η ζωή τους μέσα σε αυτό το χρόνο και πώς διαμορφώθηκε η καθημερινότητά τους.

Φαίη Γιαννούλη- Εκπαιδευτικός στο 22ο δημοτικό σχολείο Αθηνών

Στην πόρτα της αίθουσας της Β’ τάξης του δημοτικού την πρώτη Πέμπτη του Μαρτίου του 2021 υπάρχουν ακόμη κρεμασμένα χαρτόνια που υπενθυμίζουν στους μικρούς/ες μαθητές/ριες να φορούν τις μάσκες τους και να πλένουν τα χέρια τους. Ο πίνακας δεν γράφει Πέμπτη, 4 Μαρτίου 2021 αλλά Τετάρτη, 10 Φεβρουαρίου. Ο χρόνος μέσα στην αίθουσα σταμάτησε πριν σχεδόν ένα μήνα, τα θρανία άδειασαν για ακόμα μία φορά και η εκπαίδευση συνεχίστηκε από το σπίτι. Η Φαίη Γιαννούλη κάθεται στην έδρα με ανοικτό τον υπολογιστή και περιμένει να ξεκινήσει το μάθημα στις 2 το μεσημέρι για να αρχίσουν να ξεπετάγονται στην οθόνη της μικρά παράθυρα με γελαστά πρόσωπα. Είναι εκπαιδευτικός από το 1992 και βρίσκεται στο 22ο δημοτικό σχολείο Αθηνών από το 2001.

Έπειτα από 28 χρόνια συγκεκριμένου τρόπου διδασκαλίας η κ. Γιαννούλη από τις 10 Μαρτίου του 2020 κλήθηκε όχι μόνο να αποκτήσει επαφή με τον υπολογιστή αλλά και να διδάσκει μέσω αυτού.

«Δεν είχα καμία επαφή με τον υπολογιστή, ήμουν εξοικειωμένη μόνο με το smartphone. Ωστόσο η βοήθεια και η ενθάρρυνση που είχα από την υποδιευθύντρια του σχολείου και άλλους συναδέλφους ήταν πολύ μεγάλη. Στην αρχή ήμουν σε πανικό αλλά ήθελα να προχωρήσω. Είχα ξοδέψει ξενύχτια με τις συναδέλφισσες μου, καθόμασταν το βράδυ μετά τις 12 και κάναμε πρόβες μόνες μας ώστε να μάθουμε», αναφέρει η κ. Γιαννούλη. Βοήθεια υπήρξε και από τον διευθυντή του σχολείου και τους ίδιους τους γονείς καθώς διέθεσαν ό,τι λάπτοπ και τάμπλετ υπήρχε ώστε να καλυφθεί το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών.

Στις 2 το μεσημέρι η κ. Γιαννούλη συνδέεται στην εικονική αίθουσα του Webex και μετά από πέντε-δέκα λεπτά η τάξη γεμίζει. Πριν από ένα χρόνο, που τους ανακοινώθηκε ότι κλείνουν για πρώτη φορά τα σχολεία λόγω της πανδημίας, οι εκπαιδευτικοί, όπως εξηγεί, δεν πρόλαβαν ούτε να χαιρετήσουν τους μαθητές τους, ούτε καν να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Πλέον το μάθημα γίνεται με διαφορετικούς όρους, ο πίνακας και η κιμωλία έχουν αντικατασταθεί από το πληκτρολόγιο και τους ηλεκτρονικούς πίνακες, ενώ ολοκληρώνοντας το μάθημα οι ασκήσεις και οι οδηγίες της επόμενης ημέρας δεν γράφονται στον πίνακα, αλλά στέλνονται στην ηλεκτρονική αλληλογραφία.

Η κ. Γιαννούλη έχει συνεννοηθεί με τους γονείς των μαθητών να συνεχίσουν τα παιδιά να γράφουν στο τετράδιο και οι ασκήσεις να στέλνονται με φωτογραφία στο email ή στο viber της. Στα 30 λεπτά που διαρκεί η διδακτική ώρα τα παιδιά χρειάζεται να είναι συγκεντρωμένα και να μην μιλούν το ένα πάνω στο άλλο γιατί όπως τονίζει η κ. Γιαννούλη «όταν αρχίζουν και μιλάνε όλα μαζί το ίδιο το σύστημα “τους τιμωρεί” και δεν ακούγεται κανείς». Το πρόβλημα που παραμένει είναι η σύνδεση στο δίκτυο. «Πολλές φορές η σύνδεση είναι προβληματική, στον πίνακα κυρίως τον ηλεκτρονικό υπάρχει διαφορά στην ταχύτητα, εκεί προσαρμοζόμαστε πώς και τι θα δείξουμε», περιγράφει.

Η καθημερινότητά της και το πρόγραμμά της πλέον έχει γίνει πιο απαιτητικό καθώς χρειάζεται περισσότερος χρόνος προετοιμασίας. «Οι εργασίες που στέλνονται από τους γονείς δεν έρχονται όλες την ίδια ώρα οπότε πρέπει να είσαι απίκο όλη τη μέρα. Στην περιοχή αυτή είναι άνθρωποι του μεροκάματου, όταν ο γονιός γυρίσει στις 8 και στις 9 το βράδυ τότε θα στις στείλει. Εμείς πάντα δίνουμε τη δυνατότητα αν κάποιο παιδί δεν κατάλαβε να μας πάρει τηλέφωνο στο σπίτι», υπογραμμίζει.

Για εκείνη ωστόσο η μεγάλη αυτή αλλαγή δημιούργησε μία ευκαιρία ώστε το επάγγελμα της να αποκτήσει άλλο ενδιαφέρον και ο τρόπος του μαθήματος να γίνει πιο σύγχρονος. Σύμφωνα με την κ. Γιαννούλη, τα παιδιά στην αρχή το είδαν σαν παιχνίδι όλο αυτό που συνέβη, ωστόσο τους στοίχισε ότι κλείστηκαν μέσα. «Τους έλειπαν οι συμμαθητές τους. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα στην όλη κατάσταση ότι τα παιδιά έχασαν τον χώρο, τους φίλους τους». Η τάξη της λείπει πολύ γιατί είναι κι αυτό που λείπει στα ίδια τα παιδιά. «Στην τάξη υπάρχει συναίσθημα πιο πολύ, υπάρχει επικοινωνία άμεση. Αυτό είναι που έχουν ανάγκη τα παιδιά, το σχολείο δεν είναι μόνο γνώσεις είναι κοινωνικές δεξιότητες και αυτές είναι που δεν μπορούμε να καλύψουμε στην εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση», αναφέρει ωστόσο όπως τονίζει, ο δάσκαλος επειδή πλάθει χαρακτήρα και κοινωνίες πρέπει να προσαρμόζεται και να είναι εφευρετικός πάντα, δεν μπορεί να στέκεται πίσω σκουριασμένος όταν η εποχή όλη προχωράει.

Μυρτώ Βεντούρη- Φοιτήτρια Μηχανικών Βιομηχανικής Σχεδίασης και Παραγωγής του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Η 20χρονη Μυρτώ Βεντούρη πέρασε στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής το 2019 και παρακολούθησε δια ζώσης το πρώτο εξάμηνο. Η καθημερινότητά της ωστόσο άλλαξε ριζικά από το πρώτο lockdown και έπειτα καθώς όχι μόνο σταμάτησε να πηγαίνει στη σχολή αλλά οι έξοδοί της από το σπίτι εδώ και ένα χρόνο είναι ελάχιστες. «Η σχολή ήταν για μένα ένα μέρος το οποίο περνούσα κυριολεκτικά όλη μου τη μέρα. Επέλεγα να πηγαίνω στα πρωινά μαθήματα έτσι ώστε να πηγαίνω να παίρνω καφέ από το κυλικείο, έμπαινα στο μάθημα καθόμουν με τους φίλους μου και συζητούσαμε, μετά τρώγαμε, μετά ξαναμπαίναμε για μάθημα, οπότε όταν έκλεισε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ σε όλη αυτή την κατάσταση. Είμαι ένα άτομο κοινωνικό και ήταν πολύ δύσκολο για μένα στην αρχή. Έμεινα στο σπίτι για ένα χρόνο στον οποίο δεν έβγαινα καθόλου», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ενώ εξηγεί ότι η κατάσταση την κατέβαλλε πολύ ψυχολογικά.

Το δωμάτιο και η οθόνη του υπολογιστή της αποτελούν εδώ κι ένα χρόνο τη μόνη καθημερινότητά της. «Ήμουν μπροστά από μία οθόνη για τα μαθήματα και δεν είχα όρεξη να βγω ούτε με τον κωδικό 6 για να περπατήσω, καθόμουν και έπαιζα παιχνίδια στον υπολογιστή και κάπως έτσι κύλησε για μένα η καραντίνα», περιγράφει. Για εκείνη ένα ακόμη δύσκολο ζήτημα που είχαν να αντιμετωπίσουν οι συμφοιτητές της εκτός από τον εγκλεισμό ήταν το γεγονός ότι δεν είχαν όλοι υπολογιστή γεγονός που τους απέκλειε από την εκπαιδευτική διαδικασία. «Το ίδρυμα δεν ήταν ανοιχτό, τα ίντερνετ καφέ κλειστά, οπότε αν κάποιος δεν είχε υπολογιστή αποκλειόταν από την εκπαιδευτική διαδικασία», τονίζει. Η Μυρτώ κάθε πρωί συνδέεται και παρακολουθεί εξ’ αποστάσεως τα μαθήματα αλλά όλη αυτή η διαδικασία της φαίνεται απρόσωπη, ωστόσο όπως τονίζει «δεν γίνεται να ζει άλλο έτσι συνεχώς μπροστά από έναν υπολογιστή».

Διαβάστε τη συνέχεια στο ethnos